Εκείνη η νύχτα ακόμη δεν έχει ξημερώσει για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η νύχτα των ευρωεκλογών, που, προτού ακόμη ανακοινωθούν καλά καλά τα αποτελέσματα, κάποιοι είχαν σπεύσει να του χρεώσουν ότι δεν είχε περάσει πάνω από τον πήχυ που ο ίδιος είχε θέσει. Οτι ήταν τρίτος και όχι δεύτερος.
Ακόμη και στο ντιμπέιτ, όπως και σε κάθε σταθμό της καμπάνιας του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κουβαλάει την πίκρα εκείνης της νύχτας. Κουβαλάει και διαλαλεί τον καημό ότι οι σύντροφοί του δεν του αναγνωρίζουν ότι πήρε το κόμμα μονοψήφιο και το έκανε διψήφιο. Αυτό όμως ήταν πάντα το ρεπερτόριό του: Ενας λυγμός αυτοθυματοποίησης για τον τίμιο αρχηγό που τον πολεμούν συμφέροντα και υπηρεσίες, και τον υποσκάπτουν ακόμη και ενδοπασοκικοί μηχανορράφοι.
Στον έξω κόσμο αυτό το σύνδρομο του αδικημένου παιδιού μπορεί να φαίνεται παράταιρο – άσχετο με τις πλειοψηφικές αγωνίες. Εντός όμως της συρρικνωμένης πασοκικής σφαίρας η φωνή του αδικημένου απηχεί ένα κοινό τραύμα: Οι «μη προνομιούχοι» που χάρη στο ΠΑΣΟΚ ένιωσαν «μεσαία τάξη» και μετά τη χρεοκοπία εξέπεσαν ξανά σε «μη προνομιούχους»· οι ανθεκτικοί πασόκοι που ένιωσαν να απαξιώνεται και να κατασυκοφαντείται η ίδια η ταυτότητά τους, μπορούν να συντονιστούν με αυτόν τον διαρκή μινυρισμό, που στους αμύητους ακούγεται απλώς μονότονος.
Προεδρικοί καημοί και κομματική ψυχή.
Ωστόσο, στην κάλπη, στην οποία ο Ανδρουλάκης φιλοδοξεί να αναβαπτιστεί, δεν ψηφίζουν οι πολλοί. Ψηφίζουν λίγο – πολύ όσοι μπορούν να εκτιμήσουν τη στάση του ως κομματικό πατριωτισμό και όχι ως ισόβιο ιδρυματισμό.
Από το ποσοστό αυτού του ακροατηρίου στο εκλογικό σώμα της 6ης Οκτωβρίου θα κριθεί και η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να διατηρήσει τον θώκο του. Οσο περισσότερο ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ φτάσει στις κάλπες –όσο λιγότεροι περαστικοί– τόσο περισσότερες και είναι οι πιθανότητές του.
Αυτό που φάνηκε και στο ντιμπέιτ είναι ότι ο Ανδρουλάκης θα είχε κάθε λόγο να βλέπει την αναμέτρηση –στην οποία άκων εξωθήθηκε– ως ευκαιρία. Αν δεν είχε το κόμμα οδηγηθεί σε αυτή την εκλογή, θα είχε βαλτώσει και ο ίδιος στο τοξικό τέλμα μιας εσωκομματικής γκρίνιας. Θα είχε ταυτιστεί έτσι με τη στασιμότητα. Τώρα έχει την ευκαιρία να μετατρέψει την αμφισβήτηση σε επαναφόρτιση της νομιμοποίησής του.
Δεν θα εξαρτηθεί μόνο από τον ίδιο. Θα εξαρτηθεί και από το πόσο πειστικά θα καταφέρουν οι αντίπαλοί του να εκπροσωπήσουν το αίτημα της ανανέωσης, απέναντι στο αίτημα της «σταθερότητας» και της κομματικής περιχαράκωσης που εκπροσωπεί εκείνος. Το «εγώ δεν είμαι γεφυρατζής» διά του οποίου ο Ανδρουλάκης προέβαλε εαυτόν ως θεματοφύλακα της πασοκικής αυτονομίας ήταν η πιο αδρή πλατφόρμα απέναντι στο οικείο κοινό. Απέναντι σε εκείνους που αναζητούν ακόμη μπετατζή για να κρατήσει το σκυρόδεμα ενός κόμματος-οχυρού.
