Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «έδωσαν την εντολή στους υπουργούς Εξωτερικών να διερευνήσουν το έδαφος για το κατά πόσον υπάρχουν πρόσφορες συνθήκες προκειμένου να εκκινήσουν συζητήσεις σχετικά με την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης», δήλωσε προχθές ο υπ. Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης. Οι υπουργοί θα εξετάσουν αν μπορεί να αρχίσει συζήτηση που ίσως καταλήξει σε κάποιας μορφής συνεννόηση, για να παραπεμφθεί το ζήτημα στο Διεθνές Δικαστήριο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η συζήτηση θα οδηγήσει σε συμφωνία που θα ανοίξει τον δρόμο για τη Χάγη. Εκεί, πάλι, δεν γνωρίζουμε την πιθανή έκβαση της υπόθεσης. Ενδέχεται, επίσης, οι δύο υπουργοί να διαπιστώσουν από τώρα ότι οι συνθήκες για συζητήσεις δεν είναι «πρόσφορες». Βρισκόμαστε, δηλαδή, πριν από την αρχή της αρχής μιας διαπραγμάτευσης. Και για να υπογραμμίσει –χωρίς να το πει ευθέως– ότι αυτή η κατάσταση είναι περισσότερο βολική παρά πρόβλημα, ο Γεραπετρίτης πρόσθεσε σχόλιο για τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν: «Επιβεβαιώθηκε το καλό κλίμα. Είναι αναγκαίο σήμερα, περισσότερο από ποτέ… να υπάρχουν σχέσεις κατανόησης και καλής γειτονίας».
Η αναβλητικότητα βολεύει και τις δύο πλευρές. Στην Ελλάδα, επιτρέπει τη διαιώνιση της αίσθησης σε πολλούς ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως εμείς τα θέλουμε, αρκεί οι «ενδοτικές δυνάμεις» να μην υποκύψουν στις πιέσεις της Αγκυρας. Για την Τουρκία, το θολό τοπίο τής επιτρέπει να διαμαρτύρεται πως παραβιάζονται δικαιώματά της, να θέτει εξωπραγματικές απαιτήσεις και να αυθαιρετεί, επιβάλλοντας τετελεσμένα. Οσο η Αγκυρα κινείται έτσι, τόσο πιο δύσκολο είναι για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να εισέλθει σε ουσιαστικό διάλογο. Ετσι, οι ελληνικές κυβερνήσεις αποφεύγουν να χρεωθούν τον συμβιβασμό –τον περιορισμό προσδοκιών–, που κάποια συμφωνία θα απαιτούσε. Οι Τούρκοι, όμως, επεκτείνουν τις δικές τους προσδοκίες ανεμπόδιστα, με νέες απαιτήσεις. Η κατάσταση ωφελεί την Τουρκία, ωστόσο, τρέφει και έναν επικίνδυνο εθνικισμό μέσα της. Η προσγείωση από μεγάλες προσδοκίες στην πραγματικότητα μιας διαπραγμάτευσης έχει άμεσο πολιτικό κόστος, καθώς τα πατριωτικά μέτωπα είναι πάντα σε εγρήγορση. Μπορεί να διαιωνίζεται η αβεβαιότητα, να εμποδίζονται έργα και συνεργασίες, όμως, ουδείς χρεώνεται την υπογραφή του σε μια «προδοτική» συμφωνία. Ετσι, αφήνεται χαραμάδα για μια έστω ελάχιστη «σχέση κατανόησης» μεταξύ γειτόνων.
