Νίκη μεγάλη: η εκστρατεία για την εκλογή νέου ή παλαιού προέδρου του ΠΑΣΟΚ διεξήχθη στο πλαίσιο της κοινής ευπρέπειας. Ας είμεθα ρεαλιστές. Μήπως έχουμε βάλει τον πήχυ των αξιώσεών μας χαμηλά; Στα όρια του στοιχειώδους. Θα μου πείτε, δεν βλέπεις αυτά που γίνονται στον όμορο ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως στη Ν.Δ.; Η απουσία των δύο πρώην προέδρων του κόμματος και πρωθυπουργών από τη γιορτή για τα πενήντα χρόνια του κόμματος δεν είναι υπέρβαση των ορίων της κοινής ευπρέπειας; Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουότσον. Ο κ. Καραμανλής, απομακρυσμένος εδώ και χρόνια από την ενεργό πολιτική, δεν βρήκε τον χρόνο να τιμήσει τη γιορτή του κόμματος που τον έκανε πρωθυπουργό; Προφανώς, είχε σοβαρότερες ασχολίες. Υστερα από τόση κόπωση ήρθε ο καιρός της ενδοσκόπησης, του διαλογισμού, που προϋποθέτουν απόσυρση από την τύρβη του όχλου. Ο κ. Σαμαράς, για μία ακόμη φορά, επέδειξε την ανωτερότητά του. Η πρώτη ήταν όταν δεν καταδέχθηκε να υποδεχθεί τον κ. Τσίπρα στο Μαξίμου. Μάλλον δεν άντεχε το βάρος της ενοχής ότι η πολιτική του έφερε τον κ. Τσίπρα στην εξουσία. Η δεύτερη είναι τώρα που δεν παρέστη στη γιορτή. Κάνει μούτρα; Μου θυμίζει τη δήλωση του τέως και νυν μακαρίτη βασιλέως Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε πει ότι στη φωτογραφία για την ορκωμοσία της χούντας ήταν μουτρωμένος για να δείξει στον λαό του ότι είναι δυσαρεστημένος. Μετά απ’ όλα αυτά, πώς να μη θεωρηθεί ως νίκη το επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ; Αφήνω κατά μέρος την κλωτσοπατινάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εκτός πολιτικής.
Η απουσία των δύο «πρώην» από τη γιορτή για τα πενήντα χρόνια της Ν.Δ. δεν συνιστά πολιτικό γεγονός. Χαρακτηρίζει περισσότερο τους απόντες παρά τους παρόντες. Υπόκειται στο κριτήριο της κοινής ευπρέπειας. Σε αυτό στο οποίο ανταποκρίθηκαν οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Με μία διαφορά: Η κοινή ευπρέπεια δεν είναι πολιτικός στόχος. Είναι η προϋπόθεση, το υπόβαθρο, που επιτρέπει την ανάδειξη των πολιτικών στόχων. Ακούω και διαβάζω για επέλαση του συμπαθούς –αν και όχι πάντα– σχηματισμού μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Επειδή κατάφεραν να αποφύγουν την αλληλοσφαγή του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, τι κατάφερε να γεννήσει αυτή η περιφανής νίκη, εκτός από την αναμενόμενη δημοσιότητα; Μια σύγκρουση ανάμεσα στο ήδη κυρίαρχο βαθύ ΠΑΣΟΚ και κάτι άλλο απροσδιόριστο πολιτικά, το οποίο εκπροσωπεί ένας οιονεί πολιτικός που έχει ήδη θερίσει αποτυχίες ως δήμαρχος της Αθήνας. Προς επίρρωσιν, οι εκλογικές επιδόσεις του στην πρωτεύουσα. Με δυο λόγια, πολλή φασαρία για το τίποτε. Την επόμενη Κυριακή, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στην πολιτική ζωή της χώρας, για καλό και για κακό. Ας κρατήσουμε τουλάχιστον τα οφέλη της φασαρίας. Μας βοηθάει να μην ασχολούμαστε με τον κόσμο μας, που βυθίζεται στο χάος.
