Εγινε δήμαρχος διά της εις άτοπον επαγωγής. Γιατί τον ψήφισαν όσοι τον ψήφισαν; Δεν ξέρω πόσοι γοητεύθηκαν από την πολιτική του παρουσία. De gustibus et de coloribus non disputandum est. Δεν ήθελαν τον Μπακογιάννη. Τους εξόργιζε ο Μεγάλος Περίπατος, η ταλαιπωρία της Αθήνας από έργα που κανείς δεν καταλάβαινε πού ήθελαν να καταλήξουν. Σαν σενάριο του γαλλικού Νέου Κύματος. Αλλοι πάλι απείχαν επειδή ο Μπακογιάννης έκανε το τυπικό λάθος τακτικής. Από τον πρώτο έως τον δεύτερο γύρο, συμπεριφέρθηκε ως βέβαιος νικητής. Ασε εκείνο το debate που σύστησε τον αντίπαλό του στο πανελλήνιο. Κι έτσι ξημερώσαμε με δήμαρχο κάποιον Χάρη Δούκα. Υποσχέθηκε ότι θα παραδώσει τη Βασιλίσσης Ολγας στα τροχοφόρα, όμως, το μεγαλόπνοο σχέδιό του για την Αθήνα δεν περιορίστηκε εκεί. Σκόπευε, λέει, να μειώσει τη μέση θερμοκρασία της πόλης κατά πέντε βαθμούς Κελσίου εντός δύο ετών. Ποιος τον πίστεψε; Υποθέτω πως ούτε αυτοί που τον ψήφισαν, αν είχαν τα λογικά τους. Μα είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου, αυτός ξέρει. Δεν αμφισβητώ τη σοφία του, όμως, μερικούς μήνες μετά την εκλογή του αναρωτιέμαι τι θα γίνει με τη βρώμα της διαμαντόπετρας. Σκουπίδια, πεζοδρόμια που μυρίζουν ούρο. Είχε υποσχεθεί πως αν εκλεγεί θα καθαρίσει τα φρεάτια. Στην πρώτη νεροποντή, η πόλη πλημμύρισε. Ο Δούκας μας υπενθυμίζει τι σημαίνει Αριστερά: μεγαλόπνοα σχέδια χωρίς αντίκρισμα στη ζωή μας. Αλήθεια, τι σκοπεύει να κάνει με την Αθήνα ο δήμαρχός της;
Ελάτε τώρα. Τι είναι μια πλημμύρα όταν στόχος σου είναι να σώσεις την Ελλάδα; Ο κ. καθηγητής επιδιώκει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μέλλων πρωθυπουργός. Είναι δυνατόν ένας μέλλων πρωθυπουργός να χάνει τον χρόνο του με τα σκουπίδια και τα φρεάτια; Καταστρώνει στρατηγικά σχέδια για τη θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, οργανώνει τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση για τις μέλλουσες επενδύσεις. Και προς το παρόν ελπίζει να του βγει η καραμπόλα για να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πέρασε στη δεύτερη θέση χάρη στην ευγενή χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως γενναιόψυχος ο κ. Δούκας. Οταν ρωτήθηκε πώς θα συνδυάσει τις δύο ιδιότητες, έφερε παραδείγματα από την Ιστορία, με την οποία συνομιλεί. Και ο Σιράκ, και ο Βίλι Μπραντ, και άλλες μεγάλες προσωπικότητες πώς τα κατάφεραν; Αυτοί, εξάλλου, δεν ήταν καθηγητές Πολυτεχνείου, ενώ αυτός είναι.
Δεν χρειάστηκαν παρά μόνον μερικοί μήνες για να αποδειχθεί ότι ο κ. Δούκας είναι εντελώς ακατάλληλος για τον ρόλο που του ανέθεσαν οι δημότες της Αθήνας. Ο ίδιος δεν μοιάζει να νοιάζεται. Είναι τόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του, που δεν υπολογίζει την ανεπάρκειά του. Απ’ αυτήν την άποψη τον ζηλεύω και τον θαυμάζω. Αν τύχει και ξαναγεννηθώ, θα ήθελα να είμαι ένας Χάρης Δούκας.
