Σ’ ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου η Κ. και ο Κ. έχουν φτιάξει τη ζωή τους: ένα μικρό βιβλιοπωλείο και ένα όμορφο σπιτικό. Πολλές οι δυσκολίες, χωρίς πρόσβαση σε όσα στις μεγαλουπόλεις μάς φαίνονται αυτονόητα, αλλά αποφάσισαν να μείνουν και να το παλέψουν. Επειτα γεννήθηκε ο γιος τους και τα προβλήματα άρχισαν να γιγαντώνονται. Ο Α. διαγνώστηκε με σύνδρομο Ασπεργκερ, νευρολογική αναπτυξιακή διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού. Είναι πανέξυπνος –πριν κλείσει τα τρία του χρόνια είχε μάθει να διαβάζει–, όμως έχει περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες και μειωμένη επικοινωνιακή ικανότητα. Νευροψυχίατρος στο νησί δεν υπάρχει, ούτε δυνατότητες εργοθεραπείας. Η οικογένεια αναγκάζεται να ταξιδεύει συχνά στη Θεσσαλονίκη, όπου ειδικοί τον παρακολουθούν. Κι αυτό δεν συνεπάγεται μόνο δυσβάσταχτο κόστος αλλά και μια αίσθηση ανασφάλειας: ολομόναχοι πρέπει να τα βγάλουν πέρα αν κάτι δεν πάει καλά.
Πέρυσι, στο νηπιαγωγείο, όλα εξελίχθηκαν ομαλά, χάρη σε μια παιδαγωγό παράλληλης στήριξης, που στάθηκε με γνώση και αγάπη δίπλα στο παιδί και το βοήθησε να εγκλιματιστεί. Φέτος, στην Α΄ Δημοτικού, όπως ορίζει ο νόμος, έπρεπε να συμβεί το ίδιο, ώστε ο μικρός να μπορέσει να ανταποκριθεί σε μια πολύπλοκη και αγχωτική για τον ίδιο συνθήκη. Στάλθηκε, λοιπόν, αίτημα από το σχολείο για την κάλυψη δύο θέσεων εκπαιδευτικών παράλληλης στήριξης, αφού υπάρχει άλλο ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες. Μόνο η μία καλύφθηκε. Ο Α. πρέπει να κολυμπήσει μόνος του σ’ αυτό το πέλαγος…
Ο αγώνας των γονιών αφότου ο γιος τους διαγνώστηκε με νευρολογική αναπτυξιακή διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού.
«Αρχή είναι, να δούμε πώς θα πάει…» δικαιολογήθηκε η διεύθυνση του σχολείου. Μα ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι γονείς του είναι σε απόγνωση. Αν το αγόρι φοβηθεί ή χάσει το ενδιαφέρον του τις πρώτες κρίσιμες εβδομάδες, μετά θα είναι δύσκολο ίσως και αδύνατο να ενταχθεί στο σχολικό περιβάλλον.
«Εστω κι αν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να πληρώσουμε οι ίδιοι μια ειδική παιδαγωγό, πού θα την βρίσκαμε; Εδώ το νοσοκομείο μας έχει μόνο έναν παιδίατρο και το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών λειτουργεί με αγροτικούς γιατρούς που μετακινούνται από τα χωριά», λένε. Σύμφωνα με τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας τα κενά στα σχολεία όλων των βαθμίδων φτάνουν στις 18.000 – οι 10.000 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Απαντώντας, ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης δήλωσε ότι στη χώρα μας αναλογούν οκτώ παιδιά ανά εκπαιδευτικό, ενώ στην Ολλανδία δεκαέξι. Το… μπρα ντε φερ των αριθμών δεν αφορά την Κ. και τον Κ. Δεν μπορούν παρά να νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας – και οι ίδιοι, και ο γιος τους.
