Κατά τα φαινόμενα, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα συνεχίσει να είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί αμφισβητούν τις αρχηγικές ικανότητές του, εγώ όμως γνωρίζω ότι παρέλαβε ένα κόμμα στο 7% και οι δημοσκοπήσεις σήμερα το δείχνουν να φιγουράρει στη δεύτερη θέση, κινούμενο περί το 15%. Δεν ζούμε την εποχή των θαυμάτων και ουδείς ποτέ ισχυρίστηκε –ούτε οι συνεργάτες του– ότι είναι ένας νέος Ανδρέας που το 13% το εκτίναξε μέσα σε επτά χρόνια στο 48%. Να έχουμε επίγνωση συνθηκών και μεγεθών πριν προβούμε σε κρίσεις.
Η συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές ήταν αυξημένη σε σύγκριση με αυτές του 2021, όμως δεν έδειξε ότι υπάρχει η κυβερνητική δυναμική σε αυτή τη φάση. Μικρή η άνοδος, μεγάλες οι προσδοκίες για περισσότερους από 300.000 ψηφοφόρους που διαψεύσθηκαν. Πιθανόν, ένας κόσμος της Κεντροαριστεράς, με έντονα τα αντιδεξιά χαρακτηριστικά, περιμένει ακόμη να δει πώς θα καταλήξει η παράσταση στο θέατρο ΣΥΡΙΖΑ. Μένει μετέωρος και παρακολουθεί τις εξελίξεις. Λογικά, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να αισθάνεται ιδιαίτερα άνετα. Διότι μπορεί να έχει απέναντί του πληθώρα προβλημάτων, όμως στην πολιτική το παν είναι να υπάρχει αντιπολιτευόμενο κόμμα με πειστική εναλλακτική πρόταση, που θα εισπράξει τη δυσαρέσκεια για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Και προσώρας δεν υπάρχει.
Οταν βλέπεις μπροστά σου μια τρίτη τετραετία, δεν αμφισβητείς ποτέ αυτόν που σου την προσφέρει· τον στηρίζεις, σεμνά και ταπεινά, αν θέλεις να ανήκεις στην ομάδα που κερδίζει.
Αυτό ακριβώς το γεγονός θα έπρεπε να εμβάλει το Μέγαρο Μαξίμου σε δεύτερες, λίγο πιο ανησυχητικές, σκέψεις. Μήπως δηλαδή η εσωκομματική γκρίνια αυξηθεί, λόγω ακριβώς της έλλειψης δομικής αντιπολίτευσης. Μήπως, δηλαδή, κάποιοι βουλευτές αισθανθούν ότι υπάρχει η άνεση να βγουν μπροστά, ασκώντας κριτική σε υπουργούς προτείνοντας «φιλολαϊκά» μέτρα που τονώνουν το προφίλ τους. Δηλαδή οι 11 και οι 8 να γίνουν μόδα, άκρως ενοχλητική για την κυβέρνηση. Θα μου πει ο αναγνώστης αυτό είναι το καθήκον ενός βουλευτή της συμπολίτευσης: να προτείνει λύσεις και να ασκεί κριτική και στους υπουργούς του. Αυτή η κατάσταση γίνεται προβληματική όταν ασκεί μόνο κριτική και επιτείνεται όταν οι «αντιπολιτευόμενοι της συμπολίτευσης» είναι συγκεκριμένοι, σε τέτοιο σημείο που να λες ότι έχουν συγκροτήσει ομάδα. Δεν λέω ότι συμβαίνει αυτό στη Νέα Δημοκρατία, αλλά υποστηρίζω ότι ενδέχεται να συμβεί. Και, προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι αυτές οι κινήσεις μπορεί να εντάσσονται σε ένα σχεδιασμό αμφισβήτησης και φθοράς του πρωθυπουργού. Μακριά από εμένα παρόμοιες πονηρές σκέψεις.
Ομως, αν συμβεί αυτό, τότε ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει τα όπλα που διαθέτει, αφού είναι γνωστό ότι στο πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα το οπλοστάσιό του είναι πλούσιο. Αρχίζοντας από την ψήφο εμπιστοσύνης και καταλήγοντας στις πρόωρες εκλογές. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν κάποιοι βουλευτές, που παρατηρώ ότι έχουν αυτοκτονικές τάσεις. Οταν βλέπεις μπροστά σου μια τρίτη τετραετία δεν αμφισβητείς ποτέ αυτόν που σου την προσφέρει· τον στηρίζεις, σεμνά και ταπεινά, αν θέλεις να ανήκεις στην ομάδα που κερδίζει.
