Δεν γνωρίζουμε πώς διέρρευσε το δεκαπεντασέλιδο έγγραφο με τα περιουσιακά στοιχεία του κ. Στέφανου Κασσελάκη, που δημοσίευσε η Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο «Οι Γκρίζες Ζώνες του Πόθεν Εσχες Κασσελάκη» (8.10.2024). Επίσης, δεν κατανοούμε και την αντίδραση του κ. Μανώλη Καπνισάκη, διευθυντή του γραφείου του τέως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. «Είναι απαράδεκτο και καταδικαστέο», δήλωσε, «το γεγονός ότι το προεδρείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ παραβίασε τα προσωπικά δεδομένα του Στέφανου Κασσελάκη, δημοσιοποιώντας πληροφορίες σχετικά με το πόθεν έσχες του. Αυτού του είδους η διαρροή, πέρα από την ηθική διάσταση, εγείρει σοβαρά ζητήματα για την προστασία των προσωπικών δεδομένων και τη διαφάνεια, αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το κόμμα».
Περίεργα πράγματα. Αφού ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης περιέφερε το «πόθεν έσχες» του στις γιγαντοοθόνες των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, γιατί τον πείραξε η εκτύπωσή του στο χαρτί; Εκτός αν, όπως σημειώνει η εφημερίδα, οι πίνακες των προεκλογικών συγκεντρώσεων διαφέρουν από εκείνους που κατέθεσε να ελεγχθούν στην αρμόδια Αρχή. Τότε έχουμε την τυπική υποκρισία, όλων των πολιτικών, με τα αποκαλούμενα προσωπικά δεδομένα.
Εχουμε γράψει πολλάκις ότι οι «σελέμπριτι» γενικώς δεν μπορούν να αξιώνουν «προστασία του ιδιωτικού τους βίου», όταν οι ίδιοι τον χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος. Σημειώναμε ότι «όταν ένας πολιτικός κάνει δημόσιες εμφανίσεις με τη σύζυγό του βγάζει στη φόρα το “καλό” (σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα) πρόσωπο της ιδιωτικής του ζωής. Αν οι δημοσιογράφοι ανακαλύψουν ένα “κακό” στοιχείο της ιδιωτικής τους ζωής (π.χ. ερωμένη) τότε, υποκριτικά, τίθεται θέμα προστασίας τους. Να το θέσουμε πιο λιανά: από τη στιγμή που κάποιος πολιτικός τυπώνει στο προεκλογικό του φυλλάδιο τη φωτογραφία της ευτυχισμένης οικογένειάς του, ο ψηφοφόρος έχει κάθε δικαίωμα να μάθει πόσο πλαστή είναι αυτή η φωτογραφία, όσο δικαίωμα έχει να μάθει πόσο πραγματικές μπορεί να είναι οι υποσχέσεις του» («Media View», Iούλιος 2001). Αν κάποιος περιφέρει την περιουσιακή του κατάσταση στις πλατείες, είναι καθήκον των δημοσιογράφων να ελέγξουν πόσο αληθής είναι αυτή.
Με τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» υπάρχει κάτι ακόμη. Θεσπίστηκαν ως οικειοθελής παραχώρηση προσωπικών δεδομένων «διά την προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου» (ν. 4351/1964). Αν και αυτός ο θεσμός –όπως τόσα και τόσα στην Ελλάδα– κατάντησε ανέκδοτο, είναι (έστω τυπική) υποχρέωση των πολιτικών να πληροφορούν τους πολίτες με πόσα λεφτά μπαίνουν στην πολιτική και με πόσα φεύγουν. Τους πολίτες, όχι τα πολιτμπιρό των κομμάτων…
