Είναι όμορφη, καλή μαθήτρια και απουσιολόγος. Τη ζήλευαν, ήθελαν να της προξενήσουν κακό, να την «εκδικηθούν». Αυτό έκαναν στην πραγματικότητα τα παιδιά που επιτέθηκαν στη 14χρονη στη Γλυφάδα την ώρα που την κλωτσούσαν με μανία. Ισως μάλιστα το ότι δεν το είχαν συνειδητοποιήσει να είναι μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Οσο και αν ακούγεται σαν λογική συνεπαγωγή «τη ζήλευαν, γι’ αυτό τη χτύπησαν», στην πραγματικότητα δεν είναι. Μπορούμε να νιώθουμε όπως θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μπορούμε να εχθρευόμαστε, να ζηλεύουμε, να μισούμε ακόμα και να θέλουμε να βλάψουμε κάποιον σε στιγμές θυμού, αλλά δεν πρέπει να το κάνουμε. Ο ποινικός κώδικας άλλωστε δεν τιμωρεί κάποιον γιατί σκέφτηκε κάτι κακό, αλλά γιατί το έκανε πράξη εις βάρος συνανθρώπων του.
Η συνειδητοποίηση και ο έλεγχος της έκφρασης των συναισθημάτων αποτελεί βασικό συστατικό της διαδικασίας ανάπτυξης, ωριμότητας ενός ανθρώπου, έτσι ώστε να φτάσει ομαλά στην ενηλικίωση ως συγκροτημένη προσωπικότητα.
Δεν τη χτύπησαν λοιπόν επειδή απλώς τη ζήλευαν, αλλά γιατί δεν έχουν μάθει –όπως θα ήταν αναμενόμενο σε αυτήν την ηλικία– ότι δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με βίαιο τρόπο. Ούτε λεκτικό ούτε, πολύ περισσότερο, σωματικό. Το να μεγαλώνεις είναι δύσκολο, περιοριστικό, χρειάζεται υποστηρικτικό πλαίσιο, το οποίο για πολλά παιδιά δεν υπάρχει. Τα νήπια, αν τους πάρεις το παιχνίδι που θέλουν, εύκολα το διεκδικούν αρπάζοντας ενστικτωδώς το αντικείμενο της επιθυμίας τους.
Για το επίπεδο ψυχικής και νοητικής ανάπτυξης στο οποίο βρίσκονται είναι κάτι φυσικό. Για έναν έφηβο ή έναν ενήλικο είναι μια συμπεριφορά που δεν είναι αποδεκτή. Ετσι πάει, περισσότερα δικαιώματα σημαίνει και περισσότερες υποχρεώσεις.
Οι γονείς πολλές φορές είτε δικαιολογούν κάποιες μικροπαραβατικές συμπεριφορές, «ε, παιδί είναι, θα κάνει βλακείες», είτε τις απαγορεύουν με γονικό διάταγμα: «Αν κάνεις αυτό, τέλος το κινητό». Στην πρώτη περίπτωση το μήνυμα που δίνεται είναι «σου επιτρέπονται τα πάντα», στη δεύτερη, «είσαι υποχρεωμένος να με υπακούς». Και τα δύο δεν οδηγούν στη συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης για τις πράξεις σου.
Και έπειτα έρχεται το σχολείο όπου οι καθηγητές, χωρίς προετοιμασία –πέραν των επιστημονικών τους γνώσεων–, ρίχνονται μέσα στην τάξη για να αντιμετωπίσουν έξαλλους εφήβους που προσπαθούν να επιβιώσουν κοινωνικά, αλλά και προσωπικά πολλές φορές. Και τα παιδιά και πάλι δεν βρίσκουν άκρη με όσα τους συμβαίνουν. Οι όποιες παρεμβάσεις χρειάζονται χώρο και μακρά διάρκεια. Οι συλλήψεις χαϊδεύουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.
