Αγωνιούσαμε για τον Αλέξη Τσίπρα τόσον καιρό που είχε να μιλήσει. l Τι να σκέφτεται άραγε για το μπάχαλο που άφησε πίσω του και μετά την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. l Κρατώντας βεβαίως από τη μια τη σιωπή του (Η Σοβαρότης!) κι από την άλλη την βουλευτική έδρα (εν αδρανεία μεν, αλλά μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει να τρέχει το βουλευτικόν κατιτίς). l Αγωνιούσαμε κυρίως ποια είναι η γνώμη του για όσα συμβαίνουν στον Σύριζα από τότε που τον εγκατέλειψε, ορφανό στους πέντε δρόμους, l και ιδίως σε ποιο κοινό οφείλουν να απευθυνθούν τώρα τα στελέχη που απέμειναν εκεί αλληλοσφαζόμενα. l Τώρα που, όπως διακήρυξε αποδεχόμενος ένα κάποιο «Βραβείο Ειρήνης», οι πολίτες «αρνούνται να εμπιστευθούν κάθε κήρυκα που θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί ανέξοδα και βροντερά την οργή τους, βυθίζοντας το δημόσιο διάλογο βαθύτερα στην τοξικότητα και το βούρκο» l – ο Τσίπρας τα είπε αυτά, αληθώς ο κύριος! l «Αναζητούν όραμα», συνέχισε, «αλλά και ρεαλισμό, σοβαρότητα, επιμονή, ειλικρίνεια, αποτελεσματικότητα. Ουσία και όχι εικόνα. l Αυτή είναι η γενιά στην οποία εμείς έχουμε χρέος να απευθυνθούμε. l Οχι με φτηνούς εντυπωσιασμούς και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. l Ούτε με εχθροπάθεια και αφορισμούς». l Κι ακούγοντάς τον, καλμάραμε. l Καλά είναι ο άνθρωπος. l Ο ίδιος, όπως τον ξέραμε. l Κάνει πάντα ότι αγνοεί η αριστερά του τι έχει ποιήσει η δεξιά του· l υποκρίνεται αυθορμήτως κι ειλικρινώς ότι αναπαρθενώθηκε κι ότι δικαιούται δια να ομιλεί –ποιος ο Τσίπρας– περί βούρκου, τοξικότητας, σοβαρότητας, ειλικρίνειας, αποτελεσματικότητας, ουσίας και όχι εικόνας, εχθροπάθειας, αφορισμών, φτηνών εντυπωσιασμών και όλα εκείνα με τα οποία εφοδίασε από μιας αρχής το κόμμα του και τα πρόθυμα γι’ αυτόν τον «εξοπλισμό» στελέχη του. l «Εξοπλισμό» με τον οποίο αποπλάνησαν, κυβέρνησαν και εν τέλει αντιπολιτεύθηκαν εν πλήρη παρακμή την διάδοχο κυβέρνηση. l Ως την αποχώρηση, είπαμε, με διακριτικά πηδηματάκια και εντέλει ως την τωρινή Αναπαρθένωση. l Και πού την βρήκε την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ; l Αυτοκάθαρση μπρε! l Απ’ όλα έχει ο μπαξές του. l
Αρκετά ενδιαφέρον το ντιμπέιτ των έξι υποψηφίων του Πασόκ – κύριο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι ότι ευεργέτησε το όλον κόμμα. l Εδωσε εικόνα συγκροτημένου πολιτικού σχήματος, εν άκρα αντιθέσει βεβαίως με το επιθανάτιο καραγκιοζιλίκι που παρακολουθούμε l με λυτρωτική χαιρεκακία l στο κόμμα – τσίρκο που μας έφερε την ψυχή στα δόντια σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. l Το Πασόκ είναι σίγουρο ότι θα εισπράξει άνοδο των ποσοστών του μετά αυτό το ντιμπέιτ l άσχετα αν η όλη διαδικασία ανέδειξε κάποιον ή κάποιους από τους υποψήφιους. l Ολοι υπήρξαν πειστικοί, κάποιοι πειστικότεροι· εξαιρείται ο Δουξ του Σπρουξ που, όπως αναμενόταν, «μπλα μπλα μπλα Εξάρχεια, μπλα μπλα μπλα όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια, μπλα μπλα «Σύριζα είμαι κι ας το κρύβω». l Θα δούμε αν οι ψηφοφόροι του Πασόκ θα κάνουν τη χάρη στον Μητσοτάκη να επιλέξουν το μπαγιάτικο. l
Εντωμεταξύ από τα «87» απομεινάρια «έπεσε η γραμμή» που θα ακολουθήσουν ως την εκλογή νέου προέδρου, στο τέλος Νοεμβρίου: l «Δεν έχει σημασία το πρόσωπο, σημασία έχουν οι αρχές κι οι κανόνες λειτουργίας του κόμματος». l Τι να πουν οι φουκαράδες, αφού δεν υπάρχει ανάμεσά τους κανένας με το «χάρισμα», τον «μαγνήτη», που λέμε, να κάνει γκελ στους ψηφοφόρους, έστω αυτούς που επιμένουν (αν το συνειδητοποιούν καν) να ακολουθούν το σαπάκι στην τελευταία του κατοικία. l Ετσι, ήταν απολύτως απαραίτητο να οριστεί μια δίμηνη περίοδος για την «προώθηση» του άχρωμου, άοσμου και άγευστου «πιάτου» τους, έναντι των άλλων που προτείνουν οι δύο δημοφιλείς σ’ αυτό το κοινό Χανιώτες σεφ.
