Δεν χρειάζεται υπερασπιστές ο φίλος Ανδρέας Πετρουλάκης και γι’ αυτό δεν θα ασχοληθώ ιδιαιτέρως με όσα φαιδρά ακούστηκαν από το επιτελείο του κ. Χάρη Δούκα, για το σκίτσο της περασμένης Πέμπτης στην «Κ» (26.9.2024). Η γελοιογραφία είναι τόσο σαφής, που κάνει περιττή τη διευκρίνιση του δημιουργού της: «Ποτέ δεν εξηγώ τα σκίτσα μου, είναι άχαρο. Αναγκάζομαι να κάνω μια εξαίρεση, γιατί το σημερινό σχεδόν δημιούργησε πολιτικό θέμα. Κάθε αναγνώστης χωρίς παρωπίδες στο σκίτσο βλέπει τον κ. Δούκα να φεύγει από την ΕΡΤ ευχαριστημένος, αφού πρώτα έχει καταθέσει στεφάνι στο υποτιθέμενο μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ. Κάποιοι συνεργάτες του διακινούν τη μακάβρια εκδοχή ότι τον παριστάνω νεκρό (πού το σκέφτηκαν, αφού τον βλέπουν να περπατάει καμαρωτός). Σε κάθε περίπτωση και για να το πούμε ωμά, ολοζώντανο τον έχω κάνει, αλλά και ψιλοσυριζαίο» (Ανδρέας Πετρουλάκης, fb, 26.9.2024).
Πρέπει, όμως, να ασχοληθούμε με όσα είπε ο όψιμος μουτζαχεντίν του δημάρχου Αθηναίων, κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, επειδή έχει να κάνει με τη συνήθη παρεξήγηση σε ό,τι αφορά την ελευθερία του λόγου.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σε ό,τι αφορά τον λόγο, δεν υπάρχουν ιερά και όσια: όλοι μπορούν να κρίνουν όλους και για τα πάντα. Αυτό γίνεται με ευκολία για τον γραπτό λόγο, «διαφωνώ με την τάδε άποψη διότι…», και με δυσκολία για τις τέχνες. Σε κάποιον μπορεί να μην αρέσει ο ο Πικάσο, αλλά δεν μπορεί να… διαφωνήσει με έναν πίνακά του. Το ίδιο ισχύει και με τη γελοιογραφία. Σε κάποιον μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει ο Πετρουλάκης, να κρίνει την εικαστική γραμμή του, να γελάσει ή να αδιαφορήσει για τα σκίτσα του, αλλά πάλι ουδείς –τουλάχιστον σοβαρός– μπορεί να διαφωνήσει με ένα σκίτσο. Το έκανε ο κ. Κωνσταντινόπουλος, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Είπε στην ΕΡΤ: «Ο κ. Πετρουλάκης θα δέχεται την κριτική, όπως δέχεται να φτιάχνει τα σκίτσα του (sic)… Τι, δεν θα κάνω κριτική στο σκίτσο; Εδώ κάνω κριτική στη Δικαιοσύνη. Οταν αυτοί γίνονται οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης (…) Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο αξιόπιστος (sic) (…) Η προπαγάνδα της κυβέρνησης, κάποιος τη σκιτσάρει. Αν είναι ο κ. Πετρουλάκης, κακώς το κάνει…» (27.9.2024).
Αρτζι, μπούρτζι και συριζαϊκού τύπου αγραμματοσύνη. Τα παραπάνω δεν αποτελούν «κριτική» αλλά δίκη προθέσεων του σκιτσογράφου. Δεν λέμε «συκοφαντία», διότι γελούν και τα μάρμαρα του Μαξίμου με την ιδέα «o Πετρουλάκης, προπαγανδιστής της κυβέρνησης».
Στον πανικό της ήττας υπάρχουν δυο λογιών αντιδράσεις: Κάποιοι τρώγονται με τα ρούχα τους, σε άλλους φταίνε τα πάντα πλην των ίδιων. Το τελευταίο είναι χείριστο, διότι –αν μη τι άλλο– υπάρχει και η επόμενη ημέρα.
