«Υποθέσεις» λέγεται η στήλη. Δανείζομαι λοιπόν εδώ μια ξένη υπόθεση, χρήσιμη μόνο για όσους δεν έχουν διαλέξει προ πολλού μέτωπο, βασισμένοι σε δογματικές πεποιθήσεις. Ιδού:
«Ας υποθέσουμε για λίγο το εξής: Μια τρομοκρατική οργάνωση παγιδεύει μια παρτίδα ηλεκτρονικών συσκευών που προορίζονται για μια πλούσια δυτική χώρα. Θα μπορούσε να είναι οι ΗΠΑ. Θα μπορούσε να είναι η Γαλλία. Αυτοί οι τρομοκράτες εγχέουν ένα υγρό εκρηκτικό σε συσκευές που θα μπορούν να πυροδοτήσουν εξ αποστάσεως σε χρόνο και τόπο της επιλογής τους. Κι αυτό κάνουν. Η ταυτόχρονη έκρηξη προκαλεί χιλιάδες τραυματισμούς και θανάτους στη χώρα αυτή. Οι συσκευές εκρήγνυνται την ώρα που οι άνθρωποι ψωνίζουν στις αγορές, οδηγούν τα αυτοκίνητά τους, παίζουν με τα παιδιά τους. Ο πρώτος απολογισμός μιλά για χιλιάδες τραυματίες, ορισμένους σε κρίσιμη κατάσταση, και για δεκάδες νεκρούς, μεταξύ των οποίων και παιδιά. Οι υπηρεσίες υγείας καταρρέουν, λόγω του απροσδόκητου και βάναυσου χαρακτήρα της δράσης αυτής».
«Μια επίθεση αυτού του μεγέθους στις ΗΠΑ ή τη Γαλλία», συνεχίζεται η εικασία, «θα προκαλούσε αναμφίβολα έκτακτες συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου θα απαιτούνταν κυρώσεις, στρατιωτικές ενέργειες ή κάποιου άλλου είδους σθεναρή αντίδραση εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης. Οι ανώτατες αρχές του ΟΗΕ θα δημοσίευαν έντονες καταδίκες και τα μεγάλα καρτελοποιημένα ολιγαρχικά παγκόσμια ΜΜΕ θα γέμιζαν τα πρωτοσέλιδά τους με τις ιστορίες των θυμάτων αυτής της συλλογικής και απροσδόκητης φρίκης».
Την παραπάνω υπόθεση, που πρέπει να πέρασε από το μυαλό πάρα πολλών τις τελευταίες μέρες, την υπογράφει ο Jose Ernesto Novaez, συγγραφέας, πρύτανης του Πανεπιστημίου Καλών Τεχνών της Αβάνας και συντονιστής του κουβανικού παραρτήματος του Διεθνούς Δικτύου για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας. Το κείμενό του, με τίτλο «Η σιωνιστική τρομοκρατία», αναρτήθηκε μεταφρασμένο στο ThePressProject, στις 20.9. Δυο-τρεις μέρες μετά τις μαζικές φονικές εκρήξεις βομβητών, γουόκι τόκι και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών στον Λίβανο και τη Συρία.
Να κάνω τη δική μου υπόθεση; Και μόνο το γεγονός ότι το κείμενο που παρατέθηκε το υπογράφει Κουβανός, δηλαδή πολίτης μιας χώρας που, ως γνωστόν, «δεν μετέχει του δυτικού πολιτισμού», τού στερεί το μισό του κύρος, αν όχι όλο. Κι έπειτα, το άρθρο φιλοξενήθηκε από ένα μέσον που δεν το συναντήσαμε στη «λίστα Πέτσα» ή στα ανώνυμα αδερφοξαδερφάκια της. Αρα δεν έχει την «έξωθεν καλή μαρτυρία». Αρα ποιος ο λόγος να δίνουμε σημασία στον δικό του λόγο.
«Τρομοκρατία»
Ας ακούσουμε τότε έναν άνθρωπο, που όχι απλώς μετέχει στον δυτικό πολιτισμό, αλλά συνέβαλε στη διαμόρφωσή του από σπουδαία αξιώματα. Δεν είναι και λίγο να έχεις διατελέσει προσωπάρχης στον Λευκό Οίκο, επί Μπιλ Κλίντον, την περίοδο 1994-1997, διευθυντής της CIA στα χρόνια 2009-2011, ιθύνων νους στην επιχείρηση εξόντωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν και υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ στα χρόνια 2011-2013, επί Μπαράκ Ομπάμα. Για τον Λέον Πανέτα πρόκειται, ετών 86 σήμερα. Τον ρώτησαν στο αμερικανικό δίκτυο CBS, στην εκπομπή «News Sunday Morning», για τις εκρήξεις συσκευών επικοινωνίας που σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους και προκάλεσαν τον τραυματισμό, την τύφλωση ή τον ακρωτηριασμό χιλιάδων άλλων, και η απάντησή του δεν ήταν διπλωματική ή δικολαβίστικη: «I don’t think there’s any question that it’s a form of terrorism». Ακόμα και τα δικά μου φτωχά αγγλικά αρκούν: «Δεν τίθεται ζήτημα (ή δεν χωράει αμφιβολία). Πρόκειται για μορφή τρομοκρατίας».
Φοβάμαι πως η μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ είναι η ίδια η τεράστια ισχύς του.
Υποθέτω πως είναι πια πολύ αργά για να ταξινομηθεί και ο Πανέτα στην τεράστια και ολονέν διευρυνόμενη κατηγορία των αντισημιτών. Ακόμα κι αν το επιχειρούσαν οι Ισραηλινοί και όσοι στη Δύση εννοούν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» ως αναφαίρετο δικαίωμά του στην εκδίκηση, στις εξωδικαστικές εκτελέσεις, στους βομβαρδισμούς εναντίον καταυλισμών προσφύγων, σχολείων, νοσοκομείων, χωριών ολόκληρων (πάντα με το λαστιχένιο πρόσχημα ότι εκεί «κρύβονται τρομοκράτες»), στις μαζικές συλλήψεις βασισμένες αποκλειστικά στο κριτήριο της εθνικότητας ή του χρώματος, στις πολύχρονες φυλακίσεις άνευ κατηγορητηρίου αλλά μετά βασανιστηρίων, στον εποικισμό και την κατοχή ξένων εδαφών· ακόμα λοιπόν κι αν δοκίμαζαν να καταγγείλουν σαν αντισημίτη έναν άνθρωπο που διοίκησε τη CIA και το Πεντάγωνο, δεν θα γίνονταν πιστευτοί.
Ούτε ο πρόεδρος του Ισραήλ Ισαάκ Χέρτσογκ έγινε πιστευτός πάντως, όταν δήλωνε ότι η χώρα του δεν έχει καμία εμπλοκή στο κύμα εκρήξεων στις «πρωτόγονες» συσκευές επικοινωνίας. Μετά δυσκολίας άλλωστε έκρυβε την περηφάνια του ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου την Κυριακή, 22.9, όταν δήλωνε ότι «ο ισραηλινός στρατός πέτυχε μια σειρά πληγμάτων που δεν θα τα είχε ποτέ φανταστεί η Χεζμπολάχ». Δεν εννοούσε βέβαια τους βομβαρδισμούς κατά δικαίων και αδίκων, μαχητών και αμάχων, ενήλικων και νηπίων, Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύρων. Αυτοί συγκαταλέγονται από χρόνια στους «συνήθεις». Ετσι ακριβώς τους αντιμετωπίζει και η περιλάλητη «διεθνής κοινότητα». Και η Ευρωπαϊκή Ενωση βεβαίως, κοιτίδα και στυλοβάτης του δυτικού πολιτισμού, που, εκτός πολλών άλλων, καυχιέται για την προσήλωσή της στο «δίκαιο του πολέμου».
Αντισημίτες, δεν χωράει αμφιβολία, είναι οι μυριάδες Ισραηλινοί που, εν καιρώ πολέμου, βρίσκουν το κουράγιο να διαδηλώνουν πεισματικά κατά της ίδιας της κυβέρνησής τους, και ιδιαίτερα κατά του Νετανιάχου. Απαιτούν την παραίτησή του, γιατί έχουν συνειδητοποιήσει, και το λένε τα πανό και τα συνθήματά τους, ότι παίζει ένα άθλιο πολιτικό παιχνίδι επιβίωσης, παρατείνοντας και επεκτείνοντας τον πόλεμο και αδιαφορώντας για τη μοίρα των ομήρων και την αγωνία των δικών τους.
«Ηθικά απαράδεκτο»
Εξόφθαλμα αντισημίτης και ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. «Το επίπεδο ατιμωρησίας στον κόσμο είναι αδικαιολόγητο από πολιτική άποψη και ηθικά απαράδεκτο», είπε στην ετήσια Γενική Συνέλευση του οργανισμού στη Νέα Υόρκη, αναφερόμενος στους πολέμους στη Γάζα, στην Ουκρανία και το Σουδάν και σε όσους «εισβάλλουν σε γειτονική χώρα ή ερημώνουν ολόκληρες κοινωνίες». Οσο για την ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα Παλαιστινιακά Εδάφη, Φραντσέσκα Αλμπανέζε, που δήλωσε στις 3.9 ότι «το ισραηλινό απαρτχάιντ στοχεύει ταυτόχρονα τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, στο πλαίσιο μιας συνολικής διαδικασίας εξόντωσης, αντικατάστασης και εδαφικής επέκτασης», καιρός να φρονιμέψει. Και να πετάξει τον βομβητή της, γιατί στις σαρωτικές εκκαθαρίσεις γίνονται και λάθη.
Φοβάμαι πως η μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ είναι η ίδια η τεράστια ισχύς του, πολεμική, κατασκοπευτική, διπλωματική. Αν νιώθεις παντοδύναμος, αυτοεξαιρείσαι από κάθε έλεγχο, κάθε ευθύνη, κάθε αίσθημα ενοχής, κάθε ηθικό όριο και κανόνα. Μπορεί η Παλαιά Διαθήκη να σου λύνει τα χέρια, σαν περιούσιος λαός που είσαι, μα έχουν περάσει χιλιετίες από τότε. Ζούμε αλλού. Και αλλιώς. Ή μήπως όχι;
