Κάλεσμα που μεταδόθηκε μέσω Instagram: «Η “τάδε” είναι στη Γλυφάδα. Συγκεντρωθείτε να την εντοπίσουμε». Συγκεντρώθηκαν κι όταν κατάφεραν να την εντοπίσουν την απομόνωσαν από την παρέα της και μία από τους συγκεντρωμένους τη χτύπησε και την έριξε λιπόθυμη. Προσπάθησε να της κάψει τα μαλλιά, ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν και βιντεοσκοπούσαν τη σκηνή. Δεν ξέρω αν ενθάρρυναν τη δράστιδα, πάντως δεν την αποθάρρυναν και δεν έκαναν τίποτε για να τη συνεφέρουν. Λογικό, αφού ο σκοπός της συνεύρεσης ήταν η κακοποίηση της συνομήλικής τους και συμμαθήτριας ορισμένων εξ αυτών. Αναπαράγω ό,τι διάβασα και άκουσα στο ραδιόφωνο, οπότε επιφυλάσσομαι για την ακρίβεια των περιστατικών. Στη συνέχεια αναφέρεται ότι δύο από τις δράστιδες, τις οποίες αναγνώρισε η παθούσα, έχουν συλληφθεί μαζί με τους γονείς τους. Αφέθηκαν ελεύθερες και επανήλθαν στο σχολείο. Το θύμα, υπό ψυχολογική παρακολούθηση, αρνείται να πάει στο σχολείο.
Δεν είμαι σε θέση να εντοπίσω τις αιτίες. Η εφηβεία, ως γνωστόν, έχει την ικανότητα να μεγεθύνει αισθήματα και συμπεριφορές. Φθόνος απέναντι στην καλή και ευειδή μαθήτρια; Ο φθόνος είναι ένα από τα αγαθά της εθνικής μας ψυχοσύνθεσης. Χάρη σε αυτόν έγραψε ο Ομηρος την Ιλιάδα του στο κάτω κάτω. Ο φθόνος είναι αρετή των ηρώων. Κι όποιος φθονεί και κακοποιεί αυτόν που φθονεί γίνεται ήρωας. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό στην υπόθεση: η κοπέλα που κακοποίησε τη συμμαθήτριά της συμπεριφέρεται ως ηρωίδα κάποιου δράματος το οποίο χρειάζεται κοινό για να κατοχυρώσει τα δικαιώματά του. Το τρομακτικό σε αυτήν την ιστορία είναι η συλλογικότητα της πράξης. Αλλο η σαλεμένη που ρίχνει βιτριόλι στην αντίζηλό της και άλλο η κοπέλα αυτή που μετέτρεψε την κακοποίηση σε θεατρική παράσταση. Της χρειαζόταν η αγέλη. Ξέραμε τις αγέλες των οπαδών, πολιτικών ή ποδοσφαιρικών ομάδων, τις αγέλες συμμοριών που κλέβουν, τις αγέλες των βιαστών. Ολες αυτές σχηματίζονται επειδή μοιράζονται κάτι κοινό. Ποια είναι η κοινή παρόρμηση που συνδέει όσους συμμετείχαν στην κακοποίηση της εφήβου στη Γλυφάδα; Το μίσος που γεννάει ο φθόνος; Κι αν ναι, πώς εξηγείται τόσο μίσος σε παιδιά που ούτε έχουν μεγαλώσει στο κοινωνικό περιθώριο ούτε ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες;
Είναι τα παιδιά της ανομίας; Η ατιμωρησία, η επιβράβευση της αυθαιρεσίας που απολαμβάνουν στην οικογένεια, αλλά και στη σχολική τάξη, είναι το επιφαινόμενο. Η ουσία είναι το μίσος και ο αφηρωισμός του. Πώς γεννιέται, πώς καλλιεργείται, πώς γιγαντώνεται και πώς φτάνει να γίνει η κινητήρια δύναμη της αγέλης; Εφηβική βία; Ευφημισμός. Μίσος διάσπαρτο σε όλη την κοινωνία απ’ την κορυφή έως τα νύχια που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Μίσος αθεράπευτο, καρκίνος που τρώει τις σάρκες μας.
