Να θεωρήσουμε αυτονόητο –αν θέλουμε να συνεννοούμαστε– πως ομάδα βουλευτών είναι απολύτως θεμιτό να επιδιώκει το κόμμα της να εκφράζει τη δική της εσωκομματική τάση. Σε όλα τα μεγάλα κόμματα συμβαίνει. Και επίσης όλα τα μεγάλα κόμματα για να είναι και κόμματα εξουσίας έχουν πολλές τάσεις. Επειδή αυτό δεν αρέσει σχεδόν σε όλες τις ηγεσίες, η λέξη «πολυτασικά» αντικαταστάθηκε στην ορολογία του πολιτικού σχολιασμού από τη λέξη «πολυσυλλεκτικά».
Γιατί δεν αρέσει αυτή η λέξη; Διότι η πολυτασικότητα παραπέμπει σε εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και σε ασκήσεις ισορροπίας της ηγεσίας, κάτι που ενδεχομένως οδηγεί σε μια εσωστρέφεια ή και σε κριτική προς την ηγεσία. Ενώ η πολυσυλλεκτικότητα φανερώνει τη σχέση ενός μεγάλου κόμματος με σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Είναι δηλαδή μια εξωστρεφής διαδικασία.
Οσοι υποστηρίζουν ότι η δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη δεύτερη τετραετία Σημίτη είτε έχουν ασθενική μνήμη είτε κακή κρίση.
Ομως, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, που μοιραία οδηγεί από την πολυσυλλεκτικότητα στην πολυτασικότητα. Αυτά τα ετερόκλητα κοινωνικά στρώματα που συστεγάζονται σε ένα μεγάλο κόμμα είναι λογικό να θέλουν να έχουν και τη δική τους εσωκομματική φωνή κι έτσι εκλέγουν τους βουλευτές που τους εκφράζουν. Μέσα από μια τέτοια πορεία οδηγούμαστε στον σχηματισμό τάσεων μέσα στα κόμματα. Να ξεκαθαρίσω ότι οι τάσεις δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις καταστατικές αρχές του κόμματος ούτε τις ιδρυτικές συντεταγμένες του. Αν τις αμφισβητούν, θα πρέπει να αναζητήσουν αλλού κομματική στέγη.
Οσοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θέλουν η παράταξή τους να στραφεί και πάλι προς τις παραδοσιακές ρίζες της, προφανώς και δεν την υπονομεύουν. Εκφράζουν μια ανησυχία που αποτυπώνει και τις ανησυχίες των ψηφοφόρων τους, καθώς δεν θέλουν να διαταραχθεί η σχέση της αντιπροσώπευσης. Είπαμε, εσωκομματικές τάσεις και πολυσυλλεκτικότητα είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Συνεπώς, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας καλώς θεώρησε ότι οι ανησυχούντες βουλευτές κινήθηκαν νομιμόφρονα. Ως καλοπροαίρετος άνθρωπος απαξιώ να δώσω σε κάθε εσωκομματική διαφωνία ευτελή κίνητρα, όπως ενδοκομματικές αντιζηλίες ή μη υπουργοποίηση. Ετσι δεν ευτελίζουμε τη διαφωνία, αλλά την πολιτική στα μάτια των πολιτών.
Ο πρωθυπουργός σήμερα δεν έχει κανέναν λόγο να αισθάνεται ανασφαλής. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αντιπολίτευση και δεν υπάρχουν βουλευτές του κόμματός του με αυτοκτονικές τάσεις. Αρα, απερίσπαστος καλείται να εφαρμόσει το κυβερνητικό πρόγραμμα επί του οποίου και θα κριθεί. Οσοι υποστηρίζουν ότι η δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη δεύτερη τετραετία Σημίτη είτε έχουν ασθενική μνήμη είτε κακή κρίση. Να υπενθυμίσω ότι ο Κώστας Σημίτης το 2000 κέρδισε οριακά τις εκλογές, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2023 τις κέρδισε πανηγυρικά. Τότε ο Κώστας Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός εν αναμονή. Σήμερα δεν υπάρχει πρωθυπουργός εν αναμονή. Και το κυριότερο, ακόμη και σήμερα, που η δημοτικότητα της κυβερνώσας παράταξης απέχει πολύ από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2023, υπερτερεί του κόμματος που έπεται με 11-13 μονάδες. Ψυχραιμία λοιπόν και δουλειά.
