Το θέμα του νερού είναι ένα από τα θέματα στα οποία το κεντρικό κράτος φυτρώνει εκεί όπου (σε άλλες χώρες) δεν το σπέρνουν. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ που το κράτος ελέγχει μετοχικώς, με αποτέλεσμα το «δημόσιο αγαθό» να περάσει επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα χέρια των δανειστών. Αναφερόμαστε και στις υπόλοιπες ΔΕΥΑ που οι «μπιζιμπόντηδες» υπουργοί θέλουν –όπως λένε– να συμμαζέψουν.
Ο «μπιζιμποντισμός», που διατρέχει την κυβέρνηση από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έχει ακριβές για την τσέπη μας συνέπειες και ιλαρά αποτελέσματα. Πρώτα απ’ όλα δημιουργεί επικοινωνιακά φούμαρα, όπως είναι η εξαγγελία του κ. Θεόδωρου Σκυλακάκη ότι «τα τιμολόγια νερού θα ελέγχονται από τη Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων». Η ΡΑΑΕΥ, έμπνευση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, αποτελεί τον «Γιαννάκη» του κεντρικού κράτους «Γιάννης». Είναι μια δημόσια υπηρεσία, από τις δεκάδες που αυτή η κυβέρνηση πρόσθεσε στις εκατοντάδες που ήδη υπάρχουν. Εχει φανταχτερό όνομα για να δείχνει ότι κρατά από την τρανή γενιά των ανεξάρτητων αρχών.
Κατά τον υπουργό, «τα νέα τιμολόγια νερού θα πρέπει να περιλαμβάνουν κλιμακωτές χρεώσεις (ανάλογα με την κατανάλωση) και δεν θα μπορούν να αυξάνονται ετησίως περισσότερο από τον δείκτη τιμών καταναλωτή». Ετσι, λοιπόν, μια δημόσια υπηρεσία στην Αθήνα θα ρυθμίζει τα της Σαμαρίνας Γρεβενών, όπου τα υδατικά αποθέματα ξεχειλίζουν στους δρόμους, και της Πάρου, όπου λένε το νερό νεράκι. Απλώς ελπίζουμε να τα πάνε καλύτερα από το «συμμάζεμα» που κάνει η Αθήνα στα σχολεία όλης της επικράτειας. Στην εκπαίδευση, ως γνωστόν, έχουμε την υψηλότερη αναλογία διδακτικού προσωπικού προς μαθητές στην Ευρώπη και παρ’ όλα αυτά μας λείπουν δάσκαλοι και καθηγητές.
Mια δημόσια υπηρεσία στην Αθήνα θα ρυθμίζει τα της Σαμαρίνας Γρεβενών, όπου τα υδατικά αποθέματα ξεχειλίζουν στους δρόμους.
Υπάρχει όμως κάτι που δείχνει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. «Σχετικά με τις πισίνες το υπουργείο δεν μελετά την απαγόρευση της πλήρωσής τους ή της κατασκευής νέων ως έκτακτο μέτρο για τα άνυδρα νησιά. “Θα εξετάσουμε πώς θα διευκολυνθεί θεσμικά και πρακτικά να γεμίζονται οι πισίνες με θαλασσινό νερό”, ανέφερε ο κ. Σκυλακάκης» («Καθημερινή», 12.9.2024). Ζήσε Μάη μου να δεις θάλασσα στις πισίνες. Ετσι, στη Μύκονο έχουν έλλειψη νερού, αλλά θα μπορούν να γεμίζουν τις πισίνες τους, όμως οι Καρπενησιώτες θα πληρώσουν το μάρμαρο, διά του σοβιετικού «εξορθολογισμού» που κάνει το κεντρικό κράτος.
Στην Κρήτη, «η κατανάλωση νερού από έναν τουρίστα (ντους, τουαλέτα, νιπτήρας, πισίνες, νεροτσουλήθρες και πάρκα νερού) μπορεί να φτάσει τα 400 έως 500 λίτρα την ημέρα» («Πατρίς», 7.7.2024). Το πρόβλημα όμως δεν είναι ούτε οι τουρίστες ούτε η οικιακή κατανάλωση, που με τα πρώτα ρεπορτάζ περί λειψυδρίας έσπευσε να εκμεταλλευθεί η κυβέρνηση. Ετσι κι αλλιώς το 80% των υδάτων καταλήγει στις αγροτικές εκμεταλλεύσεις και μόνο 10% στα σπίτια. Ολως παραδόξως η κυβέρνηση διευκρίνισε ότι οι ρυθμίσεις της δεν αφορούν την αγροτική κατανάλωση. Μάλλον οι αγρότες, όπως και οι ξενοδόχοι στα άνυδρα νησιά, χρησιμοποιούν άλλο νερό.
Αστειότητες. Η κυβέρνηση οφείλει να σοβαρευτεί και να αποκεντρώσει αρμοδιότητες· αν και πλέον δεν νομίζουμε ότι το ‘χει. Η άρρωστη σχέση του κεντρικού κράτους-πατερούλη, που όλα τα σφάζει, όλα τα ρυθμίζει, όλα τα τακτοποιεί και χαρίζει χρέη, πρέπει να διαρραγεί. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τους απλήρωτους λογαριασμούς ρεύματος των αγροτικών συνεταιρισμών, που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι «ρυθμίζονται», προβλέπεται ευνοϊκός διακανονισμός του 75% των χρεών των ΔΕΥΑ για δαπάνες ηλεκτρικού ρεύματος.
Οταν όλοι τσαλαβουτούν σε όλα, οι αρμοδιότητες (και προπαντός οι ευθύνες) περιπλέκονται και μόλις γίνει πάλι η στραβή θα παίξουμε την κολοκυθιά (με το δάχτυλο τεντωμένο): «φταίει το κράτος», «και γιατί να φταίει το κράτος;», «αμ, ποιος να φταίει;», «να φταίει η τοπική αυτοδιοίκηση…» κ.ο.κ.
