Υπάρχει και ο ταπεινός ελληνικός μικρόκοσμος. Σε αυτόν οι πύραυλοι που εκτοξεύονται είναι όλοι τους μικρού βεληνεκούς, κάτι σαν τους «Τίμιους Τζον» των παιδικών μου χρόνων. Δεν χρειάζονται μεγαλύτερη εμβέλεια, διότι πλήττουν συγγενείς και φίλους. Στον ΣΥΡΙΖΑ οι πύραυλοι που εκτοξεύονται μεταξύ των προσκείμενων στον Κασσελάκη και στον Τσίπρα είναι κάτι σαν τους «Σκουντ» του αλήστου μνήμης Σαντάμ Χουσεΐν· στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα πιο παρωχημένοι, κάτι σαν το αντιαεροπορικό «Αρτεμις»· στη Νέα Δημοκρατία, εκεί τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, καθώς οι απόστρατοι το ξανασκέφτονται τι πύραυλο θα χρησιμοποιήσουν. Πιθανόν κάτι σαν τους V-2 του Βέρνερ φον Μπράουν. Γενικά, είμαστε μια ωραία, εκρηκτική ατμόσφαιρα.
Ας δούμε την κατάσταση λίγο πιο σοβαρά. Εχουμε μπροστά μας ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Δεν προκαλούν το ενδιαφέρον μόνον στον περιορισμένο κύκλο των σχολιαστών και των επαγγελματιών της πολιτικής, αλλά η διάστασή τους θα έλεγα πως είναι εθνική. Γιατί; Διότι αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως εκ τούτου ο ηγέτης του –γυναίκα ή άνδρας– είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός. Ποιο είναι το μείζον, το καθοριστικό σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές; Δεν είναι ο προγραμματικός λόγος των υποψηφίων –ποτέ δεν ήταν στην Ελλάδα– ούτε οι μετεκλογικές συνεργασίες – είναι πολύ νωρίς για τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Η βασική διακύβευση είναι μία: το ΠΑΣΟΚ, την επομένη, να βαδίσει ενωμένο για να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στη Νέα Δημοκρατία.
Η στρατηγική των συμμαχιών ή της μοναχικής πορείας, που αναπόφευκτα θα τεθεί στο μέλλον, θα διχάσει το κόμμα, καθώς στο εσωτερικό του συγκλίνουν αποκλίνουσες τάσεις επί του προκειμένου ζητήματος.
Γιατί, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει με διάσπαση; Αυτός ο πολιτικός χώρος είναι ιστορικά βεβαρημένος με εσωκομματικές εντάσεις και προσωπικές αντιδικίες. Αυτή η κατάσταση επιτάθηκε μετά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης το 2010-2012. Δεν ήταν μόνον η εκλογική εξαέρωση του χώρου, ήταν και το γεγονός ότι οι δύο ηγέτες του, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, απώλεσαν –ο δεύτερος εντελώς άδικα– το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κεφαλαίου τους. Τόσο η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης ανέλαβαν να ανορθώσουν το ΠΑΣΟΚ περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και τα κατάφεραν, ιδίως ο δεύτερος.
Σήμερα, η ενότητα του Κινήματος θα δοκιμαστεί στον δρόμο που θα θελήσει να ακολουθήσει ο νέος ηγέτης του, γυναίκα ή άνδρας. Η στρατηγική των συμμαχιών ή της μοναχικής πορείας, που αναπόφευκτα θα τεθεί στο μέλλον, θα διχάσει το ΠΑΣΟΚ, καθώς στο εσωτερικό του συγκλίνουν αποκλίνουσες τάσεις επί του προκειμένου ζητήματος. Δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι η πραγματικότητα. Συνεπώς, αν αύριο θα πήγαινα να ψηφίσω –που δεν θα πάω–, το μοναδικό κριτήριο της ψήφου μου θα ήταν ποιος από τους υποψηφίους θα κρατήσει το κόμμα ενωμένο. Επ’ αυτού, την άλλη εβδομάδα.
