Η Ιστορία δεν αλλάζει με τον τρόπο που καταγράφουν οι αφηγήσεις της, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Είναι μια διαδικασία αργή. Δεν είναι γραμμική. Τη συνθέτουν γεγονότα ετερόκλητα, άλλα σημαντικά και άλλα ασήμαντα, τα οποία όμως συσσωρεύονται και δημιουργούν το επόμενο βήμα της. Οσοι τα ζουν ή τα προκαλούν αντιλαμβάνονται εκ των υστέρων τη σημασία τους. Σημαντικά γεγονότα περνούν απαρατήρητα από τους συγχρόνους τους. Σκεφθείτε τι θέση έχει η Σταύρωση του Ιησού στους ιστορικούς της εποχής Του. Οι περισσότεροι δεν αναφέρονται καν σε αυτήν. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου του 1939. Είχε ξεκινήσει πολύ πριν. Απλώς η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ήταν ο καταλύτης που ενεργοποίησε όλες τις «χημικές» αντιδράσεις που είχαν προηγηθεί και προκάλεσε την έκρηξη. Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να συμπεράνουμε ότι η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου του 2023 ήταν ο καταλύτης που προκάλεσε την έκρηξη όχι μόνο στη χημεία της Μέσης Ανατολής, αλλά στον κόσμο μας. Ενα χρόνο μετά, οφείλουμε να την τιμήσουμε ως ημέρα πένθους για όλο τον ελεύθερο κόσμο, στον οποίον ανήκει το Ισραήλ. Η θηριωδία της ημέρας εκείνης σηματοδοτεί μια καμπή για το κουβάρι της Μέσης Ανατολής.
Σημασία έχουν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της περιοχής. Το Ισραήλ, το Ιράν με τους τρομοκράτες που το αντιπροσωπεύουν, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Η Ευρώπη είπατε; Αλήθεια, πού είναι; Εκεί που ήταν εδώ και χρόνια. Αντικρίζει με τα κιάλια της ένα ακόμη πρόβλημα που την αφορά, σαν να μην την αγγίζει. Οταν ξεκινήσει ο Γ’ Παγκόσμιος, η Ευρώπη θα συνεδριάσει για να αποφασίσει δημοκρατικά εάν ξεκίνησε. Εμείς, εσύ κι εγώ, αγαπητέ αναγνώστη, δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τις κινήσεις των μεγάλων πρωταγωνιστών του δράματος. Μας αφορά, όμως, ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετωπίζουμε. Κοινώς, η πρόσληψη αυτού που συνέβη ένα χρόνο πριν. Μια μαύρη αφίσα δηλώνει ότι η 7η Οκτωβρίου δεν είναι τρομοκρατική ενέργεια. Είναι πράξη αντίστασης του παλαιστινιακού λαού. Κάτι ελάχιστοι διαδηλώνουν με παλαιστινιακές σημαίες και ζητούν ειρήνη. Ευγενές το αίτημά τους, όλοι θέλουμε ειρήνη, πλην όμως και η ειρήνη έχει το κόστος της. Αυτό βέβαια είναι το ήσσον. Το μείζον είναι ότι χθες, ημέρα πένθους, όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά για τον ελεύθερο κόσμο, περίμενα κάποιο φόρο τιμής απέναντι στα θύματα της σφαγής από την πολιτική εκπροσώπηση της δημοκρατίας μας. Μόνον η κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι τηρούν αιδήμονα σιωπή. Ωσάν να μη συνέβη. Θα μου πείτε έχουν σοβαρά ζητήματα, παγκοσμίου εμβελείας, όπως το δίλημμα Ανδρουλάκης ή Δούκας. Τι να την κάνεις τη Μέση Ανατολή όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τέτοια γιγαντομαχία;
