Διαβάζω ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν εμπνέει, δεν έχει κανένα χάρισμα και άλλα συναφή, τα οποία γράφουν σχολιαστές που προφανώς αναπολούν τις μέρες και τα έργα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αγωνιούν να βρουν έναν Μαραντόνα της πολιτικής που θα συνεγείρει τα πλήθη.
Ως γνωστόν, ο Μαραντόνα είχε το χαρακτηριστικό γνώρισμα στον ίδιο αγώνα να βάζει γκολ ντριμπλάροντας όλη την αντίπαλη ομάδα και έπειτα από λίγα λεπτά να πετυχαίνει τέρμα χρησιμοποιώντας αριστουργηματικά το χέρι του και να το πανηγυρίζει κιόλας. Τέτοιος πολιτικός στην Ελλάδα ήταν μόνον ο Ανδρέας της περιόδου 1974-1989, δημιούργημα αλλά και δημιουργός μιας εποχής.
Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Ηγέτες που μπορούν να τελειώνουν δουλειές. Να διεκπεραιώνουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Να εργάζονται με πνεύμα ομαδικό.
Χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας τέτοιους πολιτικούς; Χρειάζεται πολιτικούς που η λαοφιλία τους να αγγίζει τα όρια της δημαγωγίας; Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να πιστεύουν ότι συνομιλούν με την Ιστορία, με λόγο οραματικό; Χρειαζόμαστε πολιτικούς οι οποίοι πιστεύουν ότι ο προορισμός τους είναι να κυβερνήσουν; Νομίζω πως όχι. Μπορεί αναμφίβολα να έχουν χαρίσματα, όμως το τελικό ισοζύγιο είναι αρνητικό για έναν απλό λόγο. Διότι αδυνατούν να λαμβάνουν σκληρές αποφάσεις που θα απογοητεύουν τα πλήθη. Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Ηγέτες που μπορούν να τελειώνουν δουλειές. Να διεκπεραιώνουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Να εργάζονται με πνεύμα ομαδικό. Δηλαδή να έχουν συγκροτήσει μια επιτελική ομάδα, με κοινές αντιλήψεις, που να επιλαμβάνεται όλων των σοβαρών θεμάτων, να τα μελετά, να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις και στη συνέχεια –και αυτό είναι ίσως το σπουδαιότερο– να παρακολουθεί την εφαρμογή τους σε όλα τα στάδια.
Ισως αυτή η αντίληψη για την πολιτική να φαίνεται πεζή, χωρίς μύθους και πομπώδεις διακηρύξεις, όμως είναι απείρως πιο παραγωγική και ως εκ τούτου εμφανίζει πολύ υψηλούς βαθμούς δυσκολίας. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, ότι απαιτεί και εξαιρετικές ικανότητες από τους ηγέτες που καλούνται να κινηθούν μέσα στο πλαίσιο αυτής της πολύ συγκεκριμένης αντίληψης. Διότι κτίζουν θέσεις και κάνουν βήματα με σταθερούς ρυθμούς, χωρίς σκαμπανεβάσματα, φροντίζοντας κάθε φορά να κατοχυρώνουν τα επιτεύγματά τους. Είναι η δύσκολη δουλειά του μυρμηγκιού. Παραστατικά, είναι οι ηγέτες οι οποίοι με το «μπλοκάκι» στο χέρι έχουν πλήρη εικόνα του κυβερνητικού έργου ανά πάσα στιγμή, αξιολογούν τους συνεργάτες τους και τελικά λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους. Οταν όμως πιστεύουν ότι η αποστολή τους είναι να συνομιλούν με την Ιστορία, αισθάνονται στο τέλος της ημέρας την υποχρέωση να λογοδοτούν μόνον στην Ιστορία, δηλαδή επί της ουσίας σε κανένα. Διακατέχονται από αυτό που λέμε θεϊκό σύνδρομο, ένα σύνδρομο που παράγει τη γνωστή δυσανεξία των «χαρισματικών» και των πορφυρογέννητων προς την κριτική.
Ας το τελειώσω από εκεί που το ξεκίνησα. Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να μην εκτινάξει το ΠΑΣΟΚ στο 40%, όμως τεκμαίρεται, από τη μέχρι τώρα πορεία του, ότι θα το κρατήσει ενωμένο, σε μια σταθερή ανοδική πορεία.
