«Τα τελευταία κρούσματα εγκλημάτων επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. Το ποτήρι ξεχείλισε. Η ασφάλεια είναι προϋπόθεση δημοκρατίας, ομαλότητος και ευημερίας. Και αυτές ακριβώς τις προτεραιότητες δεσμεύομαι ότι θα κάνει πράξη η Ν.Δ.». Δεν πρόκειται για απόσπασμα από την εθιμική κυριακάτικη ανάρτηση του πρωθυπουργού στα σόσιαλ μίντια. Ούτε για φράση από έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμά του.
Τη μέθοδο τηλεδιδασκαλίας τη χρησιμοποιεί αραιότερα πια ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Πιθανόν επειδή του το επιτρέπει η αυτοκαταναλωτική προεδροεκλογική νάρκη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, πιθανότατα επειδή του το απαγορεύει η πραγματικότητα. Πολύ δύσκολα καρφιτσώνεις στο πρόσωπό σου, μπροστά στην κάμερα, το χαμόγελο της ακλόνητης σιγουριάς, όταν τα γκάλοπ πιστοποιούν υψηλή κοινωνική δυσαρέσκεια. Και όταν στο αγώνισμα της δημοτικότητας των πολιτικών αρχηγών δεν σε καταγράφουν πια ούτε δεύτερο.
Τα λεγόμενα του κ. Μητσοτάκη είναι από τον Απρίλιο του 2018. Από την εύφορη περίοδο της αντιπολίτευσης, όταν έχεις την ευχέρεια να δεσμευθείς –συνήθως «κάθετα»– για τα πάντα. Ισχυρή τότε η κοινωνική απαίτηση για ασφάλεια, ισχυρότατη σήμερα. Δεν κυβερνάει ένα κόμμα που αυτοϊστορείται σαν το μοναδικό ικανό να την εγγυηθεί;
Τι θέλει ο θρυλικός «μέσος άνθρωπος»; Ο,τι δεν απολαμβάνει. Να ταξιδεύει με το τρένο, αν το τολμά μετά τη βαθύτατη πληγή των Τεμπών, και να μην παραδίδει την τύχη του στα χέρια του αγίου Φιλίππου, προστάτη των Σιδηροδρομικών, αλλά να την εμπιστεύεται στην πολιτεία. Να προσφεύγει στην αστυνομία, αν είναι κακοποιημένη γυναίκα, και να μην εισπράττει ειρωνεία ή αδιαφορία, ενίοτε θανάσιμη. Να σπεύδει στο δημόσιο νοσοκομείο και να μην το βρίσκει με τεράστιες ουρές, δίχως μηχανήματα ή δίχως ειδικούς για να δουλέψουν τα μηχανήματα, δίχως αναισθησιολόγο για μια εγχείρηση που κρίθηκε κατεπείγουσα κ.ο.κ. Να μη νιώθει διαρκώς απειλούμενος στον δρόμο, στο γραφείο, στο σπίτι, στο διασκεδαστήριό του, επειδή εκεί έξω δρουν ποικίλες μαφίες, γνωστές λέει στην Αστυνομία. Να πηγαίνει τα παιδιά του στο λούνα παρκ και να μη φοράει έπειτα τα μαύρα. Να οδηγεί και να μην κινδυνεύει από την κάκιστη σήμανση, την απουσία διαχωριστικών, την αδράνεια για τα σημεία-καρμανιόλες. Δεν φταίει μόνο το ρακί, το κρασί ή η αλκοόλη της οδηγικής μαγκιάς για τα τροχαία.
Με ακάλυπτη επιταγή μοιάζουν οι δεσμεύσεις του κ. Μητσοτάκη έξι χρόνια μετά. Και δεν είναι η μόνη.
