Το 1996, όταν η Αννα Διαμαντοπούλου αναλάμβανε χαρτοφυλάκιο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη μαθητής λυκείου. Υπάρχουν δύο τρόποι για να διαβάσει κανείς αυτή τη «ληξιαρχική» λεπτομέρεια. Ο πρώτος είναι ότι η πρώην επίτροπος –πρώην νομάρχης, υφυπουργός και υπουργός– είναι το βιογραφικό που χρειάζεται ένα κόμμα το οποίο προσπαθεί να ξαναβρεί τη χαμένη του «κυβερνησιμότητα». Χρειάζεται ένα πρόσωπο με κυβερνητικά ένσημα και διαχειριστικά εχέγγυα για να μπορεί να ενσαρκώσει την περιλάλητη «εναλλακτική διακυβέρνησης».
Ο άλλος τρόπος ανάγνωσης των βιογραφικών των υποψηφίων για το ΠΑΣΟΚ είναι η διαπίστωση ότι η Διαμαντοπούλου είναι η μόνη εκπρόσωπος του προ-χρεοκοπικού πολιτικού προσωπικού. Στον εκλογικό σεισμό του 2012 είχε ήδη πίσω της μια μακρά πολιτική σταδιοδρομία. Μοιάζει έτσι, όταν τη βλέπει κανείς ανάμεσα στους συνυποψηφίους της, να έχει ξεχαστεί από άλλη εποχή στη σκηνή του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι –πλην του ΓΑΠ και της Μιλένας Αποστολάκη– δεν επιζεί κανένα στέλεχος από την εποχή του μεγάλου ΠΑΣΟΚ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ακόμη και στην παλαιά περιφέρεια της Διαμαντοπούλου, οι ψηφοφόροι στις τελευταίες εκλογές οδήγησαν τον Κώστα Σκανδαλίδη στην αποστρατεία.
Ε, και; Δεν είναι λίγο απολιτικός αυτός ο ηλικιακός ρατσισμός; Δεν είναι υπέρ της πρώην επιτρόπου ότι χρειάστηκε να βιώσει και την ήττα και την αναζήτηση που ακολούθησε την ήττα – αφού δεν έμεινε αδρανής, αλλά φρόντισε να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο της πολιτικής εξορίας της με δίκτυα και σεμιναριακές ενατενίσεις; Δεν είναι πολιτικό προσόν η ωριμότητα; Θα είναι καλύτερο για το κόμμα να προσπαθήσει να ανακτήσει το παλιό του μέγεθος με κάποιον που δεν έχει δοκιμαστεί ούτε ως υπουργός – ή ούτε, καλά καλά, ως δήμαρχος;
Εχει πολιτικό περιεχόμενο η ωριμότητα;
Η ωριμότητα, στην εσωκομματική αναμέτρηση όπως έχει εκτυλιχθεί μέχρι στιγμής, έχει προσλάβει και πολιτικό περιεχόμενο. Εκδηλώνεται όταν η Διαμαντοπούλου αντιμετωπίζει με συγκατάβαση τις λαϊκιστικές τάσεις ορισμένων συνυποψηφίων της, διεκδικώντας για τον εαυτό της «προγραμματική» επάρκεια. Εκδηλώνεται και όταν απευθύνεται ως ψυχραιμότερη προς τους μικρούς που παραφέρονται, ζητώντας τους «να μην πάθουν ΣΥΡΙΖΑ».
Αυτή η επίδειξη ματερναλιστικής σωφροσύνης δεν είναι συμβατή με το αίτημα ανανέωσης που προσπαθούν να εκφράσουν οι άλλοι αντίπαλοι του Ανδρουλάκη. Θα μπορούσε όμως να λειτουργήσει ως υπόσχεση για επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στις «εργοστασιακές του ρυθμίσεις»: επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ του στιβαρού κυβερνητισμού, έστω κι αν αυτή η επιστροφή θα πρέπει να επιχειρηθεί με μια εξωκοινοβουλευτική ηγεσία. Εστω κι αν η πολιτικός που υπόσχεται το κομματικό reboot πρέπει να απολογείται για την εμφανή απόσταση που είχε πάρει από το κόμμα στα πέτρινα χρόνια του.
Την Κυριακή θα φανεί αν η Διαμαντοπούλου μπορεί να εκφράσει τις προσδοκίες όχι αυτών που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτών που έμειναν.
