Οι ανθρώπινες απώλειες ως τραγική παρενέργεια σε κάθε πόλεμο και το ρίσκο της διεθνούς αποσταθεροποίησης είναι οι βασικοί λόγοι, καθόλου αμελητέοι, για τους οποίους η κυβέρνηση του Ισραήλ συγκεντρώνει το μένος των επικριτών της. Τα «γεράκια» της Ουάσιγκτον, όμως, προσεγγίζουν ως ουτοπία την ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή.
Θεωρούν αφελή την ελίτ των δυτικών κυβερνήσεων, η οποία κατά τη γνώμη τους εθελοτυφλεί όταν προσπαθεί απεγνωσμένα να πιστέψει ότι ζούμε σε μια σταθερή, βασισμένη σε κανόνες διεθνή τάξη πραγμάτων, όπου η επιτυχημένη εξωτερική πολιτική κρίνεται λιγότερο από τη στρατιωτική ισχύ και περισσότερο από τη διπλωματία, τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και τη σχολαστική έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αξιολογούν ως υποκριτική τη στάση τους στη Μέση Ανατολή και πιστεύουν ότι ο Νετανιάχου κάνει τη δουλειά για τη Δύση και επωμίζεται τη φθορά για λογαριασμό της.
Αφετηρία του σκεπτικού τους είναι ότι στον αληθινό και όχι εικονικό κόσμο, το Ιράν αποτελεί μια κακόβουλη δύναμη με φανατικές φιλοδοξίες, μπροστά στις οποίες δεν μπορείς να αμυνθείς χωρίς να ασκήσεις βία· και μόνο η ενεργοποίηση πληρεξούσιων δικτύων τρομοκρατίας στα σύνορα του Ισραήλ, στα μάτια τους, μιλάει από μόνη για τις προθέσεις της Τεχεράνης. Το κυριότερο, θεωρούν ότι οι Παλαιστίνιοι –ανεξάρτητα από τα ιστορικά δικαιώματα αλλά και τα λάθη τους– στερούνται την ηγεσία, τους θεσμούς και την εσωτερική συναίνεση, που θα μπορούσαν να καταστήσουν λειτουργική μια λύση των δύο κρατών.
Αν κρίνουμε από την ορμή των γεγονότων στο πεδίο, ίσως αυτή είναι η άποψη και της αμερικανικής κυβέρνησης – παρά την πιθανώς φαινομενική αντιπαράθεση Μπάιντεν – Νετανιάχου και άσχετα από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δύσκολα μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στο Ισραήλ, ούτως ή άλλως. Εξάλλου, το πολιτικό κόστος στην αριστερή πτέρυγα των Αμερικανών ψηφοφόρων χρεώνεται περισσότερο ο Μπάιντεν και λιγότερο η Χάρις, η οποία είναι αντιπρόεδρος και δη αφιερωμένη στην προεκλογική κούρσα. Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακόμη και αν δεν κρινόταν η πολιτική του επιβίωση, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου θα είχε ακριβώς την ίδια προσέγγιση στο Μεσανατολικό· αν μην τι άλλο, η θέση του είναι πάγια.
Από την άλλη, είναι ρεαλιστικός ο δρόμος της ειρήνης με πόλεμο; Μπορείς να εδραιώσεις καθεστώς μακροπρόθεσμης ασφάλειας αν δεν αντιμετωπίσεις το μίσος στον πυρήνα του; Το Μεσανατολικό δεν κρατάει τυχαία τόσες δεκαετίες. Αν έχει να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε δύο ουτοπίες, ας επιλέξει εκείνη με τις λιγότερες απώλειες.
