Πάνω του τίποτε δεν θυμίζει ΠΑΣΟΚ. Ισως επειδή, σε αντίθεση με τους άλλους συνυποψηφίους του, δεν μεγάλωσε μέσα στο ΠΑΣΟΚ, παρά το συνάντησε κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή του. Εξίσου εμφανής είναι και η διαφορά στο στυλ, στη γλώσσα και στην προφορά, που κάνουν τον Παύλο Γερουλάνο να μοιάζει φερμένος από άλλο κόμμα.
Ισως αυτή η πολιτισμική αλλοτριότητα να τον φέρνει στην ανάγκη της διαρκούς επίδειξης των κομματικών διαπιστευτηρίων: Δείχνει τις ρετρό αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου στο γραφείο του. Βιντεοσκοπεί τον εαυτό του να ξεφυλλίζει τις μπροσούρες της δεκαετίας του ’80. Τολμά ακόμη και να προφέρει τη λέξη «πασόκος», ελπίζοντας πως η βεβιασμένη οικειότητα θα υποσκελίσει τον χλευαστικό τόνο του όρου.
Στην πρώτη του απόπειρα να βρει χώρο στην ηγετική βιτρίνα του ΠΑΣΟΚ, ο Γερουλάνος δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος. Μένοντας, ωστόσο, και επιμένοντας –και δοκιμάζοντας την τύχη του για τον δήμο της Αθήνας, χωρίς μετά να ξαναθυμηθεί τον δήμο και το δημοτικό συμβούλιο– ο πρώην υπουργός με το μεγαλοαστικό προφίλ, που μπήκε στο ΠΑΣΟΚ από την μπαλκονόπορτα του ρετιρέ, ως σύμβουλος του ΓΑΠ, κατάφερε να λογίζεται ως στέλεχος του κόμματος. Κατάφερε να μπει στη Βουλή, ώστε να μπορεί τώρα να επικαλείται ως ακαταμάχητο πλεονέκτημα της υποψηφιότητάς του τη βουλευτική ιδιότητα.
Κάποιες ιδιότητες όμως, όσο κι αν τις τρίψεις, δεν ξεβάφουν. Ο αυτοδίδακτος «πασόκος», όσο κι αν προσπαθεί να φορέσει τη λαϊκότητα που επιβάλλει ο ρόλος, αφήνοντας ξεκούμπωτο τον γιακά του, δεν μπορεί να απεκδυθεί την αύρα των καταβολών του. Δεν μπορεί να αποφύγει την εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το χόμπι του – μια «εξωσχολική» αναψυχή του.
Κομματικά σύμβολα και υβριδικές ταυτότητες.
Κι όμως, αυτή η υβριδική του εικόνα τον καθιστά, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων αντιπάλων του, πιο δύσκολο αντίπαλο.
Από τη νεοδημοκρατική σκοπιά, ο Γερουλάνος θα μπορούσε να έχει απήχηση και στο κοινό της Ν.Δ. γιατί δεν είναι μια φυσιογνωμία που απωθεί τους συντηρητικούς ψηφοφόρους του Κέντρου – που μπορεί κιόλας να θέλγονται ακόμη από νομιζόμενους τίτλους ευγενείας.
Από την ενδοπασοκική σκοπιά, η αυτονομία του βουλευτή από κομματικές συνιστώσες και η μεθοδικότητα με την οποία καλλιεργεί, τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο, τον κομματικό του πατριωτισμό, του επιτρέπει να απευθύνεται σε όλους τους κλάδους της πασοκικής πανίδας: παπανδρεϊκούς, αλλά και εκσυγχρονιστές, νέους, αλλά και παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος.
Σημειολογικά, ο ορισμός του προφίλ του Γερουλάνου, ως πολυσυλλεκτικού, μοιάζει να είναι ορθός. Μόνο που τις εσωκομματικές εκλογές σε ένα κόμμα το οποίο, παρά τη συρρίκνωσή του, διατηρεί οργανωτικό σκελετό και παλαιοπελατειακά δίκτυα, δεν τις κερδίζει μόνη της η σημειολογία. Ενας ανέμελος γιακάς δεν φτάνει.
