«Οι φωνές των ψευδαισθήσεων δεν βιώνονται ως δικές μας σκέψεις, αλλά ως φωνές που έρχονται απ’ έξω», μας εξηγεί ο ψυχίατρος Αχιμ Χάουγκ στο βιβλίο του «Ταξίδια στον κόσμο της φρεναπάτης. Ενας ψυχίατρος μιλά για εσωτερικές φωνές, αλλόκοτα μηνύματα και απειλητικούς σωσίες» (μτφρ.: Μαρία Τοπάλη, επιστ. επιμ.: Χαράλαμπος Παπαγεωργίου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), βιβλίο που παρακολουθήσαμε όλη αυτή την εβδομάδα.
Είδαμε αυτές τις μέρες πώς η Ταμάρα άκουγε φωνές που ναι μεν ήξερε ότι έρχονται από κάπου μέσα της, ωστόσο ήταν τόσο πειστικές για εκείνη και την ωθούσαν, με τις εντολές που της έδιναν, σε απίθανους ψυχαναγκασμούς, που ήταν όντως σαν να έρχονται από κάποιον «εκεί έξω». Από κάποιον στον οποίο θα έπρεπε να υπακούσει.
Ορισμένοι σχιζοφρενείς έχουν σκοτώσει τα παιδιά τους επειδή «τους το έλεγαν οι φωνές να το κάνουν». Σε άλλους, οι φωνές τούς διατάζουν ν’ αυτοκτονήσουν. «Καμιά φορά λένε πως πρέπει να βάλω τέλος στη ζωή μου», λέει η Ταμάρα στον συγγραφέα. «Ομως εγώ δεν υπακούω. Ξέρετε, αγωνίζομαι. Καμιά φορά μοιάζει με πόλεμο».
Ο Χάουγκ εξηγεί πως πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν τέτοια συμπτώματα για τα οποία άλλοι δεν θέλουν να μιλήσουν («φοβούνται μην τυχόν υποστούν εξαναγκασμούς αν μιλήσουν ανοιχτά για τις αυτοκτονικές τους τάσεις») και άλλοι εμφανίζονται πιο πρόθυμοι να γίνουν εξομολογητικοί («είναι πολύ πιο συχνό το φαινόμενο οι ασθενείς να βιώνουν μιαν ανακούφιση, όταν τους δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουν με κάποιον τρίτο το βασανιστικό τούτο βίωμα»).
Ο Χάουγκ ρωτάει την Ταμάρα αν, πέρα από το τι της λένε οι φωνές, εκείνη σκέφτηκε στα σοβαρά να αυτοκτονήσει. «Οχι, τέτοια σκέψη ποτέ. Δεν σκέφτομαι καθόλου την αυτοκτονία», απαντά κατηγορηματικά, προσθέτοντας όμως στη συνέχεια: «Ξέρετε, το παλεύω. Καμιά φορά είναι δύσκολο. Καμιά φορά με πιέζουν τρομερά. Αλλά το παλεύω. Δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια».
Η Ταμάρα, μας εξηγεί ο γιατρός, νόσησε σε μια εποχή κατά την οποία η διαθέσιμη φαρμακευτική και ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση ήταν περιορισμένη. (…) Τα φάρμακα, δυστυχώς, δεν βοήθησαν. Η φρεναπάτη δεν κλονίστηκε στο παραμικρό». Στην περίπτωση της Ταμάρας, κυρίως, της πρόσθεσαν δεκαπέντε κιλά…
Την επόμενη φορά η Ταμάρα λέει κάτι νέο στον γιατρό. Οτι μέσω της ίδιας οι φωνές «μπορούν ίσως να προσβάλλουν και άλλους ανθρώπους!». Ο γιατρός προσπαθεί να ξεριζώσει την παράλογη αυτή ιδέα από το κεφάλι της. Εκείνη όμως επιμένει: «Δεν θέλω να κολλήσουν και άλλους οι φωνές!».
Τρεις ημέρες αργότερα ο Χάουγκ δέχεται μια κλήση από την αστυνομία. Η Ταμάρα Γκρίνφελντ έχει βρεθεί νεκρή στο σπίτι της· ο θάνατός της αποδίδεται σε αυτοκτονία. Η Ταμάρα δεν άντεξε.
Σχολιάζει ο Χάουγκ: «Εκείνο που δεν ήξερε η αστυνομία ήταν πως με αυτόν τον τρόπο είχε βάλει επίσης τέλος στις δυνάμεις του Κακού που ζούσαν εντός της»…
