Το πάρτι δεν θα έχει «πόρτα». Θα είναι υπαίθριο. Θα άξιζε όμως, αν είχε η Ρηγίλλης «πόρτα», να ήταν προϋπόθεση εισόδου η συμπλήρωση ενός σύντομου ερωτηματολογίου, μόλις δύο ερωτήσεων. Ερώτηση πρώτη: Σήμερα, στα πεντηκοστά του γενέθλια, ποια λέξη πιστεύετε ότι χαρακτηρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια το κόμμα μας; Ερώτηση δεύτερη: Δώστε τον ορισμό της λέξης με την οποία απαντήσατε την πρώτη ερώτηση.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι θα απαντούσαν τα στελέχη. Η Ν.Δ., θα έγραφαν, είναι κόμμα «πατριωτικό». Αλλοι θα προτιμούσαν «δεξιό». Ή «κεντροδεξιό». Ή «φιλελεύθερο». «Ευρωπαϊκό». Ή οπωσδήποτε «καραμανλικό». Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους όρους, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδονεοδημοκρατική διχογνωμία, ο «καραμανλισμός» τούς ενώνει όλους, γιατί μπορεί καθένας να τον τανύσει και να τον προσαρμόσει στους ιδιαίτερους ιδεασμούς του.
Τι εστί όμως «καραμανλικό»; Είναι καραμανλικός εκείνος ο υπουργός που εξηγούσε ότι μέτρα όπως το τεκμήριο στους ελεύθερους επαγγελματίες είναι «κουτά» και αυτοκτονικά, γιατί στρέφουν εναντίον σου εκείνους που τα υφίστανται, χωρίς ποτέ να σου τα αναγνωρίζουν εκείνοι που ωφελούνται; Είναι καραμανλικό να αψηφάς το δημοσιονομικώς ορθό και κοινωνικά δίκαιο απλώς επειδή δεν σου προσπορίζει πολιτικό όφελος;
Μισόν αιώνα μετά την καραμανλική ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας –ει μη και την καραμανλική επανίδρυση της ίδιας της δημοκρατίας–, τι είναι καραμανλικό; Να ζητάς μια εξωτερική πολιτική με φούντωση μπουρλοτιέρη που σκιαμαχεί –ξοδεύοντας ένα ΑΕΠ σε εξοπλισμούς– με πειρατές; Ή να αναζητείς διέξοδο προκειμένου να μπορέσουν κάποτε να ασκηθούν στην πράξη τα κυριαρχικά δικαιώματα που προβάλλονται στον άυλο χάρτη των εθνικών δικαίων; «Καραμανλική» είναι η πολιτική του φρονήματος ή η πολιτική της φρόνησης;
Τι μπορεί να εξαχθεί και να διατηρηθεί από το ηγετικό υπόδειγμα εκείνου που ενταφίασε την αντικομμουνιστική και βασιλική Δεξιά της προδικτατορικής (βλέπε και μετεμφυλιακής) περιόδου; Τι μας διδάσκει η στάση του έναντι των αντιπάλων του, αλλά και η επιδεικτική αδιαφορία του για το πολιτικό κόστος;
Λένε ότι το κόμμα πρέπει να επιστρέψει στην ταυτότητά του. Οτι έχει υποστεί το σκόρπισμα που προκαλεί ο μεταμοντερνισμός των πολλών «ταυτοτήτων» και πρέπει να επανασυσπειρωθεί στις παλιές, στιβαρές του αξίες – τις πυρηνικές αξίες που συνέχουν το έθνος. Ομως, ένα κόμμα που έχει ιδρυθεί ως πολιτισμικά «δυτικό» και πολιτικά φιλελεύθερο, πώς εννοεί σήμερα τη συλλογική ταυτότητα; Υπαναχωρεί σε ένα «εμείς» μονολιθικό και ασάλευτο στον χρόνο; Ή νιώθει την ιδεολογική αυτοπεποίθηση για να αναζητεί ένα πλουραλιστικό «εμείς» – μια αενάως εμπλουτιζόμενη ταυτότητα, που θα μπορεί να περιλαμβάνει διαρκώς περισσότερους· που θα διευρύνει διαρκώς τις ελευθερίες, πραγματώνοντας έτσι τη φιλελεύθερη επαγγελία του;
Το δημοκρατικό «εμείς» δεν είναι ένα «εγώ» στο τετράγωνο. Ο καραμανλισμός δεν είναι τόσο στενός για να χωράει στις τσέπες των επίδοξων μεταπρατών του.
Ωράρια
Πρόβλημα δεν είναι να σου λείπει ο χρόνος, αλλά ο τρόπος να είσαι δήμαρχος.
Μενού
Κάτι σαλεύει στη μέση της ερημιάς. Το κενό στα αριστερά της Ν.Δ. καθιστά το ΠΑΣΟΚ περισσότερο ορατό. Αυτή ήταν και η λειτουργία του ντιμπέιτ. Η ζωντανή συζήτηση λειτούργησε σαν προβολέας που φώτισε την κίνηση στο κέντρο της κενής «επικράτειας». Η πολιτική συγκυρία –η πρωτοφανής ασυμμετρία του πολιτικού σκηνικού– εξωθεί το ΠΑΣΟΚ στο κέντρο της σκηνής. Το θέμα είναι τώρα με ποιο ερώτημα θα προσέλθουν στο παραβάν οι ψηφοφόροι του. Θέλουμε αυτόνομο και περήφανο κόμμα; Υπάρχει εκπρόσωπος. Θέλουμε κόμμα που θα διεκδικήσει κυβερνητική πλειοψηφία διεμβολίζοντας το κοινό του Μητσοτάκη; Υπάρχει επιλογή. Θέλουμε να λέμε «κάτι αριστερό» μήπως και επαναπατρίσουμε όσους μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ; Δείτε, παρακαλώ, το μενού. Η τέταρτη επιλογή απαντά σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα από λίγο – λίγο παπανδρεϊκός σοβινισμός, ελαφρώς πρωθυπουργήσιμο τουπέ, λίγο «soft left». Το μαγαζί σερβίρει τρία καθαρά ποτά κι ένα κοκτέιλ. Το είδαμε. Εκείνο που μένει να δούμε είναι τι πίνει το αδιαμόρφωτο κοινό της επόμενης Κυριακής.
