Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει αποδυθεί σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της φοροδιαφυγής την οποία επικοινωνεί σε υψηλούς τόνους. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι πολίτες οφείλουν να εκπληρώνουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους; Τα κρατικά έσοδα διασφαλίζουν τους πόρους για υποδομές και κοινωνικές πολιτικές συνδράμοντας επίσης τις δημοσιονομικές επιδόσεις· προσφέρουν διαπραγματευτική ισχύ στις διεργασίες με την Ευρωζώνη και βελτιώνουν το πιστοληπτικό προφίλ της χώρας.
Τούτων λεχθέντων, η δημοσιονομική πολιτική στην Ελλάδα ρίχνει δυσανάλογο βάρος στο σκέλος των φορολογικών εσόδων, αποκλείοντας από τη συζήτηση τα έξοδα του κράτους. Ακόμη και η φιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη ζητεί από τους φορολογουμένους να βάλουν πλάτη στα έσοδα, χωρίς να αποσαφηνίζει ποια είναι η συνεισφορά του κράτους στο ταμείο. Ποιες σπατάλες εξάλειψε και ποια έξοδα μείωσε; Πέτυχε το στοίχημα της προσέλκυσης επενδύσεων για να επωφεληθεί δημοσιονομικά από την εισροή νέων κεφαλαίων; Και, στο τέλος της ημέρας, πόσο αναβαθμίστηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες που ορίζουν την καθημερινότητα του φορολογουμένου;
Η σχέση του πολίτη με την ελληνική δημόσια διοίκηση δεν βελτιώθηκε επειδή μεταρρυθμίστηκε το κράτος, αλλά επειδή περιορίστηκαν οι συναλλαγές λόγω της ψηφιοποίησης, η οποία θα έπρεπε γι’ αυτόν τον λόγο να επιφέρει εξοικονομήσεις στη λειτουργία του Δημοσίου. Θα ρωτούσε κάποιος: «Και ποιες δαπάνες να μειωθούν;». Η ερώτηση όμως είναι προς το κράτος: «Ποιες δαπάνες δεν μπορούν να μειωθούν και γιατί;». Το πολιτικό επιχείρημα στους κόλπους τής –εκάστοτε– κυβέρνησης είναι ότι θα δυσαρεστήσει κατηγορίες ψηφοφόρων που βιοπορίζονται άμεσα και έμμεσα από το Δημόσιο. Είναι άραγε περισσότεροι από το άθροισμα των φορολογουμένων;
Η συζήτηση διεξάγεται ούτως ή άλλως σε λάθος βάση, καθώς παίρνει ως δεδομένο ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα κράτος αποδοτικό, το οποίο όσο περισσότερα έσοδα εισπράττει τόσο καλύτερα θα δουλεύει. Η πραγματικότητα είναι αναντίστοιχη και προσφέρει τακτικά παραδείγματα – τεκμήρια αναποτελεσματικότητας· ενίοτε με εθνικές συμφορές-σύμβολα μιας Ελλάδας που δυσκολεύεται να αλλάξει. Ως αποτέλεσμα, δακτυλοδεικτούμενος είναι ο φορολογούμενος και όχι το κράτος που θέτει ως εθνικό στόχο να αυξήσει τις δαπάνες ενός μηχανισμού, ο οποίος οδηγεί τους πολίτες να πληρώνουν διπλά την υγεία και την εκπαίδευση.
Η κυβέρνηση υπόσχεται μόνιμες μειώσεις φόρων αφού καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Μήπως θα έπρεπε πρώτα να μειώσει κι άλλο τους φόρους για να ενισχύσει έτσι και τη φορολογική συνείδηση; Η εκτόξευση των τιμών έχει εξανεμίσει την ανάκαμψη των μισθών. Η περαιτέρω μείωση των φόρων θα έδινε ανάσα στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και στη δυνατότητα των επιχειρήσεων να συμβάλουν στην ανάπτυξη. Και συνήθως ένας χαμηλότερος φόρος καταβάλλεται πιο εύκολα από έναν υψηλότερο φόρο.
