Συρμοί ξέχειλοι από κόσμο της πόλης και τουρίστες. Λεωφορεία που αργοσέρνονται ξανά ή καθηλώνονται σε φρακαρισμένους δρόμους – σχεδόν πάντα κάτι συμβαίνει, τρακαρίσματα, διαδηλώσεις, αγώνες, έργα. Εφιάλτης που επανήλθε και δεν συνηθίζεται, τα μποτιλιαρίσματα χιλιομέτρων σε βασικές αρτηρίες. Αναμενόμενο: μια Αθήνα με υποδομές για 1 εκατ. αυτοκίνητα κουβαλά μετά την επιστροφή στα οικεία, 3,2 εκατ. παρκαρισμένα, σταματημένα ή κινούμενα οχήματα. Και τα Ι.Χ. αυξάνονται. Δεν έχει καλύτερο από την ατομική κινητή καμπίνα. Το σύστημα μαζικής μετακίνησης είναι κοστούμι στενό και λειψό για την πόλη.
Τα βήματα εμπρός αργά, με καρπούς που καταβροχθίζονται γρήγορα από την αύξηση των μετακινήσεων (τουριστών και κατοίκων) και την άνοδο της χρήσης Ι.Χ., όταν ο πολιτισμένος κόσμος, με καλές έως άριστες αστικές συγκοινωνίες, κινείται αντίστροφα: Πράσινοι δακτύλιοι και ζώνες χαμηλών ρύπων, δίκτυα για πεζούς και ποδήλατα, ευέλικτα μικρά αυτοκίνητα κοινής χρήσης, έξυπνες μετακινήσεις με αλληλοδιάδοχα μέσα.
Εμείς, επαρκή μέσα μαζικής μεταφοράς δεν διαθέτουμε, άρα ούτε συζήτηση για διόδια εισόδου στο κέντρο ή κεντρικές ζώνες αποκλεισμού του Ι.Χ. ορισμένες ώρες την ημέρα. Ποδηλατόδρομοι και περίπατοι κατέληξαν τυφλές μικρές διαδρομές χωρίς σήμερα και αύριο. Στην πυκνοδομημένη πολιτεία, το αυτοκίνητο κυβερνάει τους ανθρώπους σαν δύναμη κυρίαρχη, δυναστική. Φωνάζουμε, όλως δικαίως, για συχνότερα δρομολόγια, περισσότερα λεωφορεία, επεκτάσεις γραμμών, ανάγκη επιτακτική πριν αγγίξουμε του βαρελιού τον πάτο, όμως σιωπούμε μπρος στο αδιανόητο αλλού, τη μη εφαρμογή των νόμων. Μαθημένοι στην παρανομία, καβαλάμε με τα Ι.Χ. πεζοδρόμια, σταθμεύουμε σε κεντρικές αρτηρίες, τρυπώνουμε στις λεωφορειολωρίδες ως εξυπνότεροι των νομοταγών, ακυρώνοντάς τες. Και δεν συνδέουμε επ’ ουδενί τις λύσεις στο κοινό πρόβλημα με το προσωπικό μας ξεβόλεμα, π.χ. τη συνεπιβίβαση. Μοίρασμα του οχήματος στο Αμστερνταμ, μέσω εφαρμογής στα κινητά, απομάκρυνε 25.000 αυτοκίνητα από τους δρόμους της πόλης.
Υπάρχουν πολλά στοιχειώδη που επιβάλλεται η πολιτεία να κάνει, μαζί με τα μεγάλα – δυσαρεστώντας μας. Η κοινωνία από μόνη της δεν θα είναι ποτέ έτοιμη για αλλαγές που χαλούν βολές. Από την άλλη, τα δίκια –τα παρεπόμενα των κρίσεων, η εξαντλημένη κρατική μηχανή– έχουν στερέψει. Το συγκοινωνιακό θέλει σχέδιο και πόρους. Η ρουτίνα του οδικού βραχνά κατάντησε ρουτίνα να μη μοιάζει.
