Για πρώτη φορά τα τελευταία δυόμισι χρόνια, οπότε εισέβαλε στην ευρύτερη γειτονιά μας ο λησμονημένος πάταγος του πολέμου, νιώθουμε τόσο κοντά την ανάσα του, το ανατρίχιασμα του φόβου πριν από το επόμενο δραματικό βήμα. Το αύριο μυρίζει μπαρούτι. Οι εικόνες από τα οργωμένα με φωτιά ουράνια διαστέλλουν τη θαλάμη της ανησυχίας για τη γενίκευση της σύρραξης, την πιθανότητα μεταφοράς της πυρηνικής απειλής από τη Ρωσία στη μεσανατολική θερμή εστία.
Δεν είναι η πύκνωση των αεροπλανοφόρων και αντιτορπιλικών, των αμφίβιων πλοίων, των χιλιάδων πεζοναυτών και των μαχητικών αεροσκαφών στην Ανατολική Μεσόγειο που τρομάζει. Είναι οι εκατέρωθεν αρχηγικές δηλώσεις για «σανίδωμα» του πεντάλ της ωμότητας, για πλήρη εξολόθρευση του καθόλου εύκολου αντιπάλου.
Και η κρίση ενδέχεται να διαχυθεί έξω από τα γεωγραφικά της όρια, με αλυσίδα επακολούθων: Οικονομική αστάθεια. Μετατόπιση του δυτικού ενδιαφέροντος από την αμυνόμενη Ουκρανία στη Μέση Ανατολή. Νέα αθρόα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη, με πρώτη πύλη τη χώρα μας. Αύξηση των τρομοκρατικών χτυπημάτων, των αντισημιτικών επιθέσεων και της βίας κατά ατόμων με παλαιστινιακή καταγωγή στις δυτικές χώρες, και ξενοφοβία, διαρρηγμένη κοινωνική συνοχή, ενίσχυση των αντιμεταναστευτικών κινημάτων και της πόλωσης.
Ωστόσο, δεν είναι ίσως αυτά που σκεφτόμαστε πρώτα απ’ όλα. Υπερισχύει το δέος μπροστά στο υψηλό τίμημα των συγκρούσεων, οι σκέψεις γι’ αυτόν καθαυτόν τον πόλεμο που παραμένει πόλεμος συμβατικός στα μέσα, στην αγριότητα, στην ένταση, στο μίσος, δίπλα στις νέες μορφές του, τις ενδιάμεσες και γκρίζες, τις υβριδικές, που επιχειρούν να θολώσουν τα αποτυπώματα βαρβαρότητας. Κυβερνοπόλεμος, drones, δορυφόροι, τεχνητή νοημοσύνη, αυτοματοποιημένα οπλικά συστήματα και αλγόριθμοι ανάλυσης απειλών και εντοπισμού στόχων δεν περιορίζουν τα λουτρά αίματος, τον ξεριζωμό και τον πόνο. Ρίχνουν στην κόλαση ανθρώπους και τόπους. Και δεν φέρνουν διαπαντός την ειρήνη. Λέγεται συχνά ότι η στρατιωτική λύση δεν είναι εν προκειμένω λύση. Ακόμη κι αν ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή τερματιστεί, αν δεν προκύψει συμφωνία περί ύπαρξης δύο κρατών, οι ιδέες με τη μορφή βομβών, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει, θα εκκολάψουν με τον χρόνο την ίδια κρίση.
Στο ρινγκ του φανατισμού, όμως, δεν ορθώνεται σήμερα ανάχωμα. Και οι ισοπεδωμένες πόλεις, από θέαμα στις οθόνες, μπορεί να γίνουν αγκάθια στην αυλή μας.
