«Είναι απίστευτο πόσο μεγάλο χώρο είχε κατακτήσει στο σπίτι μου, αθόρυβα, ανεπαίσθητα, μια τόσο μικρή και ήσυχη γάτα», μου είχε εξομολογηθεί ο φίλος μου ο Παύλος πριν από σχεδόν δύο χρόνια, όταν η τετράποδη συγκάτοικός του είχε πεθάνει. «Αυτόν τον χώρο θα τον αξιοποιήσει ένα άλλο ζωάκι. Οταν θα είσαι έτοιμος, θα το βρεις και θα σε βρει. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τους έρωτες», του είχα πει τότε με σιγουριά. Εμελλε να συμβεί πρώτα σε εμένα, τον Αύγουστο, λίγους μήνες μετά τον θάνατο της Φλέρυς, εκεί όπου την είχα υιοθετήσει: στο καταφύγιο της Ζωοφιλικής Ενωσης Ηλιούπολης…
Εφτασα φορτωμένη με τροφές και παιχνίδια. Γάτες διαφόρων ηλικιών με περικύκλωσαν μεμιάς, διεκδικώντας λιχουδιές, μα κυρίως την προσοχή μου. Εκείνη όχι. Με παρατηρούσε από μακριά, μέσα από το καλαθάκι της. Κατάλευκο τρίχωμα, γκριζόμαυρη ουρά, κιτρινοπράσινα αμυγδαλωτά μάτια. «Τη λένε Μαρίνα», με ενημέρωσαν οι εθελοντές. Ζούσε στο εργοτάξιο του Ελληνικού, όπου εκατοντάδες αδέσποτες γάτες –αλλά και σκύλοι και άγρια ζώα– έχασαν αυτό που ήξεραν ως σπίτι τους. Κάποιες έχασαν και τη ζωή τους… Η μικρούλα είχε γεννηθεί στην περιοχή και, με την πρόοδο των έργων, αναγκαζόταν να οπισθοχωρεί συνεχώς προς τη θάλασσα, διωγμένη από τις μπουλντόζες. Βρήκε καταφύγιο στα βράχια, στον Αγιο Κοσμά. Στις σχισμές τους κρυβόταν επί μήνες. Μαρίνα των βράχων την ονόμασαν, από το υπέροχο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη.
Δεν χρειαζόταν να ακούσω περισσότερα. Την πλησίασα και άπλωσα το χέρι μου. Οχι μόνο δεν τρόμαξε, αλλά απάντησε στο χάδι μου με ένα δυνατό γουργουρητό. Η Μαρίνα πριν από λίγες μέρες πέρασε το κατώφλι μας. Θέλουμε να της προσφέρουμε όλα όσα έχει στερηθεί. Θα καταφέρουμε, άραγε, να την κάνουμε να διαγράψει από τη μνήμη της τις επώδυνες αναμνήσεις – την πείνα, τη δίψα, τον φόβο; Αυτό είναι δύσκολο στοίχημα. Και η μεγαλύτερη, ίσως, πρόκληση του να μοιράζεται κανείς τη ζωή του με ένα πρώην αδεσποτάκι…
Το σίγουρο είναι ότι εκείνη θα μας δώσει πολύ περισσότερα. Πέρα από την τρυφερότητα και την αγάπη που τόσο γενναιόδωρα μας χαρίζουν τα ζώα, κάνουν το σπίτι μας πιο οικείο, το περιβάλλουν με μια παρηγορητική αύρα, όπως έλεγε συχνά η συγγραφέας Πατρίσια Χάισμιθ (που ήταν φανατική γατόφιλη).
Και πάνω απ’ όλα, μας χαρίζουν αφορμές να χαμογελάμε, μας «μπολιάζουν» με μικρές καθημερινές δόσεις ανεμελιάς και ευτυχίας. Κι αυτό είναι ένα πολύτιμο δώρο…
