Το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μετά τις εθνικές εκλογές του 2023 έχει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία είναι πρωτόγνωρα. Η Ν.Δ. αποτελεί την ηγεμονική δύναμη (παρά το οφθαλμοφανές μήνυμα των ευρωεκλογών), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε μια ταχύτατη τροχιά ταχείας αποσύνθεσης. Το ΠΑΣΟΚ το παλεύει αλλά η ανάκαμψή του είναι αργή. Αν εξαιρέσει κανείς το δογματικά εσωστρεφές ΚΚΕ, όλα τα μικρά κόμματα στα αριστερά ακολουθούν μια πορεία παρακμιακή, ενώ υπάρχει αξιοσημείωτη κινητικότητα στα δεξιά της Ν.Δ.
Αυτή τη φορά όχι μέσω των χρυσαυγιτών νεοναζί, αλλά κομμάτων τα οποία αγγίζουν πιο βαθιές χορδές των συντηρητικών ψηφοφόρων. Τα αποτελέσματα φάνηκαν στις ευρωεκλογές, όπου κέρδισαν την εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή ακόμα και κόμματα του ενός προσώπου. Και, βέβαια, φάνηκαν και με την αποδοκιμασία κυβερνητικών επιλογών, κυρίως σε θέματα κοινωνικά. Η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται και από το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις το κόμμα χάνει όχι μόνο προς τις κυβερνητικές επιλογές (Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ) αλλά και στα άκρα δεξιά, υπόμνηση, βεβαίως, της αντιμνημονιακής περιόδου.
Πέρα από την άνοδο της Ακροδεξιάς, η οποία ενισχύεται και λόγω της επικράτησης των ιδιότυπων μηχανισμών διασποράς ψευδών ειδήσεων και παραπληροφόρησης που είναι εγκατεστημένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι το πιο ορατό και διαφανές παράδειγμα ανά την υφήλιο), ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα έχει –αυτή την εποχή– κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Φαίνεται ότι υπάρχει ένα κεντρώο κοινό που αισθάνεται εγκλωβισμένο, εκφράζεται κατά συνθήκη από τη Ν.Δ., και θα μπορούσε να μετακινηθεί. Είναι προφανές ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό αν στη χώρα θα υπάρχει κάποιο δεύτερο κόμμα που θα μπορεί να χαρακτηριστεί, χωρίς μειδιάματα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή οιονεί κυβέρνηση.
Το κύριο θέμα εντοπίζεται, βέβαια, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η ακρίβεια είναι το πρώτο, και είναι και αυτό που τσουρουφλίζει την κυβέρνηση. Παραδόξως, ζητήματα που αποκαλύπτουν την οριακή λειτουργία κάποιων τομέων του κράτους ή της οικονομίας γενικότερα, δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη επίπτωση στην κυβέρνηση.
Ωστόσο, η αμυντική στάση των πολιτών έναντι ενός συνήθως εχθρικού κράτους δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως ανοχή. Εν έτει 2024 η χώρα δεν μπορεί να μην έχει σιδηροδρόμους, και λεωφορεία στην τουριστική πρωτεύουσα που παραπέμπουν σε παρηκμασμένη χώρα. Επίσης, οι πυλώνες του κράτους, εκπαίδευση, υγεία, εξωτερική πολιτική και Ενοπλες Δυνάμεις, δεν μπορεί να επαφίενται στον πατριωτισμό των λίγων ευσυνείδητων. Κόμματα υπάρχουν πολλά, κράτος όμως ένα.
