Θα μπορούσε ίσως να το έχει αποφύγει. Θα μπορούσε μετά τις ευρωεκλογές να παίξει άμυνα στα όργανα, αν και η αμφισβήτησή του απειλούσε να πάρει διαστάσεις ομόφωνης κατακραυγής. Βλέποντας ότι ήταν πια πιο δύσκολο να γαντζωθεί στην κλυδωνιζόμενη εξουσία του, ο Νίκος Ανδρουλάκης πήρε το ρίσκο να τη θέσει στη βάσανο της επανανομιμοποίησης.
Ρίσκο; Οχι και τόσο μεγάλο, όπως αποδείχθηκε. Το μέγεθος του ρίσκου ήταν ανάλογο του εκλογικού σώματος που έμελλε να σχηματιστεί την περασμένη Κυριακή. Λένε πως οι ανδρουλακικοί ήταν βέβαιοι ότι έχουν «75.000 με 80.000» ψήφους. «Τους είχαν μετρημένους», κατά τη διαπίστωση έμπειρου «λαογράφου» της πασοκικής κουλτούρας. Η διαπίστωση δεν εκφέρεται ως μομφή. Κάθε άλλο. Πιστώνεται στον Ανδρουλάκη ότι γνωρίζει όσο κανείς το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και ξέρει πώς να κινητοποιεί υπέρ του τα κομματικά πλοκάμια στην περιφέρεια. Οι υπολογισμοί του θα έπεφταν έξω μόνο αν άνοιγε πολύ η δεξαμενή των ψηφοφόρων. Εξ ου και οι προεδρικοί είχαν, λέγεται, μεγάλο άγχος το πρωί της Κυριακής, όταν ο ρυθμός της ψηφοφορίας ακόμη έδειχνε πως η συμμετοχή θα μπορούσε να ξεπεράσει κατά πολύ τις 270.000.
Το σώμα έμεινε στο γνώριμο μέγεθος, εντός του οποίου το «75 με 80» κερδίζει. Τα όρια αυτά είναι και τα όρια του Νίκου Ανδρουλάκη. Μέσα σε μια περιοχή εκλογικώς και δημογραφικώς περιορισμένη στα παλαιά μητρώα του κόμματος, ο γραμματέας της ΠΑΣΠ Ξάνθης, που στα 34 του έγινε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, έχει τον τρόπο να κυριαρχεί.
Ελέγχοντας μια εκλογικά και δημογραφικά οριοθετημένη περιοχή.
Η αιτία όμως της αμφισβήτησής του μετά τις ευρωεκλογές παραμένει: Δεν έχει δείξει ότι διαθέτει τον τρόπο για να διευρύνει τα όρια, μέσα στα οποία έμαθε να (επι)ζει, ακόμη και όταν του ανοίγεται ελεύθερος χώρος: ακόμη κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και η Ν.Δ. υποχωρεί.
Ο Ανδρουλάκης πήρε αυτό που ήθελε. Πήρε στον δεύτερο γύρο τον αντίπαλο που προτιμούσε – έναν αντίπαλο που έκαψε μόνος του τα ατού του, με τη ραγδαία απονομιμοποίησή του στον δήμο και τη ζαλισμένη καμπάνια μηρυκασμού συριζαϊκών κλισέ. Παίρνει όμως κι ένα κόμμα που καταφέρνει να βγει από μια ανταγωνιστική διαδικασία αναζωογονημένο και αγρατζούνιστο – με ελαφρούς μόνο μώλωπες από τον εσωκομματικό σπαραγμό.
Αν δεν στραβοπατήσει στα τελευταία μέτρα, ο Ανδρουλάκης θα καταφέρει να κρατήσει το κόμμα. Το ερώτημα είναι τι θα κάνει με το ξανακερδισμένο του τρόπαιο. Θα εκλάβει την εκλογική αντοχή του στη δεξαμενή του «ΠΑΣΟΚ επαρχίας» ως επιβεβαίωση; Θα επιμείνει να ανεμίζει ως επίτευγμά του το φλάμπουρο της «αυτονομίας» – σαν παράσημο διατήρησης του απειλούμενου είδους που κληρονόμησε; Σαν πιστοποιητικό μη θραύσεως του απολιθώματος;
Ο Ανδρουλάκης είναι αρκετός γι’ αυτό το μαντρωμένο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή η ποιμενική επάρκεια τον καθιστά όμηρο της επιτυχίας του.
