Θέσαμε τον πήχυ πολύ ψηλά και το βάραθρο άνωθεν του οποίου βρίσκεται η ανθρωπότητα είναι χαώδες. Η παρατήρηση γίνεται με αφορμή τη διετή θητεία της Ελλάδας ως μη μονίμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που αρχίζει σε κάτι περισσότερο από τρεις μήνες και, ασφαλώς, δεν εκκινεί από κάποιου είδους «μικρομεγαλισμό»: όχι μόνο είναι γνωστό το «μέγεθος» της χώρας μας στη διεθνή σκακιέρα των μεγάλων και ισχυρών, αλλά και υπάρχει απόλυτη επίγνωση της τεράστιας αβεβαιότητας που επικρατεί στον κόσμο, εν μέσω γενικευμένης και φονικής ρευστότητας.
Παρουσιάζοντας την υποψηφιότητά μας, σημειώναμε: «Σκοπός μας θα είναι η διεξαγωγή ανοικτού διαλόγου με κάθε ενδιαφερόμενο μέλος, για όλα τα θέματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Εργαλείο μας, η διπλωματία για τη γεφύρωση των διαφορών και την επίτευξη αμοιβαία αποδεκτών συμβιβασμών. Οραμά μας η δημοκρατία, με την έννοια της πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας, με σεβασμό στα δικαιώματα, στις ελευθερίες και τη βούληση των λαών». Ενώ σε άλλο σημείο, υπογραμμίζαμε: «Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην ενίσχυση του ρόλου των γυναικών στην ειρήνη και ασφάλεια αλλά και στην προστασία των παιδιών στις ένοπλες συγκρούσεις». Δεν είναι κακό να θέτει κάποιος τον πήχυ πολύ ψηλά.
Το μείζον ζήτημα, σε διεθνές επίπεδο, είναι να επιλεγούν από την Αθήνα εκείνα τα πρόσωπα που με αξιοπρέπεια, αίσθηση του μέτρου, γνώσεις και ενσυναίσθηση θα υπηρετήσουν αυτούς τους καλούς σκοπούς. Ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγαλύτερος, συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες θητείες μας στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών (1952-1953 και 2005-2006), καθώς στην παρούσα συγκυρία το Συμβούλιο Ασφαλείας και συνολικά ο Οργανισμός φαίνονται εγκλωβισμένοι σε δίνη αδράνειας και απαξίωσης στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Το εξαιρετικά καλό στοιχείο εδώ είναι ότι ο ελληνισμός διαθέτει τέτοια πρόσωπα.
Δεν είναι, ωστόσο, μόνο τα διεθνή σαλόνια στα οποία καλείται να δράσει η καλή πλευρά της Ελλάδας. Αλλά και εντός των τειχών: στην εθνικών χαρακτηριστικών αυτή υπόθεση πρέπει να υπάρξει και εθνικών διαστάσεων συνεννόηση και συνεργασία. Δεν είναι ζήτημα ενός κόμματος ούτε των όποιων φοβικών δυνάμεων, βεβαίως. Το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής ή και μια ειδική επιτροπή στο πλαίσιο του Κοινοβουλίου θα μπορούσε να αποτελέσει χώρο δημιουργικής υποστήριξης της διετούς θητείας μας στο Σ.Α. του ΟΗΕ.
Είναι ουτοπικό να πει κάποιος ότι η Ελλάδα θα φέρει την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ισότητα στον κόσμο. Είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο, όμως, να σταθεί ξεκάθαρα στην πλευρά όσων εργάζονται με ανυπόκριτο πάθος γι’ αυτά.
