Είναι σαφές από τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται ή παρουσιάζονται δεξιά και αριστερά ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία, ιστορικών διαστάσεων. Αυτό που φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός πριν από δύο ή από τέσσερα χρόνια, δηλαδή μια σοβαρή ανάκαμψη που θα του επιτρέψει να πρωταγωνιστήσει εκ νέου στα πολιτικά πράγματα της χώρας, του σερβίρεται σχεδόν στο πιάτο και λόγω της σταδιακής εξαέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και εξαιτίας της εμφανούς αδυναμίας της κυβέρνησης να επαναπατρίσει ψηφοφόρους που απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στις τελευταίες ευρωεκλογές.
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από έναν δεύτερο ισχυρό πόλο, που θα πρέπει ταυτόχρονα να κάνει δύο καθόλου εύκολες δουλειές.
Ως εκ τούτου, η εσωκομματική διαδικασία που πλησιάζει αποκτά διαστάσεις ισχυρού πολιτικού γεγονότος, που θα έχει άμεση επίπτωση στις ιδιαίτερα εύθραυστες ισορροπίες του εγχώριου κομματικού συστήματος. Τη ρευστότητα της κατάστασης καταδεικνύει η απλή αριθμητική των πρόσφατων δημοσκοπικών ευρημάτων: αν αυτό που παρουσιάζεται ως «θρίαμβος» για ένα ιστορικό, πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ (η «κατάκτηση» της δεύτερης θέσης και ποσοστά στην περιοχή του 15-16%) ποιες λέξεις περιγράφουν την παγίωση των ποσοστών της Ελληνικής Λύσης πέριξ του 10% ή τη σταθερή δημοσκοπική άνοδο μονοπρόσωπων κομματικών οργανισμών, όπως αυτών της Αφροδίτης Λατινοπούλου και της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Αυτό που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ με ιδρώτα και αίμα, άλλοι σχηματισμοί με πολύ πιο ρηχούς δεσμούς με την κοινωνία φαίνεται να το πετυχαίνουν σε διάστημα λίγων μηνών, ακριβώς επειδή έχουμε μπει ξανά σε εποχές μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας ενώ θεωρητικά δεν έχουμε οικονομική κρίση και δεν κρέμεται από πάνω μας η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το πολιτικό σύστημα και κατά κύριο λόγο η ίδια η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από έναν δεύτερο ισχυρό πόλο, που θα πρέπει ταυτόχρονα να κάνει δύο καθόλου εύκολες δουλειές: και να αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση και να έχει τη δυνατότητα να συνομιλεί με ακροατήρια που είτε έχουν πάει στην αποχή είτε θέλουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση και τα «μεγάλα» κόμματα, ρίχνοντας κάθε φορά πίσω από το παραβάν μια πιστολιά στον αέρα ψηφίζοντας κόμματα και πολιτικούς με μηδενικό πολιτικό σχέδιο για τη χώρα. Αυτό είναι το δύσκολο έργο που έχει μπροστά του ο νέος ή η νέα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: να βρει μια ισορροπία ανάμεσα σε έναν έντονο αλλά έντιμο αντιπολιτευτικό λόγο χωρίς να διαπραγματεύεται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, αλλά και χωρίς να φαίνεται ότι δεν μπορεί να ακούσει αγωνίες και ανησυχίες που ένας κάτοικος του Ψυχικού ή του Λυκαβηττού θα απέρριπτε συλλήβδην ως «ψεκασμένες» ή «ακραίες». Το μάθημα που παίρνουμε από τις μεγάλες δημοκρατίες του κόσμου, τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, είναι ότι οι δυνάμεις του ανορθολογισμού γιγαντώθηκαν εκεί υπερβολικά γρήγορα, γιατί κανείς δεν έδειχνε να τις παίρνει στα σοβαρά. Η ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ είναι να καταφέρει να απευθυνθεί τόσο στα δυναμικά, παραγωγικά στρώματα όσο και στους «απόκληρους», σε όλους αυτούς που έχουν μείνει εκτός παιχνιδιού· χωρίς να χαϊδέψει αυτιά, αλλά και χωρίς να κάνει ότι δεν τους βλέπει.
