Οταν εξελέγη η Μελόνι πρωθυπουργός της Ιταλίας, η προοδευτική Ευρώπη ανέβασε πυρετό. Είναι δυνατόν μια πολιτικός που αναφέρεται στον Μουσολίνι να κυβερνήσει μια χώρα που συμμετείχε στην ίδρυση της τότε ΕΟΚ; Υπήρχε το άγχος για τη στάση της Ιταλίας απέναντι στην Ουκρανία. Και υπήρχε πάνω απ’ όλα το άγχος για τον τρόπο που θα αντιμετώπιζε η Ιταλία της Μελόνι, χώρα πρώτης υποδοχής, το μεταναστευτικό. Το μεταναστευτικό, ας μη γελιόμαστε, ορίζει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη λεγόμενη «συντηρητική» και την «προοδευτική» Ευρώπη. Στις 16 Σεπτεμβρίου ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, Εργατικός ειρήσθω εν παρόδω, στη διάρκεια επίσκεψής του στην Ιταλία, την αποκάλεσε πρότυπο για τη διαχείριση του προβλήματος. Ενδιαφέρθηκε για τα στρατόπεδα υποδοχής που έχει δημιουργήσει η Ιταλία στην Αλβανία στα οποία φιλοξενούνται οι ζητούντες άσυλο ώσπου να εξετασθεί το αίτημά τους. Ενδιαφέρθηκε για τη συμφωνία με τη Λιβύη, τη βασική πηγή τροφοδοσίας μεταναστών στην Ιταλία, η οποία παρέχει στους Λίβυους τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης στα σύνορα της Ε.Ε. Προς στιγμήν σκέφθηκα να γράψω στην «πηγή» της. Ομως και η Λιβύη είναι χώρα υποδοχής από Αφρικανούς. Ο πληθυσμός της Αφρικής θα ξεπεράσει τα 2 δισ. Πόσοι απ’ αυτούς θα μετακινηθούν προς την Ευρώπη και πόσους μπορεί να αντέξει η Γηραιά χωρίς να ανατραπούν οι κοινωνικές της ισορροπίες ή να κινδυνεύσουν οι πολιτισμικές της αξίες; Δεν είναι ζήτημα «φυλετικής καθαρότητας», η οποία ιστορικά οδήγησε την Ευρώπη στις πιο βάρβαρες εκτροπές της Ιστορίας της. Είναι ζήτημα αντοχής των κοινωνιών και των θεσμών της.
Επρεπε η Γερμανία να αντιμετωπίσει την άνοδο της AfD για να αποφασίσει η πολιτική της ηγεσία ότι η μετανάστευση είναι πρόβλημα; Και να πάρει μέτρα, άτσαλα κατά τη συνήθειά της, τα οποία απειλούν την ουσία των ευρωπαϊκών θεσμών; Επρεπε η Γαλλία να αντιμετωπίσει την επέλαση της Λεπέν για να αποφασίσει ο νέος πρωθυπουργός της Μισέλ Μπαρνιέ ότι ο έλεγχος της μετανάστευσης είναι η άμεση προτεραιότητα της κυβέρνησής του; Επειδή δεν είμαστε εξωγήινοι, πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί να κατηγορούσαν ως ρατσιστές όσους τολμούσαν να ψελλίσουν ότι η μετανάστευση είναι το βασικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής κοινωνίας; Πώς να ξεχάσεις την ανοιχτή μητρική αγκαλιά της κ. Μέρκελ το 2015 που την θεωρούσε ευλογία; Μάλλον για πρεσβυωπία της πολιτικής τάξης πρόκειται. Το πρόβλημα ήταν μπροστά στα μάτια τους και οι κοινωνίες το έβλεπαν. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Οπου την πολιτική ατζέντα την ορίζει η Ακροδεξιά και οι υπόλοιπες δυνάμεις παλεύουν να οργανώσουν την άμυνά τους απέναντί της. Είναι αυτό το μέλλον της Ευρώπης;
