Και μένει στον αναγνώστη να προσθέσει τη φράση «καταρρέει στο Ηρώδειο», έχοντας δει σε επανάληψη το βίντεο με την 86χρονη ερμηνεύτρια να χάνει την ισορροπία της και να πέφτει στη σκηνή. Ξανά και ξανά. Για να αποτυπώσουμε την εικόνα της πτώσης της μια για πάντα. Από διαφορετικές γωνίες και αποστάσεις. Από το άνω διάζωμα, τις πρώτες σειρές, με πλάνα κοντινά και απομακρυσμένα. Εκατοντάδες κινητά τηλέφωνα κατέγραφαν το τρίτο τραγούδι της συναυλίας. Οσοι ήταν ετοιμοπόλεμοι, πάντως, έπιασαν τη στιγμή που η ερμηνεύτρια παθαίνει ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο επάνω στη σκηνή. Και λίγο αργότερα το Διαδίκτυο γέμισε με την εικόνα της Μαρινέλλας να χάνει τα λόγια της και να πέφτει. Ξανά και ξανά…
Αλήθεια, ποιος παρακολουθεί πια μια συναυλία χωρίς να σηκώσει το κινητό του; Ποιος κάνει οτιδήποτε χωρίς να το καταγράψει; Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε, υπάρχει πια μια κάμερα δίπλα μας. Αυτό που στις παλαιότερες γενιές φάνταζε αδιανόητο –οι παλαιότεροι δεν ήθελαν ούτε καν να χαμογελούν στις φωτογραφίες τους–, σήμερα είναι μια κανονικότητα. Τα μικρά παιδιά κάνουν «edit» στα βίντεο που τράβηξαν στα γενέθλιά τους και στις εκδρομές. Οι έφηβοι επιτίθενται ο ένας στον άλλο αλύπητα, βγάζουν μαχαίρια και στέλνουν τα βίντεό τους ο ένας στον άλλον. Οι «παραγωγικές ηλικίες» καταγράφουν τα πάντα: από τους παλμούς της καρδιάς τους, τα γραμμάρια που χάνουν τρέχοντας στα λαγκάδια, μέχρι τις πιο ιδιωτικές στιγμές τους στην κρεβατοκάμαρά τους. Μπροστά στη Μαρινέλλα θα αυτοσυγκρατηθούν; Ποιος έχασε το εσωτερικό του φρένο για να το βρούμε εμείς;
Τι περιμένεις, θα μου πείτε. Η ενσυναίσθηση είναι μια λέξη, δεν είναι κίνημα ούτε δικαίωμα. Δεν βγαίνει έτσι εύκολα το χούι όταν έχεις μάθει να ζεις με αυτό. Δημοσιογραφικά, η στιγμή αποτελεί είδηση. Το βίντεο μπορεί να εμπλουτίσει μια πληροφορία ή να την τεκμηριώσει. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος, όμως, ότι η αναπαραγωγή του προσφέρει κάποια υπηρεσία στο κοινό. Ξεδιψάει για λίγο με άρτο και θέαμα μέχρι να πάμε παρακάτω.
Ενας παλιός δημοσιογράφος της «Κ» μού θύμισε το παλιό δίλημμα των εφημερίδων: Δημοσιεύουμε φωτογραφίες ανθρώπων σε νοσοκομεία, ψυχικά ασθενών ή θυμάτων άγριων δολοφονιών; Η μη δημοσίευσή τους ήταν στάση και άποψη. Δεν λέμε κάτι καινούργιο. Ζούμε σε μια εποχή που τα περισσότερα πράγματα είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Τα όρια έχουν ξεχειλώσει και το πλαίσιο το θέτουμε κάθε φορά εμείς και οι επιλογές μας. Από το πρωί που θα ξυπνήσουμε μέχρι το βράδυ που θα πάμε σε μια συναυλία, θα σηκώσουμε το κινητό τηλέφωνο και θα καταγράψουμε τι συμβαίνει στη σκηνή.
