Ο πρόεδρος της Βουλής, γνωστός για το χιούμορ και τις ευφυείς παρεμβάσεις του, προσπάθησε να γεφυρώσει όλες τις όχθες της παράταξής του με την παραπάνω διαπίστωση. Μόνο που δεν είναι δική του, αλλά όπως είπε, ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια. Η αναφορά και μόνο στον πατριάρχη της Νέας Δημοκρατίας αρκεί για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, να χαμηλώσουν οι τόνοι, να βρει ο χώρος τον ιστορικό άξονα αναφοράς του. Δεν γνωρίζω αν όντως αυτό το είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή το έβαλε στο στόμα του ο κ. Κώστας Τασούλας, σημασία έχει ότι πολιτικά στον συγκεκριμένο χώρο, με τις συγκεκριμένες παρουσίες και κυρίως στη συγκεκριμένη στιγμή, λειτούργησε εκτονωτικά. Διότι, ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενώνει. Πάντα οι πατριάρχες αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του χώρου τους όσες δεκαετίες και να περάσουν, ιδίως αν η αποδοχή τους υπερβαίνει τα κομματικά πλαίσια. Συνεπώς ο πρόεδρος της Βουλής δεν έκανε τυχαία αυτή τη διπλή αναφορά. Τοποθέτησε στην ίδια πρόταση τον νυν πρωθυπουργό με τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Ετσι, επεδίωξε να προβάλει και ένα άγνωστο, μέχρι στιγμής, καραμανλικό προφίλ του πρωθυπουργού.
Το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, έχει εν πολλοίς τις ιστορικές του ρίζες στη διεύρυνση του 1978, όταν ο Κ. Καραμανλής ενέταξε στο κόμμα του τον πατέρα του νυν πρωθυπουργού. Ηταν αυτός ο αέρας της Κεντροδεξιάς που ήθελε να φυσήξει μέσα στην παράταξη που είχε ιδρύσει πριν από τέσσερα χρόνια. Μια παράταξη απαλλαγμένη από τα βάρη της ΕΡΕ, προσαρμοσμένη όχι μόνον στις απαιτήσεις της μεταδικτατορικής Ελλάδας, αλλά και σύμφωνη με τις γενικότερες αντιλήψεις του, όπως είχαν διαμορφωθεί κατά την ενδεκαετή αυτοεξορία του. Για κάτι που ξεχώριζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από τους υπόλοιπους ηγέτες ήταν για τη στρατηγική του σκέψη. Αν γίνεται να τη συμπυκνώσω σε ελάχιστες γραμμές θα έλεγα πως αφορούσε την εγκαθίδρυση μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας, ενταγμένης στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, από μια μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη.
Για κάτι που ξεχώριζε ο ιδρυτής του κόμματος Κωνσταντίνος Καραμανλής από τους υπόλοιπους ηγέτες ήταν για τη στρατηγική σκέψη του.
Αυτό το τρίπτυχο το ακολούθησε με συνέπεια σε ολόκληρη την κυβερνητική του θητεία. Πέραν όλων των άλλων, έκανε πράξη ως πατριάρχης τη διαρκή ανανέωση του κόμματός του –και επί ΕΡΕ αυτό συνέβη– κάτι που ακολούθησαν με ευλάβεια όλοι οι διάδοχοί του. Ισως και υπ’ αυτήν την έννοια να δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι «στη Νέα Δημοκρατία είμαστε όλοι καραμανλικοί».
Και αυτός έκανε ένα γενναίο άνοιγμα προς τον κεντρώο – μεταρρυθμιστικό χώρο, όχι μόνον σε επίπεδο πολιτικών θέσεων, αλλά και στο επίπεδο της αξιοποίησης στελεχών που ιστορικά προέρχονταν από αυτόν τον χώρο. Και, κατά γενική ομολογία, όλοι τους είναι από τους πιο αποτελεσματικούς υπουργούς της κυβέρνησης.
Ο Κ. Τασούλας παντρεύοντας τον καραμανλισμό με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποσυμπίεσε μια τεταμένη κατάσταση. Ή, έστω, το προσπάθησε.
