Ας φανταστούμε λίγο τη σκηνή: Περπατάς στην πλατεία Κοτζιά. Ερχεσαι από την Αιόλου, θα πάρεις την Αθηνάς για να φθάσεις στην Ομόνοια. Διασχίζεις την πλατεία βιαστικά, κοιτάζεις το κινητό, έχεις αργήσει. Πάντα έχεις αργήσει να κάνεις κάτι σε αυτή την πόλη, το ρολόι του μυαλού χτυπά διαρκώς: «Εχω αργήσει, έχω αργήσει».
Η πλατεία είναι ένα αποψιλωμένο αστικό ξέφωτο· το καλοκαίρι ιδροκοπάς, τον χειμώνα βρέχεσαι και κρυώνεις. Οταν νυχτώνει, απειλείσαι από κάτι βίαιο που πλέον ζει στις πόλεις. Συνεπώς βαδίζεις γρήγορα. Και τότε κάποιος σε σταματά και σε ρωτάει: Πώς νιώθετε για το παρόν και το μέλλον σας;
Ο,τι πεις, θα γίνει χρώμα: καφέ για τη βαθιά απογοήτευση, κίτρινο για τη μεγάλη αισιοδοξία. Η κλίμακα έχει κι άλλα ενδιάμεσα χρώματα, όπως τα όρισε ο καλλιτέχνης Γιώργος Δρίβας για τον «Πίνακα διαθέσεων», την εικαστική δράση για δημόσιο χώρο που θα τοποθετηθεί στην πλατεία πολύ σύντομα. Δεν προτρέχω για το χρώμα που θα έχει ο «Πίνακας» μιας ψηφιοποιημένης μορφής της αρχαίας Αγοράς του Δήμου. Κρατώ την ερώτηση: Πώς νιώθεις;
Αλλη σκηνή: Περπατάς στην Πειραιώς – αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν, γιατί δεν έχει πεζοδρόμια. Μπαίνεις στο Σχολείον της Αθήνας – «Ειρήνη Παπά», έμαθες ότι εκεί γίνεται μια εικαστική έκθεση (ΝΕΟΝ) που λέγεται «Space of togetherness», και λες: «Μπορεί να ανακουφιστώ από τον σάλαγο της πόλης, να διασκεδάσω την πλήξη μέσα στο κοπάδι». Μπαίνεις στην αυλή, ακούς τον ψηφιοποιημένο ήχο ενός παιχνιδιού μπάσκετ. Σιγά σιγά το χτύπημα της μπάλας στο παρκέ, που σου φάνηκε σαν ερπύστριες τανκ πάνω στην άσφαλτο, μαλακώνει και γίνεται θρόισμα φύλλων, καθώς μπροστά σου θάλλει ο μικρός κήπος της τελευταίας εναπομείνασας κατοίκου ενός σπιτιού στο κέντρο ενός συγκροτήματος ουρανοξυστών, στην καρδιά της Λεμεσού. Πώς νιώθεις;
Σκηνή τρίτη και τελευταία: Τα παιδιά σου παίρνουν μέρος σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Πινακοθήκης που περιλαμβάνει ξενάγηση και συζήτηση. «Ετσι νιώθω όταν βρίσκομαι στο προαύλιο του σχολείου. Είμαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο αλλά έχω μοναξιά», λένε κοιτάζοντας μια πολυάνθρωπη σύνθεση του Γαΐτη με τα ανώνυμα «Ανθρωπάκια» κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Οι δηλώσεις συμμετοχής στο πρόγραμμα «Το μουσείο των συναισθημάτων» της Πινακοθήκης υπερκαλύφθηκαν ταχύτατα. Διακόσια παιδιά βρίσκονται σε λίστα αναμονής επιβάλλοντας την ανάγκη συνέχισης του προγράμματος. Επειδή, λέει η μουσικοπαιδαγωγός, υπάρχει πια τεράστια ανάγκη να καλλιεργηθεί ο συναισθηματικός κόσμος των μικρών παιδιών. Μπροστά στις «Λουόμενες» του Παρθένη νιώθουμε χαρά, μπροστά στις «Δυο κοπέλες» του Μόραλη, αγάπη, μπροστά στους «Καβαλάρηδες της φωτιάς» του Φασιανού, πάθος.
