Στο διεθνές περιβάλλον είναι λογικό κάθε χώρα να εστιάζει στα ζητήματα που την απασχολούν άμεσα, και υπό αυτό το πρίσμα τις τελευταίες ημέρες επικεντρωνόμαστε στην παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού στα Ηνωμένα Εθνη, όπου κάθε χρόνο ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο καταθέτουν εκτιμήσεις και ανησυχίες για το σήμερα και το αύριο.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η σημαντικότερη εξέλιξη στη Νέα Υόρκη ήταν η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν, η οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, κινήθηκε σε ένα νηφάλιο πλαίσιο, αντανακλώντας τη σχετικά θετική πορεία των διμερών σχέσεων τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Ωστόσο, αυτό που κυριαρχεί τις ημέρες αυτές στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών υπερβαίνει μεμονωμένες χώρες και τοπικές διενέξεις. Είναι η διάχυτη αγωνία πολλών ηγετών, τόσο δημοκρατιών όσο και αυταρχικών καθεστώτων, για την πορεία της ανθρωπότητας.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες μίλησε για ένα βαρέλι με δυναμίτη που απειλεί την οικουμένη, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, στην τελευταία ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης, τόνισε την ιστορική καμπή στην οποία βρίσκεται σήμερα η ανθρωπότητα και προειδοποίησε για τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Πόλεμοι, τεχνολογία, πυρηνικά, ανισότητα και οι προειδοποιήσεις του γεν. γραμματέα του ΟΗΕ.
Οι δύο μεγάλες πολεμικές συρράξεις σε εξέλιξη στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή προκαλούν χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές, ενώ το μίσος στις περιοχές όπου εκτυλίσσονται γεννάει τρόμο για τι μπορεί να ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια, ακόμη και αν τερματιστούν οι εχθροπραξίες. Ενώ υπάρχουν και υποβόσκουσες εστίες έντασης, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να εξελιχθούν σε περιφερειακές κρίσεις.
Την ίδια ώρα, η αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ, όπου μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό μπορεί να μοιάζει με κινούμενη άμμο, εγκυμονεί κινδύνους, όχι μόνο για την ίδια την Αμερική, αλλά, με δεδομένη την ισχύ και επιρροή της υπερδύναμης, και για πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η γεωπολιτική αβεβαιότητα σε συνδυασμό με την τεχνολογική εξέλιξη σε οπλικά συστήματα και μεθόδους στρατιωτικών χτυπημάτων καθιστούν το μείγμα ακόμη πιο εκρηκτικό.
Και όλα αυτά με την ανισότητα εντός και μεταξύ χωρών να αυξάνεται, και την ανοχή, την αλληλεγγύη και το κράτος δικαίου να υποχωρούν ακόμη και στη Δύση όπου αποτελούσαν θεμελιώδεις αρχές.
Σε αυτό το ομιχλώδες και απρόβλεπτο περιβάλλον, κάποιοι –όχι γραφικοί, αλλά αξιωματούχοι σε θέσεις ευθύνης– απειλούν ακόμη και με χρήση πυρηνικών, οι φωνές που μιλούν για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο πολλαπλασιάζονται και ο τρόμος εξαπλώνεται.
