Σκαρφαλωμένοι στις στέγες των σπιτιών τους, προτού το νερό ζυγώσει στα σαγόνια τους, οι κάτοικοι της Μεταμόρφωσης είδαν το μπλε σιδερένιο σκαρί του συγχωριανού τους να πλησιάζει. Με ένα τρίμετρο κοντάρι και προσεκτικές κινήσεις ο ασπρομάλλης βαρκάρης προσπαθούσε να πλοηγηθεί, αγνοώντας το τι μπορεί να κρυβόταν στον πυθμένα. Ηταν Σεπτέμβριος του 2023, η πλημμύρα είχε σκεπάσει τα πάντα, και ο 80χρονος Κώστας Τασιόπουλος προσπαθούσε να σώσει όσους μπορούσε. Οσο άντεχαν τα χέρια και η βάρκα του.
Στον τελικό απολογισμό του είπε ότι περιμάζεψε 15 ανθρώπους, προτού ακόμη σπεύσουν στην περιοχή ομάδες διάσωσης με φουσκωτά και ελικόπτερα. Για να τραβήξει κάποιους από μια σκεπή χρειάστηκε να ξηλώσει και τα κεραμίδια. Δεν εξιστορούσε με στόμφο αυτή την ανιδιοτελή προσφορά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες που έσπευσαν αργότερα για δηλώσεις. Μιλούσε απλά και ταπεινά, σαν να περιέγραφε το αυτονόητο. Είχε ζήσει κι άλλες πλημμύρες στη Θεσσαλία, τουλάχιστον τέσσερις μετρούσε. Ηταν μαθημένος. Αυτή τη φορά η δοκιμασία από τη σφοδρή κακοκαιρία αποδείχθηκε ασύγκριτα πιο μεγάλη. Ωστόσο, εκείνος δεν πτοήθηκε.
«Διεπόταν από ταπεινότητα, εντιμότητα, καλοσύνη και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Στις πιο δύσκολες στιγμές σκόρπισε σε όλους μας απλόχερα το κουράγιο, τη δύναμη και την ελπίδα για να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Για εμένα και τους συγχωριανούς μου είναι και θα είναι το ηρωικό μας πρότυπο», είπε πρόσφατα ο Πέτρος Κοντογιάννης, πρόεδρος κοινότητας στη Μεταμόρφωση. Αφορμή για αυτές τις δηλώσεις ήταν ο θάνατος του Κώστα Τασιόπουλου στις 21 Σεπτεμβρίου.
Το 2010 είχα βρει στη Νέα Ορλεάνη έναν άλλον «βαρκάρη», τον Αμπντουλραχμάν Ζεϊτούν, ο οποίος πέντε χρόνια νωρίτερα κωπηλατούσε με το κανό του στην πλημμυρισμένη πόλη σώζοντας συμπολίτες του. Η γιαγιά του, Ζήνα, είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη προτού μεταναστεύσει στη Συρία. Εκείνος είχε μείνει για τρία χρόνια στο Μοσχάτο, προτού εργαστεί ως ναυτικός σε δεξαμενόπλοια και εγκατασταθεί το 1988 στις ΗΠΑ.
«Αν ιππεύεις τα κύματα δεν πρέπει να φοβάσαι τον πνιγμό, αυτό έμαθα από τη γιαγιά μου», είχε πει. «Ετσι έμεινα πίσω και βοήθησα όσο μπορούσα στον τυφώνα». Η ιστορία του αναδείχθηκε μετά τον τυφώνα «Κατρίνα» στα αμερικανικά ΜΜΕ, αργότερα έγινε και βιβλίο. Εκείνος, όμως, είχε καταχωνιάσει τις τιμητικές πλακέτες που του απένειμε η πολιτεία σε ένα κομοδίνο, κάτω από σκονισμένες εφημερίδες.
Δεν συναντάς εύκολα ανθρώπους σαν κι αυτούς, που στα δύσκολα δεν θα κρυφτούν αλλά θα αναλάβουν δράση. Το παρήγορο, όμως, είναι ότι υπάρχουν. Δεν προσπερνούν όποιον τους έχει ανάγκη.
