Η Μαρζί Χαμιντί, 22 ετών, είναι Αφγανή που πήρε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία μετά την παράδοση της χώρας της στους Ταλιμπάν. Είναι αθλήτρια του τάε κβον ντο. Από τον περασμένο Αύγουστο είναι διωκόμενη. Οχι από τις γαλλικές αρχές. Την καταδιώκουν όσοι ισλαμιστές θεωρούν ότι πρέπει να τιμωρηθεί επειδή διαμαρτυρήθηκε για την απαγόρευση λόγου που επέβαλαν οι Ταλιμπάν στις γυναίκες του Αφγανιστάν. Μίλησε για «σεξιστικό απαρτχάιντ» και έκτοτε έγινε στόχος. Αναγκάστηκε να αλλάξει τόπο κατοικίας, κατέθεσε μήνυση στο δικαστήριο της Ναντέρ. Ομως, όπως λέει η ίδια σήμερα, αισθάνεται πως ζει στην Καμπούλ και όχι στο Παρίσι. Η περίπτωσή της, που σίγουρα δεν είναι μοναδική, είναι ένα σύμπτωμα της «δυσανεξίας» που προκαλεί η μετανάστευση στη γαλλική κοινωνία. Την ίδια στιγμή, οι διάφορες «προοδευτικές» οργανώσεις γυναικών, ελεγχόμενες από την Αριστερά, διαδηλώνουν με σύνθημα: «Ο φασισμός δεν θα περάσει απ’ το Παρίσι ώς τη Γάζα». Δεν ξέρω για το Παρίσι, όμως στη Γάζα έχω εμπιστοσύνη στα δημοκρατικά φρονήματα των «μαχητών» της Χαμάς. Κοινώς το «τρέχα γύρευε» των απανταχού προοδευτικών που, αποβλακωμένοι από την ιδεολογία τους, δεν βλέπουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα στην περίπτωση δεν είναι μόνον η απαγόρευση λόγου στις γυναίκες του Αφγανιστάν – κάτι φρικιαστικό ούτως ή άλλως. Είναι και η δυνατότητα που έχουν οι κοινότητες των μεταναστών να επιβάλλουν τη φρίκη τους σε μια κοινωνία όπως είναι η γαλλική.
Ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε περιγράφει το φαινόμενο ως «βαλκανοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών». Για να το απλουστεύσουμε: το ύφασμα του πολυπολιτισμού θυμίζει περισσότερο κουρελού που την αποτελούν ετερόκλητα κομμάτια. Διάβασα ένα άρθρο του Νίκου Φιλιππίδη στα «Νέα» όπου, με αριθμούς που τους χειρίζεται καλύτερα από εμένα, ανατρέπει τον μύθο ότι η μετανάστευση μπορεί να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. Δεν θα παραθέσω αριθμούς. Τους παραθέτει η έκθεση του ΟΟΣΑ. Χαμηλή η απορρόφηση μεταναστών στην αγορά εργασίας, υψηλή η παραγωγικότητα των γυναικών τους. Ο πολυπολιτισμός είναι παραμύθι, σαν την «Ωραία Κοιμωμένη». Η Ιστορία μάς μαθαίνει ότι πολιτισμοί που έχουν περισσότερη ρώμη καταφέρνουν να υποτάξουν πολιτισμούς γερασμένους, κουρασμένους από την ανωτερότητά τους. Είναι η σχέση του Ισλάμ με τον σημερινό ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η Γερμανία παίρνει έκτακτα μέτρα. Ιστορικό αντανακλαστικό, θα μου πείτε. Αυτό ξέρει να κάνει, αυτό κάνει. Θα προστατεύσει τα χερσαία σύνορά της διότι δεν αντέχει άλλο αλόγιστη μετανάστευση. Με μία λεπτομέρεια: Θα τα προστατεύσει όχι απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, αλλά από τους εταίρους της στην Ε.Ε. που δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Κι όταν την αντιμετωπίζουν, όπως η Ελλάδα στη θάλασσα, αυτή η ίδια Γερμανία τους κατηγορεί για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενα από τα επιχειρήματα είναι ότι τα γερμανικά δικαστήρια δεν δέχονται την επιστροφή των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα διότι δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους. Η μετανάστευση προκαλεί αδιαθεσία στη γερμανική δημοκρατία. Η «Εναλλακτική» ανεβάζει πυρετό. Τι να πω κι εγώ ο Ελληνάκος που έζησα το 2015; Ας πρόσεχε. Τόσα χρόνια, τόσες επιθέσεις αυτοκτονίας, τόσο μίσος, πώς είναι δυνατόν να μην κατάλαβε τι της συμβαίνει; Με την ίδια ευκολία που συμμετείχε στη συγκρότηση της Ευρώπης, για να θεραπεύσει τις ενοχές της μετά τον ναζισμό, με την ίδια ευκολία σήμερα απορρίπτει το σημαντικότερο επίτευγμά της, την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών.
Η Ευρώπη χρόνια τώρα ήταν η «Ωραία κοιμωμένη» του σύγχρονου κόσμου. Για την ακρίβεια, η «ωραία» στο κοιμισμένο δάσος. Δεν άκουγε, δεν έβλεπε, αφοσιωμένη στον ύπνο της και στα όνειρά της. Ηταν τόσο ευχαριστημένη από τον εαυτό της που είχε ανοίξει την αγκαλιά της στη δυστυχία όλου του κόσμου. Σήμερα αναζητάει τον εαυτό της. Τον βρίσκει στα μέτρα του Σολτς στη Γερμανία ή μήπως στην πρόθεση του Μπαρνιέ να ιδρύσει υπουργείο Μετανάστευσης; – σιγά τη μεταρρύθμιση… Η μετανάστευση είναι ιστορικό φαινόμενο. Ομως η Ευρώπη το αντιμετώπισε ως ηθική επιταγή. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί. Εχει τη δύναμη, ως Ευρώπη, και όχι ως Γερμανία ή Γαλλία, να το εντάξει στις πραγματικές του διαστάσεις; Ή μήπως το φιλί της ζωής στην Ωραία Κοιμωμένη θα είναι σάλπισμα διάλυσης;
