Οι περισσότερες μητέρες θυμούνται ότι άρχισαν να πληρώνουν για το παιδί τους πριν το γεννήσουν. Τον γυναικολόγο, κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις, συμπληρώματα διατροφής, το ιδιωτικό μαιευτήριο, τη μαία. Αν χρειάστηκε να κάνουν εξωσωματική, η οικονομική αιμορραγία ήταν μεγαλύτερη. Στη συνέχεια, πληρώνουν τον παιδίατρο, την baby sitter, τον βρεφονηπιακό σταθμό, γιατί δεν υπήρχε θέση στον δημόσιο της περιοχής. Ακολουθούν οι εξωσχολικές δραστηριότητες, οι ξένες γλώσσες, τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα μαθήματα ή και το ιδιωτικό σχολείο. Και αν έχουν τύχη, δεν θα χρειαστεί να βρουν ειδικό ψυχικής υγείας, γιατί τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα. Μετά τις Πανελλαδικές, δεν τελειώνουν τα υπέρογκα έξοδα, γιατί μπορεί το παιδί να περάσει σε άλλη πόλη, οπότε αρχίζει το μαρτύριο της αναζήτησης στέγης.
Με τη δημιουργία υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας η μητέρα βρέθηκε στο επίκεντρο του πρωθυπουργικού ενδιαφέροντος: Τι άλλο θέλει εκτός από την αύξηση του επιδόματος παιδιού, την εξίσωση των τρίτεκνων με τους πολύτεκνους, τις νταντάδες της γειτονιάς και το ψηφιακό φροντιστήριο για να συμβάλει στην επίλυση του δημογραφικού;
Η κυβέρνηση, ειδικά μετά το σοκ των ευρωεκλογών (28%), δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη στήριξη της οικογένειας, για προφανείς ουσιαστικούς αλλά και συμβολικούς λόγους, δηλαδή για να ξεχαστεί η ισότητα στον γάμο, η θεσμοθέτηση της οποίας κρίθηκε εκ των υστέρων εκλογικά επιζήμια για τη Ν.Δ.
Ομως, η σκέψη που προβληματίζει μια γυναίκα όταν σκέφτεται να αποκτήσει παιδί είναι ότι οι ιδιωτικές δαπάνες παιδείας στη χώρα μας ανέρχονται στα 3 δισ. ευρώ ετησίως. Και βέβαια, τα στοιχεία αυτά αφήνουν εκτός τα «μαύρα» (αμοιβή χωρίς απόδειξη για μαθήματα στο σπίτι, αδήλωτο ενοίκιο του φοιτητή κ.ο.κ.).
Από το σύνολο των δαπανών που αναλογούν σε κάθε πολίτη για την υγεία του, το 35% είναι ιδιωτικές, ενώ για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη είναι το 15%.
Αν η μέλλουσα μητέρα δεν έχει εξασφαλισμένη στέγη και είναι μια από τους πολλούς εξουθενωμένους ενοικιαστές, θα προβληματιστεί ακόμη περισσότερο. Πόσο μάλλον αν δεν ζουν κοντά της γονείς για να την υποστηρίξουν, αν ο πατέρας εργάζεται πολλές ώρες ή δεν έχει αξιοπρεπές εισόδημα, αν η δική της απασχόληση είναι ιδιαίτερα απαιτητική, αν φροντίζει κάποιο συγγενή με πρόβλημα υγείας.
Οι παροχές και οι εμβαλωματικές παρεμβάσεις συντηρούν την πελατειακή δομή του κράτους, ενώ οι μεταρρυθμίσεις για να γίνουν η δημόσια υγεία και παιδεία πραγματικά δωρεάν προϋποθέτουν μακροπρόθεσμο σχέδιο, ισχυρή πολιτική βούληση, εθνική συνεννόηση και συγκρούσεις, δηλαδή πολιτικό κόστος.
Οι περισσότερες μητέρες είναι κουρασμένες και βιαστικές. Μεταξύ τους αναγνωρίζονται και συνεννοούνται χωρίς πολλά λόγια, γιατί, πέρα από τη μοναδικότητα της ζωής τους, έχουν κάτι κοινό, μια δύσκολη καθημερινότητα που δεν άλλαξε μετά τη ΔΕΘ και δεν θα αλλάξει στο ορατό μέλλον.
