Και μόνη η εικόνα του Βορίδη δίπλα στον Πιερρακάκη και του Αδώνιδος δίπλα στον Χρυσοχοΐδη αρκεί για να δοθεί ο ορισμός της «νέας τριγωνοποίησης» στην οποία αναφέρθηκε ο Κ. Μητσοτάκης από τη Νέα Υόρκη. Σε μια μεγάλη Ν.Δ., που απλώνεται από το κέντρο έως τα δεξιά της Δεξιάς, η πολυσυλλεκτικότητα δεν είναι απλώς στρατηγική επιλογή, αλλά μονόδρομος για την εξουσία που, αντίστροφα, είναι η τέλεια συγκολλητική ουσία προκειμένου να διατηρηθεί η συνοχή των ετερώνυμων που απωθούνται.
Η μέθοδος είναι αποτελεσματική όταν την ευνοεί η πολιτική συνθήκη: ισχυρή ηγεσία, συμμετοχή στη νομή της εξουσίας ή προοπτική για συμμετοχή, παράπλευρες ωφέλειες από τον κομματικό πατριωτισμό, ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει ελαστικότητα συνείδησης.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν το «τρίγωνο» παλιώνει, σκουριάζει και λερώνεται. Τότε η διάμεσος γίνεται εύθραυστη και η ισορροπία χάνεται.
Παράδειγμα εργασίας: Οι 11 βουλευτές της Ν.Δ. που εξέφρασαν τώρα την ευαισθησία τους για τους υπερχρεωμένους στις τράπεζες ήταν προφανώς και πριν από ένα χρόνο θυμωμένοι με τα funds που αγοράζουν κόκκινα δάνεια, αλλά δεν θα ξεσπούσαν μετά το 41% των εκλογών.
Ολοι, με την εξαίρεση ενός, δεν είχαν υπερψηφίσει το ν/σ για την ισότητα στον γάμο, δείχνοντας εμπράκτως τη δυσαρέσκειά τους για την υιοθέτηση της woke ατζέντας από τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά δεν έκαναν μεγάλη φασαρία. Και βέβαια δεν είναι έκπληξη ότι είχαν δώσει το «παρών» στην εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, όπου οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής και Αντ. Σαμαράς είχαν μιλήσει σαν προστάτες των ιερών και των οσίων της παράταξης.
Πρόκειται, άραγε, για το ρεύμα της λαϊκής Δεξιάς που ενοχλείται με τα ανοίγματα στο Κέντρο και απαιτεί επιστροφή στις συντηρητικές ρίζες;
Οι διαφορές, ακόμη και οι χαοτικές, λειαίνονται όταν υπάρχει επαγγελματική ευφορία, δηλαδή όταν δίνονται ευκαιρίες, αξιώματα, διευκολύνσεις, όταν χωράνε όλοι στο σαλόνι, έστω και στριμωγμένοι.
Σίγουρα ισχύει αυτό, αφού ένα σημαντικό κομμάτι της Ν.Δ. αισθάνεται πιο κοντά, πολιτικά και ψυχικά, στον Κ. Βελόπουλο παρά στον Γ. Παπανδρέου. Αυτό που μπερδεύει την ανάλυση είναι ότι δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τον Θάνο Πλεύρη ως υπουργό να προτείνει την ποινικοποίηση της λέξης «μπάτσος» ή τις υφυπουργούς Σ. Βούλτεψη και Κ. Παπακώστα ως απλές βουλευτίνες να μη συντάσσονται με τους ανησυχούντες για την αλλοίωση της ιδεολογικής καθαρότητας.
Προφανώς υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές μέσα σε ένα μεγάλο κεντροδεξιό κόμμα. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Π. Τσακλόγλου που έδωσε πολιτικό όρκο με τον Γ. Αυτιά που πήγε στο Ευρωκοινοβούλιο με το σύνθημα «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια».
Οι διαφορές, όμως ακόμη και οι χαοτικές, λειαίνονται όταν υπάρχει επαγγελματική ευφορία, δηλαδή όταν δίνονται ευκαιρίες, αξιώματα, διευκολύνσεις, όταν χωράνε όλοι στο σαλόνι, έστω και στριμωγμένοι.
Δεν είναι παράδοξο, ούτε συμβαίνει μόνο στη μια πλευρά του πολιτικού χάρτη. Κ. Σημίτης και Ευ. Γιαννόπουλος ανήκαν στο ίδιο κόμμα, όπως βουλευτές των ΑΝΕΛ «ντύθηκαν» ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συμφωνία των Πρεσπών.
Το θέμα είναι μέσα σε όλο αυτό το ανακάτεμα ποιο υλικό ξεχωρίζει και δίνει το χρώμα στον πολτό: η ερώτηση των «11» στη Ν.Δ. έγινε στον Κ. Χατζηδάκη γι’ αυτά που κάνει ή γι’ αυτό που είναι (εκσυγχρονιστής – νεοφιλελεύθερος – δικαιωματιστής στα μάτια ενός παραδοσιακού δεξιού);
Η Λατινοπούλου ήταν πολιτεύτρια της Ν.Δ. πριν αρχίσει την κατάδυση στα λαγούμια δεξιότερα, το ίδιο και ο Μπογδάνος. Ο Σαλμάς, παρά τη διαγραφή του από τη Ν.Δ., θα είναι εκτός απροόπτου υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, πιθανότατα με άλλο κόμμα. Και ο Αυγενάκης, επίσης διαγραφείς από τη Ν.Δ., μπορεί να ξαναενταχθεί στα «γαλάζια» ψηφοδέλτια, όταν έρθει η ώρα.
Και μετά μπορεί όλοι μαζί να ξανασυναντηθούν ως μέλη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, γιατί δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή, συμβατή με τις αρχές τους ή με τα συμφέροντά τους – χωρίς να είναι σαφές τι προηγείται.
