Eίδαν την Αννα κάποτε. Αλλά στο ΠΑΣΟΚ είχαν να τη δουν δώδεκα χρόνια. Η Νάντια δεν συγκράτησε τη φούρια της να αμφισβητήσει τον Ανδρουλάκη. Ούτε μπήκε στον κόπο να συγκρατήσει σε ζωντανή σύνδεση την προσωπική δυσανεξία που της προκαλεί. Η αυτοσυγκράτηση δεν ήταν ποτέ το προτέρημα του ισοβίως οργίλου προέδρου. Στα νεύρα του, μέχρι και τον μειλίχιο Δούκα τον βλέπει σαν γιαλαντζί Ερντογάν. Ο Παύλος είναι κουλ. Μόνο που τον προδίδουν τα ελληνικά του. Ο εξωκοινοβουλευτικός δήμαρχος που δεν πρόλαβε να δοκιμαστεί ως δήμαρχος θα προλάβει να είναι και υποψήφιος πρωθυπουργός επειδή είναι καλός κόουτς και θα κινητοποιήσει το «εμείς».
Αυτές –και άλλες– ποιότητες των χαρακτήρων που διεκδικούν τα ηνία ενός τραυματισμένου πυλώνα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας διέλαμψαν στις οθόνες το βράδυ της Τρίτης. Η ψευδής οικειότητα των προσαγορεύσεων στον ενικό (Νίκο μου, Αννα μου, Χάρη μου) έδωσε χρώμα στη συζήτηση. Θα ήταν άδικος όμως όποιος έμενε μόνο στα σκανδαλιστικά στιγμιότυπα του πασοκικού ντιμπέιτ. Οι έξι, ναι, δεν εξαντλήθηκαν σε καθωσπρεπισμούς. Αμφισβήτησαν και προσωπικά ο ένας/η μία τον άλλο/την άλλη. Ωστόσο, το αποτέλεσμα αυτής της ζωηρής, όπως εξελίχθηκε, τηλεοπτικής συζήτησης ήταν η εικόνα ενός κόμματος που παραμένει ζωντανό. Που «είναι εδώ». Στη σκηνή του διαγωνίζονται στελέχη δύο-δυόμισι γενεών, που δεν έχουν μόνο διαφορές «βιογραφικού» και ιδιοσυγκρασίας. Από την ανταλλαγή φάνηκαν και γνήσιες πολιτικές διαφωνίες, από εκείνες που ζωογονούν τα πλουραλιστικά, κάποτε «πολυσυλλεκτικά», κόμματα.
Η τηλεοπτική ανάνηψη ενός κόμματος.
Από τους τρεις επικρατέστερους διεκδικητές, τους δύο τούς ξέραμε καλά. Η πρώην επίτροπος ξέραμε ότι θα βασιζόταν σε ένα στιβαρό σοσιαλφιλελεύθερο λόγο ικανό να αποπνέει κυβερνητισμό – κι ας μην μπορεί πλέον να υπερασπιστεί πειστικά τον κομματικό πατριωτισμό της. Ο νυν πρόεδρος, στον αντίποδα, έχει να επιδείξει μόνο κομματικά παράσημα και θεωρεί ότι διαφημίζει τον εαυτό του όταν επιστρατεύει νεολογισμούς της (μικρο)κομματικής αργκό για να δηλώσει ότι δεν είναι «γεφυρατζής». Ο Δούκας όμως; Εκείνος είχε συστηθεί στο μεγάλο κοινό μόνο διά του κηπουρικού ιδεαλισμού (πέντε χιλιάδες δέντρα). Οι λίγοι μήνες της δημαρχίας του ανέδειξαν βέβαια κάποια ψήγματα της πολιτικής του ταυτότητας. Στο ντιμπέιτ όμως είχε για πρώτη φορά σε εθνικό δίκτυο την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις πεποιθήσεις του για τα μεγάλα: Να αναμασήσει το φωτοπουλικό «Δέλτα κεφαλαίο» της δημόσιας ΔΕΗ. Να επιδείξει ναΐφ φρόνημα αντί εξωτερικής πολιτικής («όπως έλεγε και η Μελίνα για τα σύνορα…»). Να αποκαλύψει ότι λεφτά υπάρχουν και εκείνος θα τα βρει φορολογώντας ανηλεώς τον πλούτο.
Στη TV φάνηκε ότι παρεξηγούν τον δήμαρχο όσοι του χρεώνουν «γεφυρατζίδικες» σκοπιμότητες. Οσα λέει δεν τα λέει (μόνο) για να κολακέψει το ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μας έδειξε ότι είναι ο ίδιος γνησίως υποτελής των συριζαϊκών κλισέ.
Συμπληρώνεται έτσι ένα μενού πολλών επιλογών: Ο ορθόδοξος Ανδρουλάκης. Η «δεξιά» Διαμαντοπούλου. Ο αριστερός Δούκας. Το κόμμα έχει σφυγμό.
