Σε περιόδους ιδιαίτερης ρευστότητος, όπως των ημερών μας, φαίνεται να επιβεβαιώνεται η παλαιότερη εκείνη ρήση πως «οι αρχές υπάρχουν για να παραβιάζονται», υποστηρίζουν κάποιοι από τους κυνικούς αναλυτές. Ισως να πίστευσαν πως δικαιώθηκαν όταν πρόσφατο δημοσίευμα τoυ περιοδικού Der Spiegel ανέφερε ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Ασφαλείας της Γερμανίας ενέκρινε –έπειτα από χρόνια– την πώληση αμυντικού υλικού προς την Τουρκία, ύψους 368 εκατομμυρίων δολαρίων.
Μόνον που η άρση του άτυπου εμπάργκο πωλήσεως όπλων στην Τουρκία, η οποία επιβλήθηκε κυρίως λόγω πιέσεων του κόμματος των Οικολόγων που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό του καγκελαρίου Ολαφ Σολτς, έρχεται ως συνέχεια της αποφάσεως του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν να εγκρίνει την πώληση νέας γενιάς αεροσκαφών F-16 στην Αγκυρα και την αναβάθμιση παλαιοτέρων μαχητικών του ιδίου τύπου. Διότι προφανώς το Βερολίνο δεν θα αυτενεργούσε ως προς το θέμα αυτό, ιδιαίτερα εις την παρούσα συγκυρία.
Υποστηρίζεται εκ παραλλήλου ευρέως ότι με πιθανό το ενδεχόμενο προκηρύξεως προώρων εκλογών, ο καγκελάριος Σολτς επιχειρεί να εξασφαλίσει την ψήφο των πολιτών τουρκικής καταγωγής στη χώρα αυτή. Η στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε. υπολογίζει τον αριθμό των Τούρκων της Γερμανίας σε ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες. Αλλες μετρήσεις κάνουν λόγο για τρία με οκτώ εκατομμύρια. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο αριθμός δεν είναι εκλογικά αμελητέος. Επικαλούνται, επίσης, ουκ ολίγοι ότι η έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο κίνδυνος αναφλέξεως της περιοχής, έχει αυξήσει τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας, παρά τις αποκλίνουσες απόψεις του προέδρου Ερντογάν από τη Δύση καθόσον αφορά στις προφανείς υπερβασίες του Ισραήλ. Και ως εκ τούτου, ο κ. Σολτς έκρινε σκόπιμο να ενισχύσει τις σχέσεις του με την Αγκυρα.
Δεν λείπουν βεβαίως και εκείνοι που επικαλούνται τις παραδοσιακές άριστες σχέσεις των δύο κρατών. Από την εποχή του Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄, που επισκέφθηκε δύο φορές –το 1889 και το 1898– την Κωνσταντινούπολη, όπου είχε εγκαρδιότατες συνομιλίες με τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄. Και μία τρίτη φορά –το 1917– όταν συναντήθηκε με τους ανατροπείς του σουλτάνου, τους Νεότουρκους. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θέλουν ούτε να το θυμούνται πλέον οι Γερμανοί. Αυτό που σήμερα συμβαίνει μάλλον είναι απλώς κάποιες ελαφρές και αναγκαίες «προσαρμογές» της πολιτικής του Βερολίνου.
