Ηταν επιτυχημένη η Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία 165 χωρών (με 143 υπέρ, 7 κατά και 15 απέχοντες) ενέκρινε την προσπάθεια να αναζωογονηθούν τα Ηνωμένα Εθνη για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής. Oμως, η προσπάθεια της Ρωσίας να εμποδίσει τη διεξαγωγή της συνόδου, ώστε να αλλάξουν 23 από τις 56 προτεινόμενες δράσεις, υπογραμμίζει τις δυσκολίες που συνοδεύουν κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης συλλογικών θεσμών. Oπως η Κοινωνία των Εθνών υπονομεύθηκε από την απουσία των ΗΠΑ πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σοβαρότατος λόγος για την αδυναμία του ΟΗΕ να επιβάλει τη συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο και τη Χάρτα του, είναι η υπερβολική ισχύς που διαθέτουν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ετσι, η δράση του ΟΗΕ συμμορφώνεται με τα συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών και των συμμάχων τους.
Η Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ δεν έδειξε πώς θα αλλάξει η σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
«Εφεξής μπορούμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός και να επιλύσουμε από κοινού τις κύριες προκλήσεις της εποχής μας. Αποτελούν παγκόσμιες προκλήσεις και απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Με το Σύμφωνο για το Μέλλον έχουμε έναν “οδικό χάρτη” που θα μας οδηγήσει εκεί», είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην παρέμβασή του στη Ολομέλεια της συνόδου. Ορθότατη η επισήμανση. Και αισιόδοξη, καθώς η συλλογική δράση απαιτεί τη συμμόρφωση όλων στις αποφάσεις. Οπως γνωρίζουμε όμως και από τις πιο εξελιγμένες δημοκρατίες, η διαπάλη μεταξύ των πολλών και των λίγων είναι αέναη. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο· σημαίνει ότι λύσεις υπάρχουν όταν αυτές συμφέρουν αρκετούς ισχυρούς παράγοντες και τους πολλούς πιο αδύναμους. Σήμερα το δίπολο του Ψυχρού Πολέμου δεν υπάρχει και η κυριαρχία των ΗΠΑ απειλείται από εσωτερικές έριδες και από αναδυόμενες δυνάμεις. Με τις μεγάλες διχόνοιες στα γεωπολιτικά ζητήματα, ουδεμία χώρα διατίθεται να εγκαταλείψει όποιο πλεονέκτημα διαθέτει. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, ο εμφύλιος στο Σουδάν είναι μόνο η πιο δραματική απόδειξη ότι ο ΟΗΕ δεν μπορεί να επιβάλει την ειρήνη.
Γι’ αυτό η μεταρρύθμιση του διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης είναι μεταξύ των δράσεων που προτείνει η σύνοδος. «Επαναβεβαιώνουμε την ακλόνητη δέσμευσή μας προς το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης και της Χάρτας (του ΟΗΕ), για να αντιμετωπίσουμε διεθνείς προκλήσεις, κάποιες εκ των οποίων θα μπορούσαν να… απειλήσουν την ανθρωπότητα όλη», σημειώνεται στη συμφωνία. «Πρέπει να ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη σε διεθνείς θεσμούς, κάνοντάς τους πιο αντιπροσωπευτικούς, να ανταποκρίνονται στον σημερινό κόσμο, να είναι πιο αποτελεσματικοί στην εκπλήρωση των δεσμεύσεών μας προς αλλήλους και προς των λαών μας». Η σύνοδος παρουσιάστηκε ως μοναδική ευκαιρία της εποχής να διορθωθεί η πορεία μας. Ομως, δεν έδειξε πώς θα αλλάξει η σύνθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ούτε εάν αυτό θα ήταν για καλό ή εάν θα προκαλούσε ακόμη περισσότερη αστάθεια.
