Η εσωκομματική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ γέννησε κάποιες ελπίδες για μια αξιοπρεπή αξιωματική αντιπολίτευση τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί σε κακή βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, με καθημερινά εξώδικα, βρισίδια και τρολ στα σόσιαλ μίντια. Η προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, το ντιμπέιτ και το ενδιαφέρον του κόσμου που εκδηλώθηκε τόσο με την υψηλή συμμετοχή όσο και με την τηλεοπτική κάλυψη του θρίλερ των αποτελεσμάτων δείχνουν ότι η κοινή γνώμη διψά για έναν σοβαρό κεντροαριστερό πόλο, που θα αποτελέσει τον αντίποδα στην –ανθυγιεινή για τη δημοκρατία– μονοκρατορία της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ωστόσο, η διαφαινόμενη επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του κόμματος μετά τον β΄ γύρο τείνει να επιβεβαιώσει το σαιξπηρικό «Πολύ κακό για το τίποτα». Τόσες εργατοώρες χαμένες, τόσα χρήματα και ενέργεια σπαταλημένη για να καταλήξουμε πάλι στο ίδιο πρόσωπο, που αμφισβητήθηκε στις ευρωεκλογές και άρα έχει συγκεκριμένο «ταβάνι» επιρροής. Ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα παράταση που πήρε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έως τις επόμενες εκλογές.
Φυσικά αυτό είναι απόρροια μιας δημοκρατικής διαδικασίας – όσο αυτοκαταστροφική κι αν είναι αυτή. Διότι εκτός από τον Παύλο Γερουλάνο, που προβάλλει ως χαμένος-κερδισμένος βάζοντας υποθήκη για το μέλλον, όλοι οι άλλοι είναι σαφώς ηττημένοι. Ο Χάρης Δούκας επειδή καταψηφίστηκε οδυνηρά στην πόλη της οποίας είναι δήμαρχος και η Αννα Διαμαντοπούλου εξαιτίας της επιμονής της να επανέλθει σε ένα κόμμα από το οποίο είχε πάρει σαφείς αποστάσεις. Ενας βετεράνος δημοσιογράφος της «Κ» έλεγε ότι ο Δούκας είναι ο υποψήφιος της δεκαετίας του 1970, εκπρόσωπος του πρώιμου επαναστατικού ΠΑΣΟΚ, o Aνδρουλάκης του 1980, γνήσιο τέκνο του ορθόδοξου παπανδρεϊσμού, η Διαμαντοπούλου του 1990, φορέας της σημιτικής κληρονομιάς, και ο μοναδικός που ζει και μιλάει στον 21ο αιώνα είναι ο Γερουλάνος.
Δεν μπορεί, αντίθετα, κανείς να μιλήσει για δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιες επιφυλάξεις κι αν έχει κανείς για τη θητεία του Στέφανου Κασσελάκη ως προέδρου του κόμματος, αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες είναι αδιανόητα όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για οποιονδήποτε σχηματισμό με καταστατικό και προγραμματικές αρχές. Η προσπάθεια αποπομπής και διαγραφής ενός πολιτικού από το κόμμα, το οποίο τον εξέλεξε ένα χρόνο νωρίτερα, με διάφορες σαθρές δικαιολογίες, είναι δείγμα αυταρχισμού και ελλιπούς δημοκρατικής κουλτούρας. Και μάλιστα σε ένα χώρο που συνήθως έπασχε από την αντίστροφη «νόσο», την ανοχή απέναντι στη διαφωνία, τις ποικίλες τάσεις, τον υπερβολικό σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις.
