Η πολιτική αυστηροποίησης των ποινών παραμένει δημοφιλής στην κυβέρνηση. Παρακολουθούσα χθες στην τηλεόραση δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με αφορμή τον ξυλοδαρμό της 14χρονης στη Γλυφάδα. «Εχω την εντύπωση ότι πρέπει να δούμε ξανά τις ποινές στο πλαίσιο του ποινικού κώδικα. Για τους γονείς πρέπει να αυστηροποιηθούν οι ποινές. Οταν κάποιος παραμελεί με τρόπο επιδεικτικά ακραίο την επιμέλεια ενός παιδιού, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν συνέπειες», ανέφερε ο υπουργός. Αρα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η αυστηρή ποινή θα κάνει τους γονείς πιο προσεκτικούς με τα παιδιά τους και θα οδηγήσει σε μείωση της νεανικής βίας.
Αν δεχθούμε ότι οι γονείς των κοριτσιών που φέρεται να οργάνωσαν τον ξυλοδαρμό της 14χρονης έχουν ευθύνη, γιατί να μην έχουν και οι γονείς των δεκάδων παιδιών τα οποία παρακολουθούσαν με απάθεια στην οδό Λαζαράκη το βράδυ του Σαββάτου; Δεν είναι καθήκον και υποχρέωσή τους να ενσταλάξουν την ενσυναίσθηση στα παιδιά τους, να τα μάθουν να νοιάζονται όταν κάποιος βρίσκεται σε αδύναμη θέση και να μπαίνουν στη θέση του άλλου; Πρέπει και σε αυτούς να επιβληθεί κάποια ποινή;
«Οταν σε έναν παιδικό σταθμό μπαίνει μέσα ο πατέρας και βρίζει τη νηπιαγωγό γιατί δεν έκανε αυτό που της είπε, τι μαθαίνει αυτό το παιδί;».
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η συγκεκριμένη υπόθεση ξυλοδαρμού καταρρίπτει όλα τα γνωστά κλισέ για τα παιδιά προβληματικών οικογενειών ή εκείνα που ζουν σε υποβαθμισμένες συνοικίες. Πρωταγωνιστούν καλές οικογένειες, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, ενδεχομένως και οικονομικής επιφάνειας. Είναι τόσο εκτεταμένο φαινόμενο το μπούλινγκ και η νεανική βία εντός και εκτός σχολικού περιβάλλοντος, που η συζήτηση για αυστηροποίηση των ποινών όχι μόνο δεν βοηθάει αλλά αποπροσανατολίζει.
Ως κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να δέρνονται άγρια στους δρόμους και στις γειτονιές, να μαχαιρώνονται με φαλτσέτες και να ανταλλάσσουν ακραίες απειλές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μάλλον πρέπει να δούμε ευρύτερα το φαινόμενο. Στο ρεπορτάζ της «Κ» («Η ανατομία της υπόθεσης ξυλοδαρμού της 14χρονης στη Γλυφάδα») μιλάει εκπαιδευτικός της περιοχής.
«Τα παιδιά έχουν αφεθεί στη μοίρα τους από γονείς που δεν μπορούν να δουν την αλήθεια. Δεν ακούν πραγματικά τι τους λέμε στις ενημερώσεις, δεν αποδέχονται ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό. Οταν σε έναν παιδικό σταθμό μπαίνει μέσα ο πατέρας και βρίζει τη νηπιαγωγό γιατί δεν έκανε αυτό που της είπε (σ.σ. πραγματικό επεισόδιο), τι μαθαίνει αυτό το παιδί; Τι παραδείγματα συμπεριφοράς παίρνει;». Υπάρχει κάποιος που πραγματικά πιστεύει πως ενδεχόμενη αυστηροποίηση ποινών είναι κάτι περισσότερο από τσιρότο σε μια πολύ βαθιά πληγή;
