Το ελληνικό πολιτικό σύστημα διανύει περίοδο κρίσεων και προκλήσεων, και το σκηνικό που διαμορφώνεται δεν δικαιολογεί ιδιαίτερη αισιοδοξία. Ο κατακερματισμός που συντελείται σε όλο το ιδεολογικό φάσμα, λειτουργεί ως τροχοπέδη για την πολιτική σταθερότητα και την ομαλή διακυβέρνηση της χώρας.
Παρότι η Νέα Δημοκρατία διατηρεί μια «ασφαλή» διαφορά από τους κύριους αντιπάλους της στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, το κυβερνών κόμμα εμφανίζεται διχασμένο σε τρεις φράξιες, όπου θεωρητικά οι δίαυλοι επικοινωνίας παραμένουν ανοιχτοί, αλλά είναι στην ουσία κλειστοί.
Ούτε οι υποστηρικτές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ούτε αυτοί που εκφράζονται από τους προκατόχους του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και της χώρας, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, δείχνουν ενθουσιασμένοι με την «αναγκαστική» συνύπαρξή τους.
Οι διαιρέσεις, που πηγάζουν από ιδεολογικές διαφορές, ηθικές αντιθέσεις, αλλά και προσωπικές αντιπαλότητες, είναι βαθιές και δεν διαφαίνεται προοπτική γεφύρωσής τους στο άμεσο μέλλον.
Το αν αυτή η δύσκολη «συγκατοίκηση» θα επηρεάσει την απήχηση του κόμματος στο εκλογικό σώμα δεν είναι σαφές. Το σίγουρο είναι ότι, όπως τόνισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μετά τις ευρωεκλογές, το 41% ανήκει στο παρελθόν.
Είναι γεγονός ότι η εξουσία λειτουργεί ως ισχυρός συνεκτικός παράγοντας. Σε ποιο βαθμό, μένει να αποδειχθεί. Και ένα ποσοστό της τάξης του 25%-28% δεν αποτελεί εγγύηση σταθερότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, βιώνει εδώ και μήνες μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, η οποία κορυφώθηκε με την αποπομπή του Στέφανου Κασσελάκη.
Με το επερχόμενο συνέδριο και τις εκλογές για την ηγεσία, όπου ο τέως πρόεδρος δηλώνει αποφασισμένος να είναι και πάλι υποψήφιος, το κλίμα στο κόμμα είναι ιδιαίτερα τοξικό. Επικρατεί σύγχυση, με καθημερινές προσωπικές επιθέσεις, και είναι προφανές πως πολλά υψηλόβαθμα στελέχη αδυνατούν πλέον να συνυπάρξουν.
Με τη ραγδαία πτώση του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, το επικρατέστερο σενάριο είναι μια νέα διάσπαση, η οποία θα μειώσει ακόμη περισσότερο και ουσιαστικά θα εξαλείψει πλήρως κάθε προοπτική επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει και αυτό τις δικές του προκλήσεις ταυτότητας, ωστόσο, έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί τις κρίσεις που πλήττουν τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς βρίσκεται στην τελική ευθεία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού, το ζητούμενο για το ΠΑΣΟΚ είναι να επιλέξει έναν ηγέτη ικανό να διευρύνει την απήχηση του κόμματος τόσο προς την Κεντροδεξιά όσο και προς την Αριστερά, παρουσιάζοντας μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Η επίτευξη του στόχου αυτού διαφαίνεται μάλλον δύσκολη, αν όχι αδύνατη, ειδικά μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου.
