Η Ν.Δ. γιόρτασε τα πενήντα χρόνια της μ’ ένα street party στη Ρηγίλλης, όπου η «νοσταλγία» ένιωσε την ανάγκη να επιστρατεύσει τον πυρσό στην αυθεντική του μορφή, σαν μια καθησυχαστική υπόμνηση των ριζών. Αναπαλαιωτική ανανέωση. Από την υποτονικά πανηγυρική συγκέντρωση απουσίαζαν δύο πρώην πρόεδροι, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής, παρότι τους προσκάλεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πιθανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την καρδιά του πέτρα και τους τηλεφώνησε όντας σίγουρος ότι δεν θα βρει ανταπόκριση, οπότε η μεγαλοψυχία του, διαφημισθείσα άλλωστε, θα εξέθετε σαν μικρόψυχους τους αμφισβητίες του. Τελικά προέκυψε μια τραυματισμένη γιορτή, αφού οι απουσίες κατέδειξαν πως η φυλλορροούσα Ν.Δ. είναι πια βαθιά διχασμένη. Για σοβαρή, μη ιάσιμη ρωγμή-πληγή πρόκειται. Οχι για μικρή ραγισματιά-εκδορά.
Το επίσης ημιαιωνόβιο ΠΑΣΟΚ γιόρτασε τα γενέθλιά του επιστρέφοντας οριστικά στο πρώτο του όνομα (το ΚΙΝΑΛ χρησιμοποιείται πια τόσο συχνά όσο το ήδη λησμονημένο «Ελιά – Δημοκρατική Συμπαράταξη»), καθώς και στον αυθεντικό πράσινο ήλιο, όχι στη μεταμοντέρνα «χαλαρή» παραλλαγή του. Ανανεωτική αναπαλαίωση. Η πασοκική πανήγυρις έλαβε τη μορφή εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου. Δηλαδή «του επόμενου πρωθυπουργού», σύμφωνα με την εξαιρετικά βιαστική ρητορική των περισσότερων υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος. Και οι έξι, και πρωτίστως οι δύο που πέρασαν στον τελικό –ο αμφισβητηθείς Νίκος Ανδρουλάκης, αλαμπής πολιτικός δεδομένων ορίων, και ο Χάρης Δούκας, που πριν δοκιμαστεί στα σοβαρά στη δημαρχία Αθηνών και κάτι δείξει, πόθησε αξιώματα της «κεντρικής σκηνής»–, οφείλουν να τιθασεύσουν τον ενθουσιασμό τους για τη «νίκη του λαού», όπως ερμηνεύουν τη συμμετοχή, και να σκεφτούν το εξής οχληρό, καθότι σοβαρά πολιτικό: Τι έφταιξε και από τους 270.000 που ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές του 2021, περίπου οι μισοί αδιαφόρησαν για την τωρινή εκλογική αναμέτρηση; Ηταν περαστικοί, που δεν βρήκαν λόγο να ξαναψηφίσουν, ή απαιτητικοί πολίτες, που δεν πείστηκαν;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το τρίτο μέχρι πρότινος κόμμα εξουσίας, δεν έχει λόγους να γιορτάζει. Πολυκερματισμένος, ακυρωμένος πια, μετά και το θλιβερό «έτος Στέφανου Κασσελάκη» στην ηγεσία του, καταρρέει προσφέροντας αφειδώς ευκαιρίες να τον χλευάζουν ακόμη και αξιοχλεύαστοι αντίπαλοι ή «φίλοι» του. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν να ελπίζουν ότι ο πόθος της εξουσίας μπορεί να λειτουργήσει σαν αντικραδασμικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι.
