Η Γερμανία έδωσε το σύνθημα των κλειστών συνόρων και η Ολλανδία επιχείρησε πρώτη να υψώσει τα δικά της αναχώματα στις μεταναστευτικές ροές, που στην κεντρική Ευρώπη δεν έχουν αυξηθεί, όμως έχει ενισχυθεί η δύναμη των ξενοφοβικών κομμάτων. «Εξω», λοιπόν, οι αιτούντες άσυλο. Το εσπευσμένο πολιτικό εμπόδιο στην άνοδο της Ακροδεξιάς στην εξουσία, με όχημα την απαίτηση ασφαλείας ενάντια σε νέα Ζόλινγκεν, έκανε πράξη την πολιτική της ριζοσπαστικής Δεξιάς, πριν ακόμη αυτή πάρει τα ηνία.
Η μονομερής αναστολή της Σένγκεν, ωστόσο, δεν συνιστά μακρόβια λύση, ούτε οι ζώνες συγκράτησης των αιτούντων άσυλο εκτός ευρωπαϊκών συνόρων, οι κατ’ ευφημισμόν χώροι υποδοχής που έχουν στηθεί ή στήνονται με ευρωπαϊκούς πόρους στη Λιβύη ή την Τουρκία, στην Τυνησία, την Αλβανία ή την Αίγυπτο, αναχαιτίζουν τα απελπισμένα μετακινούμενα πλήθη. Γύρω τους γιγαντώνονται κυκλώματα που προωθούν με επισφαλέστατα παράνομα μέσα τους τροφίμους τους στη «γη της Επαγγελίας».
Τα απόνερα ενός ντόμινο θωράκισης των κεντροευρωπαϊκών συνόρων πυργώνονται στον ορίζοντα και απειλούν να μας πλήξουν. Δεν είναι μόνο η επιστροφή αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα, χώρα εισόδου· το σύμφωνο της «υποχρεωτικής αλληλεγγύης» δέχεται πλήγματα πριν ακόμη εφαρμοστεί. Είναι και η μετατροπή, ξανά, της μεθορίου σε αγχωτικό υπερ-κυματοθραύστη και της επικράτειας σε κορεσμένο σφουγγάρι απορρόφησης των ροών. Θα αυξηθούν οι περιπολίες στον Εβρο, θα επεκταθεί ο φράχτης, θα ενταθούν οι αποτροπές εισόδου στα πελάγη. Ισως μειωθούν οι αφίξεις, όμως το μεγα-πρόβλημα των σαρωτικών μεταναστευτικών κυμάτων θα επανέρχεται εσαεί. Αυξάνονται οι αιτίες εκτοπισμού πληθυσμών, παγκοσμιοποιούνται οι κρίσεις, οι οποίες δεν γίνεται ν’ αντιμετωπιστούν μεμονωμένα από πανικόβλητα κράτη-μέλη, παρά μόνον από κοινού. Η συζήτηση για εθνικές λύσεις στον σημερινό κόσμο του παγκόσμιου ιστού, των κυβερνοεπιθέσεων, των μαζικών εξολοθρεύσεων μέσω βομβητών, των φορολογικών παραδείσων, του πλανητικού θερμοκηπίου, των παγκόσμιων υφέσεων, των πανδημιών ηχεί μάταιη και ανεδαφική. Η πραγματικότητα αντιπαλεύει τις διαιρετικές γραμμές και τις μονόπλευρες αποφάσεις. Ομως στη σκακιέρα του φόβου μοιάζει να κερδίζουν οι υστερικοί υποστηρικτές των σφραγισμένων θυρών. Η ιδέα μιας πολυποίκιλης κοινότητας με θεμελιώδη αρχή την ελεύθερη μετακίνηση εντός της καταρρέει εμπρός μας. Και δεν φταίει ο θεσμός του ασύλου.
