Τη λένε Ταμάρα Γκρίνφελντ και έχει γεννηθεί το 1953 στο Ντονέτσκ της Ουκρανίας. Εχει σπουδάσει χημικός και εργάζεται ως παρασκευάστρια στη Γερμανία. Ο Αχιμ Χάουγκ, Γερμανός ψυχίατρος, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, θα τη γνωρίσει όταν αποταθεί σε εκείνον για βοήθεια. Για την ακρίβεια, όταν μεταφερθεί στην ψυχιατρική κλινική και γίνει ασθενής του.
Η Ταμάρα ακούει φωνές. Την τραγική ιστορία της αφηγείται ο Χάουγκ στο βιβλίο του «Ταξίδια στον κόσμο της φρεναπάτης. Ενας ψυχίατρος μιλά για εσωτερικές φωνές, αλλόκοτα μηνύματα και απειλητικούς σωσίες», που κυκλοφορεί από τον Απρίλιο του 2024 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σε μετάφραση της Μαρίας Τοπάλη και επιστημονική επιμέλεια του Χαράλαμπου Παπαγεωργίου.
Στην αρχή ήταν κάτι σαν «παράξενος θόρυβος στο αυτί». Επειτα, η φωνή δεν ήταν μία, αλλά πολλές. Και συζητούσαν μεταξύ τους για την ίδια. Επικριτικά, εννοείται. «Για κοίτα τη χοντρέλα, με το ζόρι φτάνει το πάτωμα». Η Ταμάρα παίρνει φάρμακα που δεν τη βοηθάνε και που, επιπλέον, της προσθέτουν κιλά.
«Ακουγε φωνές ανδρών και γυναικών, παιδιά και ενήλικες, ενίοτε ακόμη και μωρά να κλαίνε. Μιλούσαν όλοι γερμανικά. Την έβριζαν ολοένα και περισσότερο, χωρίς να έχουν να πουν καμιά καλή κουβέντα».
Η Ταμάρα ακούει κάθε μέρα τις φωνές. Τις ακούει για κάμποσα λεπτά, όχι περισσότερο από μία ώρα. Και της επαναλαμβάνουν: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εσένα».
«Πρόκειται για ανθρώπους που ζούνε μέσα μου. (…) Είναι πολύ μικροί. Είναι μικροσκοπικοί. Και όχι απλώς είναι πολλοί, όχι χίλιοι, όχι ένα εκατομμύριο – μιλώ για ένα τρισεκατομμύριο ανθρώπους που ζουν μέσα μου. Είναι σαν μια μαφία, σαν μια μεγάλη φυλή που ζει μέσα μου. (…) Ζούνε μέσα μου και κατατρώνε τα όργανά μου. (…) Μου λένε, μάλιστα, ακριβώς τι κάνουν – δεν είναι μυστικό. (…) Οταν το βράδυ πλαγιάζω στο κρεβάτι, συχνά δεν μπορώ να μείνω στο ένα πλευρό για πολλή ώρα. Μου λένε “γύρνα αριστερά” κι εγώ πρέπει να γυρίσω. (…) Είμαι σαν σκλάβα, σαν μαριονέτα τους».
Η ιστορία της Ταμάρα καταλαμβάνει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, το οποίο απαρτίζεται από τέτοιες αφηγήσεις ανθρώπων για τους οποίους η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό και στο επινοημένο έχει πάψει να υφίσταται.
Αλλά αυτό το τελευταίο, με διαβαθμίσεις φυσικά, δεν αφορά μονάχα σχιζοφρενείς σαν την Ταμάρα. Μας αφορά όλους στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Και αυτό ακριβώς, την αλήθεια και το ψέμα, την εμπειρία και τη φαντασίωση, το πώς συχνά μπερδεύονται αυτά τα δίπολα, αναλύει ο Χάουγκ έχοντας ως παραδείγματα περιπτώσεις ασθενών του. Αυτή την εβδομάδα, θα παρακολουθήσουμε τις διαδρομές του στο εσωτερικό της ανθρώπινης ψυχής.
