Ελεγε κάποτε ο Ηλίας Ηλιού, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ επί προεδρίας του Ιωάννη Πασαλίδη, πλην όμως εκτιμώμενος βαθύτατα και από πολιτικούς του αντιπάλους, τα εξής παροιμιώδη πλέον: «Το ρήμα συνεδριάζω είναι αμετάβατο, οι κομμουνιστές το μετέβαλαν σε μεταβατικό, ταλαιπωρίας σημαντικό. Τον έβαλα κάτω και τον συνεδρίασα…».
Τα διαδραματιζόμενα εδώ και εβδομάδες στον ΣΥΡΙΖΑ ξανάφεραν στον νου τη διαχρονικής επικαιρότητος ρήση του Ηλιού. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμμα «κομμουνιστικό». Προέκυψε το 2010 μετά τη διάσπαση του Συνασπισμού. Το 2012 ανεδείχθη αξιωματική αντιπολίτευση και τον Ιανουάριο του 2015 ο κ. Αλέξης Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας, πολιτικά ανορθόδοξης με τους ΑΝΕΛ του κ. Πάνου Καμμένου.
Χρόνο πολιτικής και οργανωτικής –κομματικής– ωριμάνσεως δεν είχαν στη διάθεσή τους ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Οπως πριν από χρόνια το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που στη διάρκεια μιας εξαετίας στα έδρανα της αντιπολιτεύσεως, εξοικειώθηκε με τα πολιτικώς και τα διοικητικώς ισχύοντα, έχοντας επιπλέον και εμπειρία του παρελθόντος.
Το ουσιώδες είναι ότι μετά τις επαναστατικές ασκήσεις του πρώτου εξαμήνου, που σε ορισμένους δημιούργησαν αίσθηση «απελευθερώσεως», ενώ ώθησε τους πολλούς στα όρια της απελπισίας, επήλθε πλήρης ανατροπή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κατέστη πλέον δράμα των οπαδών του και χλεύη των πολιτικών αντιπάλων του. Θέαμα ημερήσιο, οικτρό της τηλοψίας.
Νέο μνημόνιο υπεγράφη και εφαρμόσθηκε απαρεγκλίτως. Το τίμημα ήταν βαρύτατο. Οι επαναστατημένοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ συμφιλιώθηκαν με την ανάγκη προσαρμογής στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα. Μόνον ένας «λαϊκιστής» μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Και επιπλέον, ο «ιστορικός συμβιβασμός» του ΣΥΡΙΖΑ ανέκοψε την ανοδική πορεία της νέας Αριστεράς, σε κάποιες χώρες της Ευρώπης. Πέραν αυτού, με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, που εξομάλυνε τις σχέσεις της Ελλάδος με τη σημερινή Βόρεια Μακεδονία, έκλεισε μια «εκκρεμότητα», διασκεδάζοντας τις ανησυχίες της Ε.Ε., αλλά κυρίως της Ουάσιγκτον, τα τελευταία χρόνια.
Αξιοσημείωτο επίσης ότι η ανορθόδοξη ιδεολογικώς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουδέποτε υπήρξε αντιαμερικανική. Επί της κυβερνήσεως του κ. Τσίπρα άρχισαν οι συνομιλίες για τη δημιουργία αμερικανικής βάσεως στην Αλεξανδρούπολη. Το ευρωατλαντικό κατεστημένο ήταν απολύτως ικανοποιημένο, καθώς μια κρίσιμη «αποστολή εξετελέσθη» από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Αλλά έπειτα από δύο διαδοχικές ήττες σε εθνικές εκλογές από τη Ν.Δ. υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο κ. Τσίπρας αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα κατέστη πλέον δράμα των οπαδών του και χλεύη των πολιτικών αντιπάλων του. Θέαμα ημερήσιο, οικτρό της τηλοψίας. Κάποιος νέος ηγέτης εντέλει θα αναδειχθεί. Τίποτε, όμως, δεν θα είναι όπως πριν.
Αλλά και ο κ. Μητσοτάκης έμεινε δίχως αντίπαλο και φόβητρο, στο έλεος των πάσης φύσεως προβλημάτων, παραταξιακών και άλλων. Κάποιοι υποστηρίζουν πως παρά ταύτα η χώρα είναι ιδιορρύθμως ασφαλής, αφού η Ελλάδα εξαρτάται πλήρως από την Ε.Ε. οικονομικώς και γεωστρατηγικώς από τις ΗΠΑ. Καμία κυβέρνηση δεν έχει πλέον δυνατότητα αυτενεργείας. «Σκέψεις άγονου νου σε άγονη εποχή» έλεγε ένας ποιητής της «παρακμής» πριν από έναν αιώνα. Ισως να πρόκειται περί αυτού και μόνον.
